Millian i hierarchiczne relacje autonomii
zgodnie z Milliańskim poglądem na autonomię, osoba jest autonomiczna w takim zakresie, w jakim kieruje swoimi działaniami zgodnie z własnymi wartościami, pragnieniami i skłonnościami. Pogląd Milla kontrastuje więc z poglądem Kanta, ponieważ nie uważa, że osoby autonomiczne nie mogą być motywowane pragnieniami; wszystko, czego wymaga, to to, aby pragnienia były ich własnymi. Kluczowym pytaniem staje się wtedy, co to znaczy powiedzieć, że dany powód, wartość lub pragnienie jest naprawdę własną osobą.,
Milliański rachunek autonomii został szerzej przyjęty w ramach Etyki stosowanej niż rachunek Kantowski, częściowo dlatego, że wydaje się bardziej realistyczny. Bardzo niewiele, jeśli w ogóle, osób celowo działa zgodnie z co najmniej pierwszą wersją imperatywu kategorycznego, ale nie wydaje się, aby autonomia była zjawiskiem rzadkim., Ponadto pogląd Milliana rozwijany jest w owocny i interesujący sposób od lat 70. XX wieku w tzw. hierarchicznych analizach autonomii, które wprowadził amerykański filozof Harry Frankfurt w swojej przełomowej pracy” wolność woli i pojęcie osoby ” (1971).
wczesny hierarchiczny opis autonomii we Frankfurcie dotyczył m.in. intuicyjnie wiarygodnego twierdzenia, że istnieją przypadki, w których osoba może działać zgodnie z własnymi pragnieniami, a jednak nie działać autonomicznie., Narkoman, na przykład, ma pragnienie, aby wziąć narkotyk, do którego jest uzależniony. Ale czy zachowuje się autonomicznie, kiedy bierze lek? To możliwe, że nie jest. Jeśli zakłada się również, że narkoman chce, aby nie był uzależniony—tzn. chce, aby nie miał ochoty brać narkotyk—to staje się jeszcze bardziej prawdopodobne, aby powiedzieć, że nie działa autonomicznie., Aby uwzględnić takie przypadki, Frankfurt twierdził, że aby dana osoba mogła wykonać czynność samodzielnie, musi nie tylko posiadać chęć wykonania czynności, ale także wyrażać chęć podjęcia tej czynności. Dla Frankfurtu popieranie pragnienia polega na posiadaniu pragnienia drugiego rzędu, aby mieć to pragnienie. Aby być Autonomicznym w odniesieniu do przyjmowania narkotyków, uzależniony musiałby posiadać zarówno pragnienie przyjmowania leku, jak i pragnienie posiadania pragnienia przyjmowania leku., Nawet jeśli uzależniony miał takie pragnienie drugiego rzędu, nadal może nie być autonomiczny w odniesieniu do przyjmowania narkotyków, ponieważ może chcieć mieć pragnienie pierwszego rzędu dla leku, ale nie chce, aby go skłonić do działania. (Może na przykład chcieć wiedzieć, jak to jest być uzależnionym od narkotyków, ale tak naprawdę nie brać leku, od którego czułby się uzależniony.), Aby wziąć lek autonomicznie, dlatego uzależniony musi chcieć wziąć lek, pragnienie, aby wziąć lek i pragnienie, aby jego pragnienie pierwszego rzędu poruszyło go do działania.,
relacja z Frankfurtu spotkała się z trzema krytykami. Pierwsza dotyczy kryteriów ustalania, że dane pragnienie jest autentyczne, lub naprawdę własne. Biorąc pod uwagę, że autentyczność pragnień pierwszego rzędu jest gwarantowana przez posiadanie pewnych pragnień drugiego rzędu, co gwarantuje autentyczność pragnień drugiego rzędu? Jeśli odpowiedzią jest posiadanie pewnych pragnień trzeciego rzędu, to rachunek prowadzi do nieskończonego regresu (to samo pytanie można zadać w odniesieniu do pragnień trzeciego rzędu, pragnień czwartego rzędu itd.), a tym samym do braku rzeczywistego wyjaśnienia., Ale jeśli odpowiedź jest czymś innym, To konto Frankfurtu jest poważnie niekompletne.
druga krytyka polega na tym, że relacja Frankfurta wydaje się sugerować, że pragnienia drugiego lub wyższego rzędu są w pewnym sensie bardziej autentyczne niż pragnienia pierwszego lub niższego rzędu. Tylko dzięki temu większemu stopniowi autentyczności pragnienia drugiego rzędu powinny być w stanie zagwarantować autentyczność pragnień niższego rzędu. Ale nie jest jasne, dlaczego tak powinno być. Odwrotność może być bardziej prawdopodobna., Na przykład nastolatek może tworzyć pragnienie drugiego rzędu, aby zostać palaczem papierosów z powodu presji rówieśników lub innych form socjalizacji. To pragnienie wydaje się być mniej autentyczne, mniej prawdziwie własne, niż jego szczególne i ostre pragnienie papierosa, którego ostatecznie doświadcza w wyniku uzależnienia od nikotyny.
wreszcie, relacja Frankfurtu o autonomii wydaje się podatna na eksperyment myślowy znany jako problem manipulacji. Za pomocą różnych środków (np.,, sugestia hipnotyczna), pragnienie pierwszego rzędu i odpowiadające mu pragnienie drugiego rzędu może być wszczepione w osobę bez jego wiedzy. Nie ma wyraźnego powodu, by nie uznawać obu pragnień za autentyczne (pragnienie pierwszego rzędu, ponieważ jest poparte pragnieniem drugiego rzędu, pragnienie drugiego rzędu, ponieważ jest pragnieniem drugiego rzędu). Ale to wydaje się nieprawdopodobne.
Frankfurt próbował sprostać tym i innym obiekcji w kolejnych rewizjach jego poglądów, ale jego wysiłki nie były w pełni udane, zdaniem niektórych krytyków., Od lat 80. niektórzy filozofowie opracowali wariacje teorii Frankfurtu mające na celu przezwyciężenie takich obiekcji, podczas gdy inni realizowali zupełnie inne relacje oparte na stanach lub cechach innych niż pożądanie, takich jak wartości, cechy osobiste lub cechy charakteru i relacje z innymi.
James Stacey TaylorThe Editors of Encyclopaedia Britannica