elk jaar worden de films geconfronteerd met een existentiële crisis en stuiteren ze terug, maar 2020 ziet er niet uit als elk jaar. De dramatische impact van de pandemie op bijna elk facet van het menselijk leven heeft ongekende schade toegebracht aan culturele instellingen en het werk dat ze presenteren., In Amerika, de meeste bioscopen blijven gesloten, filmfestivals zijn virtuele gegaan, en filmproducties zijn dicey puinhoop van verzekering en veiligheid uitdagingen die alleen de slimste producenten kunnen uitzoeken geworden. Ondanks deze moeilijke uitdagingen en de onzekerheid van de toekomst, bleef de film het hele jaar door in leven, met een breed scala aan ambitieuze ondernemingen die zich een weg banen naar welke vorm van release dan ook.,
ondanks de onmogelijke kansen, was dit een van de rijkste jaren in het recente geheugen voor een breed scala van films om door een onzekerheid markt die hen zelfs in pre-pandemische tijden vijandig zou zijn geweest. De blockbusters trokken naar de achtergrond, en het blijkt dat de filmcultuur ze niet echt nodig had. Het is bemoedigend om te zien dat sommige fundamentele waarheden niet veranderen: zoals gewoonlijk, iedereen die denkt dat dit een slecht jaar voor films was gewoon niet genoeg van hen te zien.,
Kwalificatieregels zijn dit jaar vele malen gebogen, maar deze jaarlijkse lijst van de beste films van het jaar hoefde niet van toon te veranderen. Alles wat de snit maakte kreeg ofwel een theatrale run ergens in de Verenigde Staten, zal de theaters voor het einde van het jaar, of kreeg een vod release. Dat betekent dat lezers die graag een aantal blindspots willen invullen geen moeite moeten hebben om in te halen.
populair op Indiewire
De meeste van de beste films van 2020 zijn dit jaar niet gemaakt, maar spreken er zeker mee., Van verkiezingsangst tot de griezelige psychologische effecten van sociale afstand, 2020 was een stemming als geen ander, en veel van deze films zijn retroactieve belichamingen geworden van die ongewone gevoelens. Dat is niet bepaald een gelukkig toeval: de wereld was al een spookachtige en mysterieuze plek die moderne verhalenvertellers probeerden te ontleden, dus toen de stemming intenser werd, arriveerden hun films precies op schema. Tegelijkertijd bieden veel van de filmische hoogtepunten van het jaar enige hoop voor de toekomst, of vieren ze op zijn minst de vooruitzichten om het onbekende te omarmen.,
elk jaar wordt deze lijst wat langer, maar het voelt nooit lang genoeg. Vorig jaar 19 beste films van 2019 liet me schreeuwen om een laatste slot. Als ik er deze keer nog een paar had, zouden ze waarschijnlijk ruimte maken voor deze tweede plaats: “nog een ronde”, “Gunda”,” Ik draag je met me mee”,” Ik denk eraan om dingen te beëindigen, “” Minari”,” relikwie”,” Truffeljagers “en” de schilder en de dief.”
bekijk ze allemaal! Maar eerst deze.,
“She Dies Tomorrow”
“She Dies Tomorrow”
Neon
Amy Seimetz ‘ s langverwachte vervolg op “Sun Don ‘ t Shine” was de kristallen bol die de ongemakkelijke stemming van het komende jaar voorspelde. De griezelige en raadselachtige donkere komedie van de schrijver-regisseur verbeeldt zich een psychologisch virus, dat zich geleidelijk door Los Angeles verspreidt, waardoor de getroffenen geloven dat ze het titulaire lot zullen ondergaan. Wie heeft er tegenwoordig geen verstand van?, Met een versuft Kate Lynn Sheil optreden in het midden, “She Dies Tomorrow” evolueert in een opmerkelijke allegorie voor existentiële angst en zijn besmettelijke potentieel. Door beurtelings soulvol, verontrustend, en triest, de film gebruikt zijn vele onrustige gezichten om te laten zien hoe een enkele zenuwslopende emotie kan ons allemaal verenigen.
“Dick Johnson is Dead”
“Dick Johnson is Dead”
Netflix
Dick Johnson overlijdt vele malen in de aangrijpende en persoonlijke documentaire van zijn dochter Kirsten, te beginnen met de eerste credits., Maar natuurlijk leeft hij de hele tijd, speelt hij door middel van een uitgebreide vorm van filmische therapie met zijn filmmaker Nakomelingen terwijl ze worstelt met de angst om hem te verliezen. Dat concept zou gemakkelijk kunnen evolueren naar een navelstaaroefening, maar Kirsten Johnson (de veteraan non-fictie cinematograaf die 2016 ‘ s wonderlijke collage film “Cameraperson” regisseerde) voert een ontroerende en grappige meditatie over het omarmen van het leven en het vrezen van de dood op hetzelfde moment., Oscillerend van intieme Vader-Dochter uitwisselingen tot surrealistische meta-fictieve tangenten, leeft de film in zijn meeslepende paradox, die de ongemakkelijke onzekerheid weerspiegelt die het lot van het onderwerp — en, bij uitbreiding, dat van iedereen-omringt. afwisselend hilarisch, ontroerend en openbarend, “Dick Johnson is Dead” slaagt erin om te communiceren met een universele angst voor de dood door het te transformeren in een viering van het leven.,
“the Vast of Night”
“The Vast of Night”
Amazon Studios
“Close Encounters” door Robert Altman on a shoestring is “the Vast of Night” een van de meer positieve verrassingen die 2020 te bieden had: een gedurfd debuut dat vertrouwd materiaal neemt en het tot een onvoorspelbaar pakket spint. Regisseur Andrew Patterson ‘ s eerste feature ontvouwt zich alsof de personages gevangen waren binnen de grenzen van een bloemlezing serie van de “Twilight Zone” vintage, maar het graaft veel dieper dan dat., Tegen de levendige achtergrond van de jaren 1950-Tijdperk kleine stad New Mexico, de film vindt een overmoedige jonge radio deejay (Jake Horowitz) en een enthousiaste telefooncentrale operator (Sierra McCormick) dartend rond de stad om de bron van een mysterieus signaal dat lijkt te komen van de sterren te bepalen. Kan het echt iets buiten deze wereld zijn?
nou, de meeste kijkers weten hoe het zit met die vraag., Maar de cadensen van Patterson ‘ s whiz-bang richting, van een gedurfde lange take die ritst van het radiostation over een veld en door middel van een verdomd basketbalspel helemaal tot aan het ontzagwekkende mysterie van zijn laatste momenten, wanneer een paar personages verbruikt door het potentieel van nieuwe technologieën confronteren iets ongelooflijks. Het laat je grijpen naar antwoorden-en klaar om te omarmen wat Patterson vervolgens doet.,
“Mangrove”
Shaun Parkes als Frank Crichlow in “Mangrove”
Des Willie/Amazon Prime Video ontvouwd in 1970. (Ze werden vrijgesproken van de meeste aanklachten, maar de invallen hielden niet op., Het duurde slechts 50 jaar, maar schrijver-regisseur Steve McQueen ‘ s “Mangrove” werkt overuren om het gat te vullen, wat resulteert in een verrukkelijke crowdpleaser zowel specifiek voor het moment en relevant vandaag. Mangrove werd geproduceerd als onderdeel van de ambitieuze vijf-film “Small Axe” – bloemlezing van de filmmaker over zwarte Britse Londenaren gedurende enkele decennia.het is een strak en spannend gerechtelijk drama dat het genre overstijgt terwijl het binnen zijn grenzen werkt. De film duikt in de gebruikelijke verzameling van gepassioneerde monologen over gelijke rechten en toewijding aan de zaak., Maar het is ook gegrond in een gedetailleerd ecosysteem zo rijk aan de gevoelens van het moment dat het uiteindelijk maakt een oude routine voelen nieuw, met een aangrijpende Shaun Parkes als de moreel conflicterende restauranteigenaar als het middelpunt, McQueen bewijst opnieuw dat hij is een van de beste acteur regisseurs werken vandaag.
“Mayor”
“Mayor”
YouTube/screenshot
David Osit ‘ s spannende en scherpzinnige documentaire geeft een opmerkelijke momentopname van het Israëlisch-Palestijnse conflict van binnenuit., Ramallah ligt slechts 10 mijl ten noorden van Jeruzalem, maar voor Palestijnen die onder bezetting leven, voelt de afstand veel langer aan. Osit traint zijn camera op Musa Hadid, de overwerkte protagonist in het midden van een opera vérité drama dat vaak onderdompelt in bureaucratische zwarte komedie en zenuwslopende spanning, terwijl Hadids geïrriteerde pogingen om de vrede te bewaren oplossen in een constante wervelwind van frustratie. De film staat niet zozeer stil bij de ontberingen van Hadid ‘ s werk als wel in zijn hoofdruimte om de ijdelheid van de wereld om hem heen te verlichten., Het is aangrijpend, triest en essentieel kijken voor iedereen die op zoek is naar de aard van deze voortdurende crisis te begrijpen en waarom het blijft bewegen in de verkeerde richting.
“Mank”
Gary Oldman in “Mank”
Netflix
Er zijn talloze films over de Gouden Eeuw van Hollywood die zijn grandeur vieren of de harde zakelijke tactieken van sigaren-chomping leiders beklagen. Maar David Fincher hoeft zich geen zorgen te maken over precedenten., Met “Mank” de filmmaker transformeren van wijlen zijn vader Jack samen in een rijke, beklijvende meditatie op de rusteloze carrière van “Citizen Kane” scenarist Herman J. Mankiewicz (een hectische Gary Oldman op zijn best), het werken rond de mystiek van de spreekwoordelijke “beste film aller tijden” te maken van een meer verleidelijke venster op de wereld die geïnspireerd dat werk — namelijk, krachtige mannen, wiens invloed uitgebreid tot ver buiten de arena van entertainment en veranderde de structuur van de maatschappij als geheel., Tussen het gouverneursras van 1934 en bedridden Mank ‘ s pogingen om zijn magnum opus samen te stellen, “Mank” gebruikt zijn nauwgezette zwart-wit landschap en complexe soundscape om zijn Tijdperk te doen herleven, terwijl commentaar op hoe het weerkaatst tot op de dag van vandaag. Talloze films over Hollywood gaan achter de schermen; “Mank” is een van de weinige vertelt ons wat ze echt betekenen.,
“Soul”
“Soul”
Disney/Pixar
in de loop van de decennia is Pixar ‘ s track record met originele verhalen zo goed geweest dat het lastig kan zijn om door de hype te waden om een echt meesterwerk te herkennen., Maar Pete Docter ‘ s winnende blik op een jazzmuzikant (Jamie Foxx) die probeert te ontsnappen aan het hiernamaals omwille van een last-second optreden is gewoon dat: de Pixar touch en dan sommige, “Soul” gebruikt zijn magische context om een verrassend intieme blik te leveren op de zoektocht van een man voor doel in het leven, en hoe het de ambivalentie van een ongeboren geest (Tina Fey) die denkt dat ze kan ontsnappen aan de klauwen voor altijd., Zeker, de beelden bevatten een duizelingwekkende mix van psychedelische afterlife visions en heldere New York landschap, het heeft een aantal van de beste geanimeerde muzikale optredens ooit, en de climax chase ontvouwt zich onder zulke innovatieve omstandigheden dat ze elke één-regel sommatie tarten. Maar de essentie van” ziel ” berust bij de diepe aard van de reis van zijn karakter, een universele zoektocht naar zelfontdekking die de vooruitzichten op tweede kansen inschakelt. Het is een traan met een kosmisch doel.,
“Sound Of Metal”
“Sound Of Metal”
Amazon
Riz Ahmed is het soort hectische schermafbeelding die er altijd uitziet alsof hij uit het frame springt, en in “Sound of metal” zit hij gevangen. Als Ruben, de heavy-metal drummer die doof wordt in het midden van het betoverende debuut van schrijver-regisseur Darius Marder, brengt Ahmed de complexe frustraties over van het verliezen van contact met de wereld om hem heen, ongeacht hoeveel hij vecht om hem vast te houden., Dit verwoestende raadsel is gebaseerd op het beste gebruik van geluidsontwerp in de recente herinnering, als Marder dompelt kijkers binnen de grenzen van Ruben ‘ s verslechterende relatie tot de wereld om hem heen, en hij sorteert door het wrak om een nieuwe te bouwen. Ahmed ‘ s briljante optreden zet een complex soundscape aan dat zelfs in totale stilte resoneert.,
“The Assistant”
“The Assistant”
Bleecker
Harvey Weinstein verschijnt niet in “The Assistant,” en niemand noemt hem bij naam, maar vergis je niet: de dringende real-time thriller van regisseur Kitty Green markeert de eerste verhalende weergave van het leven onder zijn dreigende greep., “Ozark” breakout Julia Garner is een openbaring als de fragiele jonge vrouw belast met het jongleren van de details van het leven van de uitvoerende, het regelen van een nooit eindigende stroom van vliegtuigreizen, het afweren van boze bellers, en het oppakken van de prullenbak achtergelaten in zijn kielzog. Afgezien van een paar ongefocuseerde glimpen van een kolossale figuur zwerven zijn kantoor op de achtergrond, de Weinstein van “de Assistent” is een fantoom bedreiging die vat op het leven van de jonge vrouw, maar dit fascinerende psychologische onderzoek laat hem niet toe om een verhaal dat behoort aan haar kapen., Temidden van verzinkende verhalen over wat er nodig was om uit te spreken, is “the Assistant” een essentiële herinnering aan waarom het zo lang duurde voordat de wereld erover hoorde.
“Bloody Nose, Empty Pockets”
“Bloody Nose, Empty Pockets”
op het eerste gezicht ontvouwt “Bloody Nose, Empty Pockets” zich als een briljant werk van cinema verite., Bill en Turner Ross ‘ dronken hangout film vangt de laatste ruwe nacht in de Roaring Twenties, een smerige bar aan de rand van de Vegas strip waar verschillende dronken outcasts begraven hun verdriet in een waas van woede en poëtische klaagzangen. Het is eind 2016, en met de presidentsverkiezingen op het punt om de wereld te veranderen, de pub dient als een fascinerende microkosmos van Amerika ‘ s gebroken, browbeaten onderbuik op de rand van zelfvernietiging. Maar het zit zo. De Roaring Twenties is in New Orleans, niet Vegas, en de personages bevolken het interieur niet zomaar dwalen in., Hoewel niets in de film zo veel erkent, de Ross broers casten mensen om de bar te bevolken, het opnemen van de dronken capriolen van hun gekozen artiesten gedurende een echte losbandige nacht. Het resultaat is zowel een grootse filmische misleiding als een gedurfd filmexperiment. “Bloody Nose” was een prachtige filmische provocatie aan het begin van het jaar, maar aan het einde, dit wazige verhaal van een bedrijf dat zijn deuren sluit na een laatste feestje heeft een hele nieuwe laag van bitterzoete connotaties.,
“Bacurau”
“Bacurau”
Kleber Mendonca Filho en Juliano Dornelles’ futuristische Braziliaanse Western, die een afgelegen stad samenbrengt tegen mysterieuze burgerwachten, krijgt een diepgaande symbolische kwaliteit als de film bouwt aan zijn verdomde finale. De film draait op een afgelegen woestijn samenleving gedefinieerd door haar zelfvoorzienende ethos en gedwongen om te vechten om haar bestaan te handhaven tegen de moorddadige bureaucratie insluiten., En dat doen ze: zelfs een wildogige Udo Kier als de gestoorde superschurk van de film kan Sonia Braga niet stoppen met bloed in haar ogen, of de wraakzuchtige geesten van een wereld die nog niet klaar is om zijn slagveld op te geven. Filho en Dornelles kanaliseren het beste van John Carpenter en Sergio Leone, zelfs als ze duwen het materiaal in een meer verleidelijke en onvoorspelbare surrealistische vlak, waar het spook van kolonialisme weefgetouw groot, maar zo doet het verzet.,hoewel de film zeker precieze nationale vertakkingen heeft voor de huidige strijd van Brazilië met democratie en klassenstrijd, resoneren deze kwesties meer dan ooit op wereldschaal. “Bacurau” verkent ze met meedogenloze intriges en grenzeloze woede. Met B-film escapisme en hoge kunst viert de film uiteindelijk het idee van zelfbehoud als een gemeenschappelijke strijd. Dat is een les die we niet genoeg kunnen leren, en in “Bacurau,” komt het met explosieve kracht.,
“Borat vervolgfilm”
“Borat vervolgfilm”
©Amazon/Courtesy Everett Collection
De afgelopen jaren is de Amerikaanse satire in een crisis geraakt. Hoe kan men nu een samenleving lampoonen die zichzelf al belachelijk maakt? Laat het aan Sacha Baron Cohen over om dat uit te zoeken. De komische performer maakte een verrassing terugkeer naar zijn beroemdste karakter 14 jaar nadat de nep Kazachse journalist maakte zijn weg door Amerika om zijn lelijkste extremen bloot te leggen., Naarmate het land lelijker werd, riep het om een andere scherpe exposé, die Baron Cohen en zijn team van schrijvers hebben opgegraven met een andere vernietigende mix van activisme en absurdistische performance kunst. In het geheim uitgedreven tijdens de pandemie, het is een van de weinige 2020 releases om daadwerkelijk vast te leggen de waanzin van het jaar met echte payoff.,de komedie is deze keer hoog, want Borat en zijn dochter Tutar (Maria Bakalova, de beste ontdekking van het jaar op het scherm) doen een ondoordachte poging om de vrouw te leveren aan Mike Pence-en uiteindelijk Rudy Giuliani, in een opmerkelijk “gotcha” — moment voor de eeuwen die elk greintje geloofwaardigheid dat hij nog had bestormde aanvielen. Verborgen camera ‘ s doen wonderen, maar ze zijn niets zonder het talent voor hen. Baron Cohen ‘ s vermogen om de waanzin van de moderne tijd bloot te leggen is alleen maar doelgerichter geworden met de tijd, zelfs als het zo dom is als de hel., Deze gekke tijden vragen niet minder.
“The Mole Agent”
“The Mole Agent “
Gravitas Ventures
Er is een zekere meeslepende sensatie die komt van documentaires die zichzelf verbergen, en” The Mole Agent ” belichaamt die aantrekkingskracht. De Chileense regisseur Maite Alberdi ‘ s prachtige karakterstudie ontvouwt zich als een ingewikkelde spion thriller, met een liefmoedige 83-jarige weduwnaar die in opdracht van een privédetective een verpleeghuis infiltreert., Het plan gaat mis met allerlei komische en ontroerende resultaten, zo goed samengesteld binnen een kader van fictieve tropes dat het smeekt om een Amerikaanse remake. Maar zo veel als een dergelijk product kan een beroep doen op bedrijven hongerig naar inhoud, het zou overbodig zijn vanaf het begin, omdat “the Mole Agent” is al een van de meest hartverwarmende spion films aller tijden — een zeldzame combinatie van genres die alleen zo goed werkt omdat het sluipt op je.,
“de klim”
“De Klim “
SPC
het uitgangspunt van” de klim ” is zo vaak verteld dat het een klein wonder is dat deze überhaupt werkt: twee levenslange vrienden testen de grenzen van hun vriendschap wanneer een vrouw tussen hen komt. Toch confronteert Michael Covino ‘ s absorberende regiedebuut die uitdaging met verbluffende filmische ambitie, wat resulteert in een briljante heruitvinding van de buddy comedy., Door testosteron aangewakkerde dude-films hebben de afgelopen jaren elk facet van het filmlandschap bezet, van de Duplass brothers tot de “Step Brothers”, maar” The Climb ” transformeert die trope in een frisse visie van dronken showdowns en ongemakkelijke klaagzangen, wat resulteert in een winnende tragikomische visie van zijn eigen ontwerp.,het startpunt voor “The Climb” gaat terug naar een korte Sundance-film uit 2017, met een slim scenario dat zo zuinig was dat het nooit had kunnen duiden op het grote ontwerp: oude vrienden Mike (Covino) en Kyle (co-schrijver Kyle Marvin) fietsen een steile heuvel op terwijl Mike, de fitter van de twee, vooruit rent, terwijl hij bekent dat hij met Kyle ‘ s verloofde naar bed is geweest. In zeven strakke minuten voorzag de Korte een paar dopey, ademloze man-kinderen wiens strakke band wordt getest onder de domste omstandigheden. Waar Kan het vanaf daar naartoe gaan?, Het blijkt: veel spannende plaatsen, als deze scherpe twee-hander draait van bijtend naar zoet met acrobatische filmmaken te sparen. Als Amerikaanse komedies zoveel innovatie bevatten in elke scène, zou elke formule aanvoelen als een nieuwe ontdekking. Tot dat utopische moment, hebben we tenminste ” de klim.,”
“Time”
Fox Rich in”Time “
Amazon Studios
Het duurt een kwestie van seconden voordat” Time ” iets speciaals wordt: een roererende pianoscore onderzoekt jaren van veerkracht in een zwarte familie, de radiant first feature van regisseur Garrett Bradley combineert vorm met functie tot briljant effect. De film ontvouwt zich als een opera zwart-wit elegie uitgerekt over de decennia, het samenvoegen van de intimiteit van het ontwerp met een roerend gevoel van doel., De benarde situatie van Sibyl Fox Richardson, een vastberaden moeder van zes kinderen die vecht tegen de 60-jarige gevangenisstraf van haar man, vermijdt elke voor de hand liggende kans om de conventionele route te nemen. Er zijn geen talking heads of verklarende titels kaarten; in plaats daarvan, de elegantie van elke poëtische uitwisseling onderstreept het emotionele gewicht van Fox ‘ s strijd, en de helderheid die ze heeft gevonden in de wederopbouw van haar leven. Tegen de tijd dat ze een bekende mantra zingt in de slotminuten — “succes is de beste wraak!— – de film opnieuw uitgevonden het concept van de ground up.,in plaats van te graven in de opeenstapeling van juridische obstakels die betrokken zijn bij het navigeren door de vroege vrijlating van haar man, vertrouwt Bradley op elk lyrisch beeld om de inzet bij de hand te brengen. “Tijd” omvat een breed doek, van geïnstitutionaliseerd racisme tot zwarte uitmuntendheid als een diepe gemoedstoestand, en elk gezicht verdiept de aard van zijn drama. Het is een meeslepende sociologische verkenning in pure filmische termen, en een van de weinige hoogtepunten uit 2020 die het maken van documentaires uitdagen om groot te denken, zelfs als het gaat om kleine verhalen.,
“nooit zelden soms altijd”
“nooit zelden soms altijd”die Eliza Hittman heeft gemaakt., De derde film van de regisseur, die het potentieel van “It felt Like Love” en “Beach Rats” vervult, combineert de sociaal-realistische intensiteit van een Dardenne brothers-film met de fragiliteit van de reis van de jonge protagonist om een van de meest opwindende coming-of-age-verhalen in de recente herinnering te creëren.in het centrum pulseert de breakoutster Sidney Flanigan met de hectische onzekerheid van een jonge vrouw die probeert te ontsnappen aan de onvermijdelijke ontberingen die op haar wachten., Stiekem weg naar New York van Pennsylvania in de hoop dat haar ouders niet zullen weten, het karakter worstelt met de dreigende terreur van haar eindspel, zelfs als ze blijft toegewijd aan het zien door middel van. Het is een vermoeiende rit om haar te volgen op die reis en zijn vele Kafkaeske bochten, maar het middelpunt van de film komt neer een enkele tranen toegeven dat de details van de plot overstijgt om een verwoestende pleidooi voor empathie te worden. En wow, doet het pijn.,
“Nomadland”
“Nomadland”
Met dank aan SEARCHLIGHT PICTURES
” Nomadland ” is het soort film dat erg fout kan gaan. Met Frances McDormand als de ster naast een cast real-life nomads, in mindere handen kan het lijken op goedkope wensvervulling of pronken op zijn meest gratuite. In plaats daarvan werkt regisseur Chloé Zhao magisch met het gezicht van McDormand en de echte wereld eromheen, en geeft een diepgaande herkauwing op de impuls om de samenleving in het stof te laten., Zhao regisseerde eerder” the Rider “en” Songs My Brother Taught Me”, Drama ‘ s die doken in gemarginaliseerde ervaringen met inheemse niet-acteurs in South Dakota. “Nomadland” importeert die fixatie met weidse natuur aan een veel groter tapijt en een andere kant van het Amerikaanse leven.geïnspireerd door Jessica Bruders non-fictie boek “Nomadland: Surviving America in the 21st Century”, volgt de film McDormand als Fern, een soft-spoken weduwe in haar vroege jaren ‘ 60 die de weg opgaat in haar busje, en gewoon blijft bewegen., De film zweeft met haar mee, soms zo verstrikt in haar reizen dat het praktisch een documentaire wordt. In plaats daarvan ontwikkelt de film een betoverend verhaal over de Amerikaanse vervreemding en de aantrekkingskracht van het ontsnappen aan de onderdrukkende greep van de samenleving. Zhao omarmt de paradox in het midden van een verhaal dat zowel de bevrijding van zijn karakter viert als de trieste stand van zaken betreurde die haar op dat spoor zette. Zoals Amerika beweert met zijn verdeelde identiteit, “Nomadland” zowel vangt de tijdgeest en omarmt de fantasie van het verlaten van het allemaal achter voor het leven op de weg.,
“Collective”
“Collective”
HBO
“Collective” begint als een van de grootste journalistieke films aller tijden, en gaat dan een stap verder, waarbij democratie in oorlog met zichzelf wordt blootgelegd. De verkwikkende, meedogenloze documentaire van de Roemeense regisseur Alexander Nanau volgt de nasleep van de brand van 2015 waarbij 64 mensen om het leven kwamen, zwevend in het midden van een systeem dat op instorten staat. En dan doet het, net als de vlammen die Boekarest ‘ s colectiv Nachtclub overspoelden en de natie in een neerwaartse spiraal stuurden., “Collective” speelt als een aangrijpende real-time thriller, het samenvoegen van de reportorial intensiteit van “Spotlight” met de paranoïde onzekerheid van “The Manchurian Candidate” als het verkent de nationale neerslag van een tragedie die niet zal ophouden.,zijn eerste held komt uit een onwaarschijnlijke plaats: Sports Gazette reporter Catalin Tolontan en collega Mirela Nega draaien de telefoons met een agressieve werkethiek die Woodward en Bernstein met ontzag zou verlaten, maar het is niet alleen hun verhaal; Nanau neemt later de gedurfde beslissing om de focus te verschuiven naar de nieuwe minister van Volksgezondheid Vlad Voiculescu, die de taak heeft om een transparante herziening van het disfunctionele medische systeem van Roemenië te leiden, zelfs als hij geconfronteerd wordt met terugslag bij elke beurt., Jongleren deze dichte assemblage van strategie sessies onder de dreigende wolk van een nationale verkiezingen, de film biedt een ontnuchterend venster in de aard van de democratische idealen binnen de wervelende machine van systemische corruptie. Maar het is te snel om het gevoel als een medelijden partij; het is te complex voor dat. “Collectief” toont het potentieel voor morele moed om te verdragen, zelfs onder de meest verschrikkelijke pogingen om het uit te roeien. Het maakt niet uit wie de show leidt, het werk gaat door. Laten we dat niet vergeten.,
“Lovers Rock”
“Lovers Rock”
Amazon Studios
in 68 minuten heeft Steve McQueen de meest ingewikkelde, vreugdevolle film van zijn carrière gemaakt, Dance-party salute to Black joy en teen energy, dat ook dienst doet als meditatie op verborgen geschiedenis. In het meest opwindende, gedurfde gebruik van muziek van het jaar op het scherm, teenager Martha (Amarah-Jae St.Aubyn) en haar collega ’s hit de dansvloer voor een soulvolle vertolking van Janet Kay’ s 1979 single “Silly Games.,”Maar als dan de melodie stopt en hun A Capella vertolking het overneemt-voor vijf betoverende minuten! – het hoge gejammer van een vrouw lost op dezelfde bluesy noot op, de voeten die stampten samensmelten tot een machtige beat, en de collectieve performance transformeert in een oogverblindende, hypnotiserende representatie van culturele solidariteit. Martha ‘ s wilde avond uit in de wijk Notting Hill rond 1980 hits een paar moeilijke tijden, maar het bouwt op tot een duizelig, romantische finish die laat haar weg te komen met de opwinding van het ontdekken van zichzelf in stukjes.,
genaaid in het bredere tapijt van McQueen ‘ s vijf-film “Small Axe” miniserie over de ervaringen van West-Indiase Londenaren door de decennia heen, “Lovers Rock” voelt zeker als een beknopt puzzelstukje in een aantal grote wandtapijten ontworpen om goed te maken voor jaren van ondergeëxploreerde grondgebied. Tegelijkertijd staat de film — en het heeft geen zin om je af te vragen of hij die benaming verdient — op zichzelf als een poëtische momentopname van het leven zo levendig als alles in “Roma” of “Jongenschap.”McQueen heeft vele rijke, verontrustende verhalen verteld door de jaren heen., Maar met “Lovers Rock,” sluisde hij diezelfde lyrische krachten in een viering van het leven in het moment, en we zijn daar met hem.
“First Cow”
“First Cow”
als de Amerikaanse cinema een Poet laureate had, zou Kelly Reichardt de kroon houden. In de 15 jaar sinds “Old Joy”, heeft Reichardt een reeks geduldige verkenningen van de nationale identiteit voortgebracht die alleen maar dieper worden met de tijd., Reichardt ‘ s films doen wonderen uit onuitsprekelijk verlangen, fixerend met diepe nieuwsgierigheid op verstoten eenlingen in de marge van de samenleving te popelen om zich te vestigen. “First Cow” consolideert die vaardigheid in haar meest bevredigende film tot nu toe, een minimalistische periode drama over gezelschap, de geboorte van de Amerikaanse droom, en ja, de titulaire rund. De grap van ” eerste koe “is dat, nou, wie wil er een film kijken genaamd”eerste koe”? En de ironie is dat iedereen dat zou moeten doen.,
vrijgegeven (nauwelijks, voordat shutdowns verplicht dat het migreren naar VOD) in een jaar gedefinieerd door de schok van een samenleving gedwongen om zichzelf uit elkaar te trekken, “eerste koe” vergroot dat exacte gevoel. Reichardt ’s bewerking van John Raymond’ s roman “The Half-Life” speelt zich af in het Oregon-gebied rond 1820 en gebruikt de bijzondere band van wandering chef Cookie (een tedere John Magaro) en de Chinese immigrant King-Lu (een overmoedige Orion Lee) om de eenzaamheid van een lege wereld te verkennen en de opwinding van het vinden van een zekere mate van gezelschap om een pad voorwaarts in kaart te brengen., Dat is wat het paar doet, door melk te stelen van de enige koe in de regio om taarten te maken voor kolonisten die op doorreis zijn.
Het is de subtielste heist film in de filmgeschiedenis, maar zelfs als de mannen hun leven in gevaar brengen voor een vrij roekeloos plan, blijft “First Cow” bij de oprechtheid van hun intenties om door te gaan, en de ontroerende manier waarop het hun band definieert. De beslissende uitwisseling van de film landt op drie bemoedigende woorden- ” I ‘ve got you” – en ze komen als de climax van een ballade die alleen Reichardt kon schrijven., Zoals met al haar werk, communeert de regisseur met het idee dat zelfs roekeloze mensen gewoon zin willen vinden in hun kleine hoekjes van het bestaan. De hele wereld zou naar haar moeten luisteren.