Madame Lelica

wraz z postępem neurobiologii poznawczej i badań neuropsychologicznych, dziedzina neurobiologii języka znajduje się na skrzyżowaniu w odniesieniu do swoich teorii ramowych., Główną tezą artykułu jest to, że główny historyczny model kadrowania, klasyczny model „Wernicke-Lichtheim-Geschwind” i związana z nim terminologia, nie są już odpowiednie dla współczesnych badań nad neurobiologią języka. Argumentujemy, że klasyczny model (1) opiera się na przestarzałej anatomii mózgu; (2) nie reprezentuje odpowiednio rozproszonej łączności istotnej dla języka, (3) oferuje modularną i „językowo centryczną” perspektywę i (4) skupia się na strukturach korowych, w większości pomijając podkorowe regiony i odpowiednie połączenia., W tym celu omawiamy zagadnienie specyfiki anatomicznej, koncentrując się na współczesnym użyciu terminów „obszar Broca i Wernickego”, w tym wyniki badań przeprowadzonych w środowisku neurobiologii językowej. Wykazujemy, że nie ma spójnej definicji anatomicznej „obszarów Broca i Wernickego” i proponujemy zastąpienie tych terminów bardziej precyzyjnymi definicjami anatomicznymi., Ilustrujemy rozproszony charakter połączenia językowego, który wykracza daleko poza jednościeżkową koncepcję arcuate fasciculus connectivity ustanowioną w klasycznej wersji modelu Geschwinda. Poprzez zilustrowanie definicyjnego zamieszania wokół „obszarów Broki i Wernicke' a ” oraz zilustrowanie trudności związanych z integracją powstającej literatury na temat perisylvian white matter connectivity z tym modelem, mamy nadzieję ujawnić granice modelu, argumentować za jego przestarzałością I zasugerować ścieżkę naprzód w definiowaniu zastępstwa.