mówi się, że ekonomiści są zbyt mądrzy dla własnego dobra, a nie wystarczająco mądrzy dla kogokolwiek innego. jeśli tak, czy prezydenci powinni skorzystać z ich rad? Jedynym prezydentem, który chciałby mieć, jest Herbert Hoover. W czerwcu 1930 roku ponad 1000 ekonomistów podpisało list wzywający go do zawetowania ustawy, którą Kongres wysłał na jego biurko. Hoover zlekceważył jednak ich radę i 17 czerwca 1930 roku podpisał ustawę o taryfie Smoot-Hawley., Prawo nasiliło Wielki Kryzys i pomogło umocnić pozycję Hoovera jako jednego z najgorszych prezydentów w historii Ameryki.
genezą Smoot-Hawley ' a była propozycja republikańskich członków Kongresu o odebranie głosowania na farmę. Ceny surowców spadły w latach 20., a Republikanie twierdzili, że podniesienie ceł na import produktów rolnych pomoże rolnikom. (Tak, taryfy to podatki, a dzisiejsza GOP faworyzuje niższe niż wyższe podatki. Ale przed II wojną światową Republikanie byli partią wyższych taryf. Czasy się zmieniają.,) Wezwanie do wprowadzenia wyższych taryf rolnych stało się politycznie atrakcyjne, uznając je za kwestię uczciwości: średnia taryfa na towary przemysłowe była wyższa niż średnia taryfa na towary rolne. Tak więc rolnicy zasługiwali na taką samą ochronę, jaką robili przemysłowcy, albo tak doszło do kłótni.,
Więcej informacji na temat:
Stany Zjednoczone
Handel
Smoot-Hawley wziął swoją nazwę od sponsorów Kongresu: senatora Reeda Smoota (r-UT), przewodniczącego Komisji Finansów Senatu i przedstawiciela Willisa Hawleya (R-OR), przewodniczącego Komisji Dróg i środków Izby. Kolejność ich imion była nietypowa. Normalną praktyką dla rachunków taryf jest nazwa sponsora domu, aby przejść pierwszy, ponieważ konstytucja wymaga wszystkie rachunki taryfowe pochodzą tam. Jednak Smoot był o wiele lepiej znany niż Hawley, więc dostał się do czołówki.,
The Water ' s Edge
James M. Lindsay analizuje politykę kształtującą amerykańską politykę zagraniczną i trwałość amerykańskiej potęgi. 2-4 razy w tygodniu.
Przemysł buraków cukrowych w Utah zmagał się z ostrą konkurencją, zwłaszcza ze strony kubańskich plantatorów cukru. Wyższa taryfa pomogłaby utrzymać rolników z Utah w biznesie., Starania smoota o opiekę nad jego wyborcami skłoniły humorystę Willa Rogersa do żartu: „120 milionów Amerykanów je cukier, 1200 podnosi cukier, ale Smoot' poświęcił całą swoją karierę polityczną, aby cukier nie tylko był słodki, ale drogi dla 120 milionów.””
Prawie każdy członek myślał tak samo, co było problemem. Wersja ustawy, która przeszła Izba podniósł 845 stawek celnych i cięcia tylko 82., Senat nie chcąc być gorszym, podwyższył 890 taryf i obniżył 235. Co gorsza, większość zmian wprowadzała określone taryfy w określonych kwotach, a nie procentach kosztów produktu. Więc jeśli koszt importowanego towaru spadł, taryfa (podatek) od niego faktycznie wzrosła w ujęciu procentowym.
nie trzeba było doktoryzować się z ekonomii, aby zdać sobie sprawę, że Smoot-Hawley byłby, jak to ekonomiści lubią mówić, „skurczowy.”Słynny przemysłowiec Henry Ford spędził wieczór w Białym Domu, próbując wyjaśnić Hooverowi, dlaczego Smoot-Hawley byłby złym prawem., Kilku bliskich doradców Hoovera uważało to samo. Jeden z nich wspominał później: „prawie upadłem na kolana, by błagać Herberta Hoovera, by zawetował taryfę Hawley-Smoot.”Ich argumenty zadziałały z Hooverem—do pewnego stopnia. Stwierdził, że ustawa Taryfowa może być złym pomysłem.
ale Hoover i tak podpisał Smoot-Hawley ' a do prawa, potwierdzając potęgę polityki, która zmusza mądrych ludzi do robienia głupich rzeczy. Tak jak przewidywali ekonomiści, Smoot-Hawley wywołał błędne koło samokontroli działań, które eksperci handlowi nazywają Polityką beggar-thy-neighbor., Zagraniczny kraj zły na to, co postrzegali jako wysiłek USA, aby zaszkodzić ich eksportowi, wprowadził cła odwetowe. Wynik netto miał wywołać gwałtowny spadek w handlu amerykańskim i światowym. Eksport USA w 1929 roku wyniósł prawie 7 miliardów dolarów. Trzy lata później zarobiły zaledwie 2,4 miliarda dolarów. Handel światowy spadł aż o dwie trzecie w latach 1929-1934. Smoot-Hawley nie spowodował wielkiego kryzysu, ale uczynił go znacznie gorszym, niż powinien być.
Więcej na:
Stany Zjednoczone
Handel
Smoot-Hawley miał jedną łaskę ratunku: skłoniło to do poważnego przemyślenia polityki handlowej USA., W 1934 Kongres uchwalił, a prezydent Franklin Delano Roosevelt podpisał ustawę o wzajemnych umowach handlowych. Zakładano, że negocjacje z innymi krajami w celu obniżenia taryf sprzyjają wzrostowi gospodarczemu. Zasada ta od tego czasu napędza amerykańską politykę handlową; znajduje to odzwierciedlenie w takich rzeczach, jak układ Ogólny w sprawie taryf celnych i handlu, Światowa Organizacja Handlu i północnoamerykańska Umowa o wolnym handlu. Niższe cła i bardziej otwarty handel z kolei okazały się główną siłą napędową globalnej ekspansji gospodarczej w ciągu ostatnich siedmiu dekad., Ekonomiści mogli przegrać walkę o zwycięstwo nad Hooverem, ale wygrali większy konkurs intelektualny, aby zdyskredytować protekcjonizm i promować liberalizację handlu.