Madame Lelica

teoria atrybucji

by Saul McLeod, published 2012

teoria atrybucji dotyczy sposobu, w jaki zwykli ludzie wyjaśniają przyczyny zachowań i zdarzeń. Na przykład, czy ktoś jest zły, ponieważ jest zły, czy dlatego, że stało się coś złego?

formalną definicję podają Fiske i Taylor (1991, s., 23):

„teoria atrybucji zajmuje się tym, w jaki sposób odbiorca społeczny wykorzystuje informacje do uzyskania przyczynowych wyjaśnień zdarzeń. Bada, jakie informacje są gromadzone i w jaki sposób są łączone, aby stworzyć sąd przyczynowy”.

Heider (1958) uważał, że ludzie są naiwnymi psychologami próbującymi zrozumieć świat społeczny. Ludzie mają tendencję do postrzegania związków przyczynowo-skutkowych, nawet tam, gdzie ich nie ma!

Heider nie tyle sam rozwijał teorię, co podkreślał pewne tematy, które podejmowali inni., Były dwie główne idee, które przedstawił, które stały się wpływowe: przypisania dyspozycyjne (przyczyna wewnętrzna) vs sytuacyjne (przyczyna zewnętrzna).

przypisanie dyspozycyjne a przypisanie sytuacyjne

przypisanie dyspozycyjne a przypisanie sytuacyjne

Jones& teoria wnioskowania korespondenta Davisa

Jones& teoria wnioskowania korespondenta Davisa

Jones i Davis (1965) uważali, że ludzie zwracają szczególną uwagę na intencjonalne zachowania (w przeciwieństwie do przypadkowych lub bezmyślnych zachowań).

teoria Jonesa i Davisa pomaga nam zrozumieć proces tworzenia wewnętrznej atrybucji. Mówią, że mamy tendencję do tego, gdy widzimy korespondencję między motywem a zachowaniem., Na przykład, kiedy widzimy korespondencję między kimś zachowującym się w przyjazny sposób a byciem przyjazną osobą.

przypisania dyspozycyjne (tj. wewnętrzne) dostarczają nam informacji, na podstawie których możemy przewidywać przyszłe zachowania danej osoby. Teoria wnioskowania korespondencyjnego opisuje warunki, w których dokonujemy dyspozycyjnych atrybutów zachowania, które postrzegamy jako zamierzone.

Davis użył terminu „wnioskowanie korespondenta” w odniesieniu do sytuacji, w której obserwator wnioskuje, że zachowanie danej osoby odpowiada lub odpowiada jej osobowości., Jest to termin alternatywny dla atrybucji dyspozycyjnej.

co zatem prowadzi nas do wnioskowania korespondencyjnego? Jones i Davis twierdzą, że korzystamy z pięciu źródeł informacji:

1. wybór: jeśli zachowanie jest dowolnie wybierane, uważa się, że wynika to z czynników wewnętrznych (dyspozycyjnych).
2. przypadkowe a zamierzone zachowanie: zachowanie, które jest zamierzone, może być przypisane do osobowości danej osoby, a zachowanie, które jest przypadkowe, może być przypisane do sytuacji / przyczyn zewnętrznych.,
3. pożądanie społeczne: zachowania niskie w pożądaniu społecznym (niezgodne) prowadzą nas do (wewnętrznego) wnioskowania usposobienia więcej niż zachowań niepożądanych społecznie. Na przykład, jeśli obserwujesz osobę wsiadającą do autobusu i siedzącą na podłodze zamiast jednego z siedzeń. To zachowanie ma niską celowość społeczną (niezgodność) i prawdopodobnie koresponduje z osobowością jednostki.
4. Znaczenie hedonistyczne: jeśli zachowanie drugiej osoby wydaje się być bezpośrednio zamierzone, aby przynieść nam korzyść lub zaszkodzić.,
5. personalizm: jeśli zachowanie drugiej osoby wydaje się mieć wpływ na nas, zakładamy, że jest to „osobiste”, a nie tylko produkt uboczny sytuacji, w której oboje jesteśmy.

Model Kowariacji Kelleya

Model Kowariacji Kelleya

model kowariacji Kelleya (1967) jest najbardziej znaną teorią atrybucji. Opracował logiczny model oceny, czy konkretnemu działaniu należy przypisać jakąś cechę (dyspozycyjność) osoby, czy też otoczenie (sytuacyjne).,

termin kowariacja oznacza po prostu, że osoba posiada informacje z wielu obserwacji, w różnych czasach i sytuacjach, i może dostrzec kowariację obserwowanego efektu i jego przyczyn.

twierdzi, że próbując odkryć przyczyny zachowań ludzie zachowują się jak naukowcy. W szczególności uwzględniają one trzy rodzaje dowodów.

• konsensus: zakres, w jakim inni ludzie zachowują się w ten sam sposób w podobnej sytuacji. Np.,, Alison pali papierosa, kiedy wychodzi na posiłek ze swoją przyjaciółką. Jeśli jej przyjaciółka pali, jej zachowanie jest zgodne. Jeśli tylko Alison pali, to jest nisko.
• rozróżnienie: zakres, w jakim osoba zachowuje się w ten sam sposób w podobnych sytuacjach. Jeśli Alison pali tylko wtedy, gdy jest z przyjaciółmi, jej zachowanie jest wysokie w wyrazistości. Jeśli pali w dowolnym czasie i miejscu, wyrazistość jest niska.
• spójność: zakres, w jakim osoba zachowuje się w ten sposób za każdym razem, gdy występuje sytuacja., Jeśli Alison pali tylko wtedy, gdy jest z przyjaciółmi, konsekwencja jest wysoka. Jeśli pali tylko na jedną specjalną okazję, konsystencja jest niska.

przyjrzyjmy się przykładowi, który pomoże zrozumieć jego teorię atrybucji. Nasz obiekt nazywa się Tom. Jego zachowanie to śmiech. Tom śmieje się z komika.

teraz, jeśli wszyscy śmieją się z tego komika, jeśli nie śmieją się z tego komika, który podąża za nim i jeśli ten komik zawsze się śmieje, to tworzymy zewnętrzne przypisanie, tj.,, Zakładamy, że Tom śmieje się, ponieważ komik jest bardzo zabawny.

z drugiej strony, jeśli Tom jest jedyną osobą, która śmieje się z tego komika, jeśli Tom śmieje się ze wszystkich komików i jeśli Tom zawsze śmieje się z komika, to dokonamy wewnętrznego przypisania, tzn. Zakładamy, że Tom śmieje się, ponieważ jest typem osoby, która śmieje się dużo.

więc mamy tu ludzi przypisujących przyczynowość na podstawie korelacji. Oznacza to, że widzimy, że dwie rzeczy idą w parze i dlatego Zakładamy, że jedna powoduje drugą.,

jednym z problemów jest jednak to, że możemy nie mieć wystarczającej ilości informacji, aby dokonać takiego osądu. Na przykład, jeśli nie znamy Toma tak dobrze, niekoniecznie mamy informacje, aby wiedzieć, czy jego zachowanie jest spójne w czasie. Więc co robimy?

według Kelley cofamy się do wcześniejszych doświadczeń i szukamy albo

1) wielu niezbędnych przyczyn. Na przykład widzimy, że sportowiec wygrywa maraton i uważamy, że musi być bardzo sprawna, wysoce zmotywowana, ciężko trenowała itp.,, i że musi mieć to wszystko, aby wygrać

2) wielokrotne wystarczające przyczyny. Na przykład widzimy, że sportowiec nie zda testu narkotykowego i wnioskujemy, że może próbować oszukiwać, lub wzięła zakazaną substancję przez przypadek lub została oszukana przez swojego trenera. Każdy powód byłby wystarczający.

Referencje stylu APA

Fiske, S. T., & Taylor, S. E. (1991). Poznanie społeczne (wyd.II). New York: McGraw-Hill

Heider, F. (1958)., The Psychology of Interpersonal Relations. New York: Wiley.

report this ad