Robert nie wiedział co myśleć. Jak mógł tak źle ocenić sytuację? Czuł się zły, smutny i zdradzony.
ze względu na zbliżającą się emeryturę Robert starannie przygotował następcę, który przejmie jego kluczowy projekt. Kierownictwo firmy zapewniło go, że zgodzili się z jego wyborem. Ale kiedy przyszło co do czego, zawetowali jego kandydata., Zamiast tego wyznaczyli kogoś innego na prowadzenie-kogoś, komu Robert nie ufał, aby kontynuował pracę, która była zwieńczeniem jego kariery. Robert sam się kopał, bo się tego nie spodziewał. Poczucie daremności i oszołomienia było prawie zbyt wiele do zniesienia.
Wiele osób z powodzeniem przeżywa swoje rozczarowania. W jakiś sposób mają siłę, aby podsumować to, co się z nimi stało, wyciągnąć wnioski z incydentu i ruszyć dalej. Z takich rozczarowań wychodzą silniejsi. Ale inni, jak Robert, walczą. W takich przypadkach rozczarowanie może nawet stać się depresją., Jak nauczyć się skutecznie zarządzać swoimi rozczarowaniami?
zarządzanie oczekiwaniami
ktoś kiedyś powiedział: „oczekiwanie jest źródłem wszelkiego bólu serca.”Cytat uznaje, że kiedy doświadczamy rozczarowania, nasze nadzieje i oczekiwania są niezgodne z rzeczywistością. Wszyscy od czasu do czasu tak się czujemy. Niektóre z tych rozczarowań nie zrobią wielkiej różnicy, ale są też rozczarowania, które mogą zmienić bieg naszego życia.
biorąc pod uwagę zawiłą naturę pożądania, nie ma doświadczeń, które są całkowicie wolne od rozczarowania., To właśnie sprawia, że rozczarowanie jest tak złożonym i mylącym uczuciem. Wiele z naszych pragnień, do których dążymy, jest nieświadomych, wysublimowanych i często sprzecznych.
paradoksalnie, możemy się nawet rozczarować, gdy dostaniemy to, czego chcemy. Na przykład w eseju Sigmunda Freuda z 1916 roku „niektóre typy postaci spotykane w pracy Psycho-analitycznej” badał paradoks ludzi, którzy „zostali zniszczeni przez sukces.”Nieświadomie ci ludzie wierzyli, że ich sukces był nieuzasadniony, więc osiągnięcie go nie było dla nich satysfakcjonujące., W innych przypadkach, nawet gdy dostajemy to, czego chcemy — i myślimy, że na to zasługujemy – możemy odkryć, że to, czego tak bardzo chcieliśmy, nie przynosi oczekiwanej błogości i szczęścia.
wpływ na rozwój
sposób, w jaki radzimy sobie z rozczarowaniem, jest związany z naszą historią rozwoju — naszymi relacjami z rodzicami i innymi wczesnymi, formacyjnymi doświadczeniami.
niektórzy ludzie starają się uniknąć rozczarowania, zamieniając się w niedoszłych. Nieświadomie ustawiają poprzeczkę nisko i unikają podejmowania ryzyka, aby zapobiec rozczarowaniu siebie lub innych., Nie zdając sobie z tego sprawy, zdecydowali, że najlepszą strategią jest nie mieć wysokich oczekiwań co do czegokolwiek. Takie zachowanie zamienia się w formę samozachowawczości. Prowadzi jednak również do przeciętnego i niespełnionego życia. Jak na ironię, ci ludzie często stają się rozczarowaniami dla wszystkich, w tym dla siebie samych.
inni, podążając zupełnie inną trajektorią, starają się uniknąć rozczarowania, stając się zbyt ambitnymi. Chociaż wmawiają sobie, że ich oczekiwania co do doskonałości są właściwe i realistyczne, domniemania te okazują się wcale nie być prawdziwe., Poprzeczka jest ustawiona zbyt wysoko, aby kiedykolwiek osiągnąć to, co chcą osiągnąć. Zapominają, że perfekcjonizm rzadko rodzi doskonałość lub satysfakcję — zamiast tego zbyt często prowadzi do rozczarowania.
oczywiście są też ludzie z bardziej zrównoważoną historią rozwoju. Ci ludzie zwykle mieli rodziców, którzy nie starali się być doskonali i nie spodziewali się, że ich dzieci też będą doskonałe. Będąc” wystarczająco dobrymi ” rodzicami, stworzyli bezpieczną bazę dla swoich dzieci., Dzieci te czują się bezpiecznie w swoich relacjach, są wspierane, a nie kontrolowane, i są w stanie bawić się, odkrywać i uczyć, zdobywając w ten sposób wewnętrzną siłę, aby konstruktywnie radzić sobie z nieuniknionymi niepowodzeniami, które nadejdą w ich podróży przez życie.
chociaż warto wiedzieć, w którą stronę się chudniemy, nasza historia rozwoju nie jest naszym przeznaczeniem. Niezależnie od tego, jaka jest nasza historia rozwoju — posiadanie bezpiecznej bazy lub nie — rozczarowanie może dostarczyć nam cennych informacji o naszych przekonaniach o sobie, innych ludziach i tym, co nas uszczęśliwia.,
Style radzenia sobie
Wielkie rozczarowania to często decydujące momenty w życiu ludzi. Konstruktywne radzenie sobie z rozczarowaniem może być procesem samoleczenia, który może przyczynić się do osobistego rozwoju i zwiększyć odporność. Weźmy Winstona Churchilla za przykład. Na początku swojej kariery, katastrofalna kampania wojenna I Wojny Światowej pod Gallipoli zmusiła go do rezygnacji ze stanowiska Pierwszego Lorda Admiralicji., Churchill wymyślił plan (zwany później „szaleństwem Churchilla”), aby wysłać flotę przez Cieśninę Dardanelską i zdobyć Konstantynopol (dzisiejszy Stambuł), który przewidywał, że spowoduje wycofanie się Turcji osmańskiej z wojny. Plan ten jednak całkowicie się nie powiódł i zginęły dziesiątki tysięcy ludzi. Churchill został zhańbiony i zdegradowany.
aby poradzić sobie z tym nieszczęściem i późniejszym upokorzeniem, skoncentrował swoją uwagę i energię z dala od polityki. Pół roku po degradacji został oficerem piechoty i przyłączył się do walk we Francji., W czasie, gdy był poza politycznym centrum uwagi, zastanawiał się, co się z nim stało i czego nauczył go radzenia sobie z wyzwaniami życia. Podczas gdy na początku czuł się przytłoczony tym, co nazwał „czarnym psem depresji”, Churchill zdał sobie sprawę, że o wiele bardziej konstruktywne było sformułowanie jego rozczarowań jako doświadczeń uczenia się, aby móc lepiej radzić sobie w przyszłości i wykorzystać rozczarowanie jako katalizator osobistego rozwoju. Takie poszukiwanie duszy dostarczyło mu nowych informacji o sobie, świecie i innych.,
zbyt wiele osób, w obliczu rozczarowania, ma tendencję do przypisywania negatywnych wydarzeń życiowych swoim osobistym niepowodzeniom. Uciekają się do obsesyjnego obwiniania siebie, ponieważ czują się zawstydzeni lub upokorzeni, nie mierząc się z obrazem swojej idealnej jaźni. W rezultacie kierują swój gniew do wewnątrz, do siebie. Może skłonić ich do stwierdzenia, że na to zasłużyli, że nie byli wystarczająco dobrzy. Inni jednak zwrócą swój gniew na innych, na ludzi, którzy nie spełnili ich oczekiwań. Przyczyni się do uczucia złości, mściwości i goryczy.,
Niestety obie reakcje emocjonalne sprawiają, że osoba utkwiła w sieci rozczarowań. W wielu przypadkach rozczarowanie może przerodzić się w utrzymujący się smutek — uczucie straty, rozczarowania, a nawet zdrady. Dzieje się tak w szczególności wtedy, gdy rozczarowania doznali ludzie, którym głęboko ufali, jak w przypadku Roberta. Jak możemy to przezwyciężyć?
pokonywanie rozczarowań
nieprzyjemne jak rozczarowania mogą być, zawsze możemy się czegoś od nich nauczyć.
aby konstruktywnie radzić sobie z rozczarowaniem, musimy najpierw zrozumieć, co się stało., Niektóre przypadki rozczarowania są przewidywalne i można im zapobiec. Ale są inne, które są nieuniknione i poza naszą kontrolą. Aby poradzić sobie z rozczarowaniem, musimy odróżnić sytuacje, które wchodzą w zakres naszej kontroli, od czynników, które są poza nią. Umiejętność rozpoznawania różnic pomoże nam lepiej radzić sobie z naszymi frustracjami.
musimy również sprawdzić, czy nasze oczekiwania są uzasadnione. Czy mamy nierealistycznie wysokie oczekiwania, a co za tym idzie za wysokie cele? A może za nisko stawiamy sobie cele?, Jeśli należysz do tej grupy ludzi, którzy ustawiają swoje oczekiwania zbyt wysoko, konstruktywna praca przez rozczarowania może pomóc Ci zmodyfikować oczekiwania. Możesz nauczyć się odchodzić od standardów perfekcjonistycznych; możesz zacząć akceptować to, co jest „wystarczająco dobre.”Dla tych, którzy postawili poprzeczkę zbyt nisko, to co powinni przestać robić, to trzymać się fałszywych przekonań o życiu, takich jak:” nie ma już nadziei ” lub ” nic nigdy nie działa dla mnie.”Unikanie rozczarowania nie jest możliwe w życiu; próba tego nie jest zbyt konstruktywnym sposobem radzenia sobie z życiowymi wyzwaniami.,
gdy rozczarowanie występuje regularnie, może być wskazane, aby ponownie ocenić nasze postrzeganie i zachowania. Możemy zbadać, czy zachęcamy do rozczarowania. Czy mogliśmy być jaśniejsi w naszym przekazywaniu tego, czego oczekujemy od innych? Czy naprawdę wiemy, czego od siebie oczekujemy? Czy słuchamy tego, co mówią do nas inni? Czy moglibyśmy zrobić coś innego, aby osiągnąć inny rezultat? Ponadto, biorąc pod uwagę to, co wiemy o sobie, jak możemy dostosować nasze oczekiwania, aby być bardziej skutecznym następnym razem?, A jakie wsparcie i środki mamy do dyspozycji, aby pomóc nam przejść przez nasze uczucia rozczarowania z powodzeniem?
aby konstruktywnie radzić sobie z rozczarowaniem, nie pozwól, aby pogorszyło się ono w apatię i depresję. Długotrwałe negatywne przeżuwanie nie jest receptą na zmiany. Kiedy jesteśmy zaabsorbowani złą wiadomością, tracimy z oczu to, co jest właściwe w naszym życiu i w otaczającym nas świecie. Internalizujemy tylko uczucia smutku i gniewu. Trzymanie się tych uczuć może spowodować, że nieświadomie uczynimy je częścią naszej tożsamości.,
Kiedy złapiemy się myśląc negatywnie, powinniśmy przekierować naszą energię i skupić się na pozytywnych rozwiązaniach. Chociaż z nieświadomej perspektywy możemy być niechętni porzuceniu rozczarowującego doświadczenia, na dłuższą metę dalsze trzymanie się będzie bardziej szkodliwe. Kiedy zaabsorbujemy się zbytnio myśleniem o sytuacjach, które nie spełniły naszych oczekiwań, tworzymy jedynie niepotrzebny stres.
rozczarowanie nie ma nas zniszczyć. Jeśli podjęte w kroku, może nas wzmocnić i uczynić nas lepszymi., Pomimo jego niszczycielskiego wpływu emocjonalnego, możemy nawet uznać spotkania z rozczarowaniem za Podróże ku większej wnikliwości i mądrości. Aby jednak móc uczynić te podróże autofleksji i przewartościowania znaczącymi, musimy spojrzeć pod powierzchnię. Tylko pracując przez bolesne skojarzenia będziemy od nich wolni.
pomimo wszelkich rozczarowujących doświadczeń, naszym wyzwaniem będzie nie pozwolić, aby gorycz zakorzeniła się. Dobrze byłoby pamiętać, że chociaż rozczarowanie jest nieuniknione, zniechęcenie jest zawsze wyborem.,
Uwaga wydawcy: poprzednia wersja tego artykułu błędnie przypisywała cytat „oczekiwanie jest źródłem wszelkiego bólu serca” Williamowi Shakespeare ' owi. While HBR.org nie jest pierwszym, który popełnia ten błąd, zaktualizowaliśmy przypisanie, aby zapobiec powtórzeniu go przez innych.