Madame Lelica

Art Nouveau, ornamentalny styl sztuki, który rozkwitł między około 1890 i 1910 w całej Europie i Stanach Zjednoczonych. Secesja charakteryzuje się wykorzystaniem długiej, falistej, organicznej linii i była wykorzystywana najczęściej w architekturze, aranżacji wnętrz, projektowaniu biżuterii i szkła, plakatach i ilustracji. Była to celowa próba stworzenia nowego stylu, wolnego od naśladowczego historyzmu, który zdominował większość XIX-wiecznej sztuki i designu., Mniej więcej w tym czasie termin Art Nouveau został ukuty w Belgii przez czasopismo L 'Art Moderne opisujące twórczość grupy artystycznej Les Vingt oraz w Paryżu przez S. Binga, który nazwał swoją galerię L' Art Nouveau. Styl był nazywany Jugendstil w Niemczech, Sezessionstil w Austrii, stile Floreale (lub stile Liberty) we Włoszech i Modernismo (lub Modernista) w Hiszpanii.

w Anglii bezpośrednim prekursorem stylu był Estetyzm ilustratora Aubreya Beardsleya, który w dużym stopniu polegał na ekspresyjnej jakości linii organicznej, oraz ruch Arts and Crafts Williama Morrisa, który ustalił znaczenie żywotnego stylu w sztuce użytkowej. Na kontynencie europejskim Secesja była pod wpływem eksperymentów z ekspresywną linią malarzy Paula Gauguina i Henriego de Toulouse-Lautreca. Ruch był również częściowo zainspirowany modą na linearne wzory Japońskich druków (ukiyo-e).,

wyróżniającą ozdobną cechą secesji jest jej pofałdowana asymetryczna linia, często przybierająca postać łodyg i pąków kwiatów, wici winorośli, skrzydeł owadów i innych delikatnych, naturalnych przedmiotów; linia może być elegancka i pełna wdzięku lub nasycona potężną rytmiczną siłą. W grafice linia podporządkowuje wszystkie inne elementy obrazowe—formę, fakturę, przestrzeń i kolor—własnemu efektowi dekoracyjnemu., W architekturze i innych sztukach plastycznych całość trójwymiarowej formy zostaje pogrążona w organicznym, linearnym rytmie, tworząc fuzję struktury i ornamentu. Architektura szczególnie pokazuje tę syntezę ornamentu i struktury; liberalne połączenie materiałów-ślusarstwa, szkła, ceramiki i cegły-zostało wykorzystane na przykład do stworzenia jednolitych wnętrz, w których kolumny i belki stały się grubymi winoroślami z rozłożonymi wiciami, a okna stały się jednocześnie otworami dla światła i powietrza oraz błoniastymi wyrastami organicznej całości., Podejście to było bezpośrednio przeciwne tradycyjnym walorom architektonicznym rozumu i przejrzystości struktury.

było wielu artystów i projektantów, którzy pracowali w stylu secesyjnym., ważna postać: Amerykański Szklarz Louis Comfort Tiffany; francuski projektant mebli i Ślusarstwa Louis Majorelle; Czechosłowacki grafik-artysta Alphonse Mucha; francuski projektant szkła i biżuterii René Lalique; amerykański architekt Louis Henry Sullivan, który używał roślinnej secesyjnej ślusarki do dekoracji swoich tradycyjnie skonstruowanych budynków; oraz hiszpański architekt i rzeźbiarz Antonio Gaudí, być może najbardziej oryginalny artysta ruchu, który wyszedł poza zależność od linii, aby przekształcić budynki w zakrzywione, bulwiaste, jaskrawo kolorowe, organiczne konstrukcje.,

uzyskaj subskrypcję Britannica Premium i uzyskaj dostęp do ekskluzywnych treści. Zapisz się teraz

Po 1910 roku Secesja wydawała się staromodna i ograniczona i była generalnie porzucona jako odrębny styl dekoracyjny., W latach 60. styl ten został jednak częściowo zrehabilitowany przez główne wystawy organizowane w Museum of Modern Art w Nowym Jorku (1959) i w Musée National d ' Art Moderne (1960), a także przez obszerną retrospektywę Beardsleya, która odbyła się w Victoria & Albert Museum w Londynie w 1966 roku. Wystawy podniosły status ruchu, który był często postrzegany przez krytyków jako tendencja przemijająca, do poziomu innych głównych ruchów Sztuki Nowoczesnej końca XIX wieku. Nurty ruchu zostały następnie ożywione w popie i Op Artie., W popularnej domenie kwieciste organiczne linie secesji ożywiły się jako nowy styl psychodeliczny w modzie i typografii stosowanej na okładkach albumów rockowych i popowych oraz w reklamach komercyjnych.