każdego roku Filmy stają w obliczu kryzysu egzystencjalnego i odbijają się, ale rok 2020 nie wygląda jak co roku. Dramatyczny wpływ pandemii na niemal każdy aspekt ludzkiego życia spowodował bezprecedensowe szkody dla instytucji kultury i prezentowanych przez nie dzieł., W Ameryce większość kin pozostaje zamknięta, festiwale filmowe stały się wirtualne, a produkcje filmowe stały się niebezpiecznym bałaganem wyzwań związanych z ubezpieczeniem i bezpieczeństwem, które tylko najbardziej savviest producenci mogą rozwiązać. Mimo tych strasznych wyzwań i niepewności co do przyszłości, Kino pozostawało żywe przez cały rok, a wiele ambitnych przedsięwzięć podjęło wszelkie formy, które wydawały się realne.,
pomimo niemożliwych szans, był to jeden z najbogatszych lat w ostatnich czasach, gdy szeroka gama filmów przechodziła przez rynek niepewności, który byłby wrogi dla nich nawet w czasach przed pandemią. Blockbustery cofnęły się w tle, a jak się okazuje, kultura filmowa nie potrzebowała ich naprawdę. Cieszy mnie, że niektóre podstawowe prawdy się nie zmieniają: jak zwykle każdy, kto uważa, że był to zły rok dla filmów, po prostu nie widział ich wystarczająco dużo.,
zasady kwalifikacji były w tym roku wielokrotnie wyginane, ale coroczna lista najlepszych filmów roku nie musiała zmieniać brzmienia. Wszystko, co się stało, albo trafiło do kin gdzieś w Stanach Zjednoczonych, trafi do kin przed końcem roku, albo otrzymało premierę VOD. Oznacza to, że czytelnicy chętni do wypełnienia niektórych blindspotów nie powinni mieć problemów z nadrabianiem zaległości.
popularne na Indiewire
większość najlepszych filmów 2020 roku nie powstała w tym roku, ale na pewno nie., Od lęków wyborczych po przerażające psychologiczne skutki społecznego dystansu, 2020 był nastrojem jak żaden inny, a wiele z tych filmów stało się retroaktywnym ucieleśnieniem tych niezwykłych uczuć. To nie do końca szczęśliwy przypadek: świat był już nawiedzającym i tajemniczym miejscem, które współcześni gawędziarze próbowali przeanalizować, więc kiedy nastrój się nasilił, ich filmy dotarły zgodnie z harmonogramem. Jednocześnie wiele z tegorocznych wydarzeń filmowych daje pewną miarę nadziei na przyszłość, a przynajmniej świętuje perspektywy objęcia nieznanego.,
co roku Ta lista staje się nieco dłuższa, ale nigdy nie wydaje się wystarczająco długa. Zeszłoroczne 19 najlepszych filmów 2019 roku sprawiło, że domagałem się ostatniego miejsca. Gdybym miał kilka więcej tym razem, prawdopodobnie zrobiliby miejsce dla tych drugich: „kolejna runda”, „Gunda”, „noszę Cię ze sobą”, „myślę o zakończeniu rzeczy”, „Minari”, „relikt”, „Łowcy trufli” i ” malarz i złodziej.”
Zobacz wszystkie! Ale najpierw to.,
„She Dies Tomorrow”
„She Dies Tomorrow”
Neon
długo oczekiwana kontynuacja Amy Seimetz „Sun Don ' t Shine” była kryształową kulą, która przewidziała mdły nastrój nadchodzącego roku. Upiorna i enigmatyczna mroczna komedia scenarzysty i reżysera wyobraża sobie psychologicznego wirusa, który stopniowo rozprzestrzenia się po Los Angeles, sprawiając, że cierpiący wierzą, że będą cierpieć tytułowy los. W dzisiejszych czasach, kto nie może się z tym pogodzić?, Z oszołomionym występem Kate Lynn Sheil w centrum, „She Dies Tomorrow” ewoluuje w niezwykłą alegorię egzystencjalnego niepokoju i jego zakaźnego potencjału. Na zmianę uduchowiony, niepokojący i smutny film wykorzystuje wiele niespokojnych twarzy, aby pokazać, jak jedna niepokojąca emocja może zjednoczyć nas wszystkich.
„Dick Johnson nie żyje”
„Dick Johnson nie żyje”
Netflix
Dick Johnson umiera wiele razy w przejmującym i osobistym dokumencie swojej córki Kirsten, zaczynając od napisów końcowych., Ale oczywiście cały czas żyje, bawiąc się w skomplikowaną terapię filmową ze swoim filmowym potomkiem, gdy zmaga się z lękiem przed utratą go. Ta koncepcja może łatwo przekształcić się w ćwiczenie wpatrujące się w pępek, ale Kirsten Johnson (doświadczona autorka zdjęć filmowych, która wyreżyserowała cudowny film kolażowy z 2016 roku „Cameraperson”) wprowadza wzruszającą i zabawną medytację obejmującą życie i obawiającą się śmierci w tym samym czasie., Oscylujący od intymnej wymiany ojca z córką po surrealistyczne meta-fikcyjne styczności, film żyje w swoim porywającym paradoksie, odzwierciedlając niepewność związaną z losem jego podmiotu — a co za tym idzie, wszystkich. „Dick Johnson nie żyje”, na przemian zabawny, poruszający i rewelacyjny, udaje się obcować z uniwersalnym strachem przed śmiercią, przekształcając go w świętowanie życia.,
„the Vast of Night”
„the Vast of Night”
Amazon Studios
„Close Encounters” rok 2020 miał do zaoferowania: zuchwały debiut, który zabiera znajomy materiał i zamienia go w nieprzewidywalny pakiet. Pierwszy film reżysera Andrew Pattersona rozwija się tak, jakby jego bohaterowie zostali uwięzieni w ramach antologii serii” Strefa mroku”, ale wnika znacznie głębiej., Osadzony na żywym tle małego miasta Nowego Meksyku z lat 50., film odnajduje zbyt pewnego siebie młodego DJ-a radiowego (Jake Horowitz) i gorliwego operatora centrali telefonicznej (Sierra McCormick) krążących po mieście, aby ustalić źródło tajemniczego sygnału, który wydaje się pochodzić z gwiazd. Czy to może być coś naprawdę nie z tego świata?
cóż, większość widzów zna zasady w tej kwestii., Ale kadencje Patterson ' s whiz-bang kierunku, od zuchwałego długie ujęcie, że zipy ze stacji radiowej przez pole i przez cholerny mecz koszykówki, aż do inspirującej tajemnicy jego ostatnich chwil, kiedy para bohaterów pochłoniętych przez potencjał nowych technologii konfrontacji coś nie do wiary. To sprawi, że będziesz chwytać się odpowiedzi — i gotowy do przyjęcia tego, co zrobi Patterson dalej.,
„Mangrove”
Shaun Parkes jako Frank Crichlow w filmie „Mangrove”
des Willie/Amazon Prime Video
dramatyczna historia Mangrove Nine, kiedy grupa czarnoskórych brytyjskich aktywistów walczyła przeciwko rasistowskim nalotom policyjnym w napiętej serii potyczek sądowych, praktycznie rzuciła się na film, gdy 1970. (Zostali uniewinnieni od większości zarzutów, ale naloty nie ustały.,) Zajęło to tylko 50 lat, ale „Mangrove” scenarzysty-reżysera Steve ' a McQueena pracuje w godzinach nadliczbowych, aby wypełnić lukę, co skutkuje przemiłym tłumem zarówno specyficznym dla jego chwili, jak i aktualnym.
wyprodukowany w ramach ambitnej, pięciokilometrowej antologii „Small Axe” o czarnoskórych Londyńczykach z kilku dekad, „Mangrove” to napięty i porywający Dramat sądowy, który wykracza poza gatunek, jednocześnie działając w obrębie jego barier. Film zagłębia się w zwykły zbiór namiętnych monologów o równych prawach i oddaniu sprawie., Ale jest również osadzony w szczegółowym ekosystemie tak bogatym w sentymenty chwili, że w końcu sprawia, że stara rutyna czuje się nowa, z porywającym Shaunem Parkesem jako moralnie skonfliktowanym właścicielem restauracji, McQueen ponownie udowadnia, że jest jednym z najlepszych reżyserów aktorskich pracujących dziś.
„Burmistrz”
„Burmistrz”
YouTube/screenshot
porywający i spostrzegawczy dokument Davida Osita przedstawia niezwykły obraz konfliktu izraelsko-palestyńskiego od wewnątrz., Ramallah jest tylko 10 mil na północ od Jerozolimy, ale dla Palestyńczyków żyjących pod okupacją odległość wydaje się znacznie dłuższa. Osit trenuje kamerę na musie Hadid, przepracowanym bohaterze w centrum operowego dramatu vérité, który często zanurza się w biurokratycznej czarnej komedii i niepokojącym napięciu, podczas gdy irytujące próby Hadida, aby utrzymać spokój, rozpuszczają się w ciągłej frustracji. Film nie do końca opowiada o trudach związanych z pracą Hadida, ale dociera do jego głowy, by rozjaśnić próżność otaczającego go świata., To chwytające, smutne i istotne spojrzenie dla każdego, kto chce zrozumieć naturę tego trwającego kryzysu i dlaczego zmierza on w złym kierunku.
„Mank”
Gary Oldman w „Mank”
Netflix
powstało niezliczona ilość filmów o złotej erze Hollywood, które świętują jego wielkość lub narzekają na surową taktykę biznesową przywódców chomping cygaro. Ale David Fincher nie musi się martwić o precedensy., Dzięki „Mankowi” reżyser zamienia scenariusz swojego zmarłego ojca Jacka w bogatą, nawiedzającą medytację nad niespokojną karierą scenarzysty „Obywatela Kane' a „Hermana J. Mankiewicza (w najlepszym razie szalonego Gary' ego Oldmana), pracując wokół mistyki przysłowiowego „największego filmu wszech czasów”, aby stworzyć bardziej kuszące okno na świat, które zainspirowało to dzieło — a mianowicie potężnych ludzi, których wpływ wykraczał daleko poza arenę rozrywki i zmienił strukturę społeczeństwa jako całości., Rozpięty pomiędzy Wyścigiem gubernatorskim z 1934 roku a usidlonymi w łóżku próbami Manka, aby złożyć swoje magnum opus, „Mank” wykorzystuje swoją skrupulatną czarno-białą scenerię i złożony pejzaż dźwiękowy, aby wskrzesić swoją epokę, komentując, jak rozbrzmiewa do dnia dzisiejszego. Niezliczone filmy o Hollywood idą za kulisami; „Mank” jest jednym z niewielu mówi nam, co naprawdę mają na myśli.,
„Soul”
„Soul”
Disney/Pixar
przez dziesięciolecia, osiągnięcia Pixara z oryginalnymi historiami były tak dobre, że może być trudno przebrnąć przez szum, aby rozpoznać prawdziwe dzieło., Jednak zwycięskie spojrzenie Pete ' a Doctera NA muzyka jazzowego (Jamie Foxx) próbującego uciec z zaświatów dla dobra koncertu w ostatniej sekundzie jest właśnie takie: dotyk Pixara, a następnie niektóre, „Soul” wykorzystuje swój magiczny kontekst, aby dostarczyć zaskakująco intymne spojrzenie na dążenie jednego człowieka do celu w życiu, i jak wpływa to na ambiwalencję nienarodzonego umysłu (Tina Fey), który myśli, że może uciec ze szponów na zawsze., Oczywiście, obraz zawiera zawrotną mieszankę psychodelicznych wizji życia pozagrobowego i ostrej scenerii Nowego Jorku, ma jedne z najlepszych animowanych występów muzycznych w historii, a klimatyczny pościg rozwija się w tak innowacyjnych okolicznościach, że przeciwstawiają się jakimkolwiek jednolinijkowym podsumowaniom. Ale esencja „duszy” opiera się na głębokiej naturze podróży jej postaci, uniwersalnego dążenia do samopoznania, które obraca się na perspektywy drugiej szansy. To łza z kosmicznym celem.,
„Sound of Metal”
„Sound of Metal”
Amazon
Riz Ahmed jest rodzajem szalonego aktora ekranowego, który zawsze wygląda jakby mógł wyrwać się z kadru, a w „Sound of Metal” jest uwięziony. Jako Ruben, perkusista heavymetalowy głuchy w centrum hipnotyzującego debiutu scenarzysty i reżysera Dariusa Mardera, Ahmed przekazuje złożone frustracje związane z utratą kontaktu ze światem wokół niego, bez względu na to, jak bardzo walczy, aby go utrzymać., Ta niszczycielska zagadka opiera się na najlepszym wykorzystaniu projektowania dźwięku w ostatnich czasach, gdy Marder zanurza widzów w granicach pogarszającej się relacji Rubena z otaczającym go światem, a on przedziera się przez wraki, aby skonstruować nowy. Genialny występ Ahmeda włącza złożony krajobraz dźwiękowy, który rezonuje nawet w całkowitej ciszy.,
„The Assistant”
„the Assistant”
Bleecker
Harvey Weinstein nie pojawia się w „The Assistant” i nikt nie wspomina go po imieniu, ale nie popełnij błędu: pilny thriller reżysera Kitty Green w czasie rzeczywistym oznacza pierwszy narracyjne przedstawienie życia pod jego groźnym uściskiem., „Ozark” breakout Julia Garner jest objawieniem jako krucha młoda kobieta, której zadaniem jest żonglowanie drobiazgami z życia dyrektora, organizowanie niekończącego się strumienia podróży samolotem, powstrzymywanie wściekłych rozmówców i zbieranie śmieci pozostawionych po nim. Poza kilkoma niepozornymi ujęciami ogromnej postaci wędrującej po jego biurze w tle, Weinstein z „asystentki” jest upiornym Zagrożeniem, który odbija życie młodej kobiety, ale to fascynujące psychologiczne śledztwo nie pozwala mu porwać historii, która należy do niej., „Asystent” jest niezbędnym przypomnieniem, dlaczego tak długo trwało, aby świat o tym usłyszał.
„krwawy nos, puste kieszenie”
„krwawy nos, puste kieszenie”
na pierwszy rzut oka „krwawy nos, puste kieszenie” rozwija się jako genialne dzieło kinowej verite., Film Billa i Turnera Rossów „boozy hangout” przedstawia ostatnią szaloną noc w ryczących dwudziestkach, ponurym barze na obrzeżach Vegas strip, gdzie różne nietrzeźwe wyrzutki zakopują swoje smutki w mgle gniewu i poetyckich lamentach. Jest koniec 2016 roku, a wraz z wyborami prezydenckimi, które mają zmienić świat, pub służy jako fascynujący mikrokosmos pękniętego, brązowego podbrzusza Ameryki na skraju samozniszczenia. Ale chodzi o to. Ryczące lata dwudzieste są w Nowym Orleanie, a nie w Vegas, a postacie zamieszkujące jego wnętrze nie tylko się tu włóczyły., Chociaż nic w filmie nie przyznaje się do tego, że bracia Ross obsadzają bar, nagrywając pijackie wybryki wybranych wykonawców przez rzeczywistą rozpustną noc. Rezultatem jest zarówno wielkie filmowe oszustwo, jak i odważny eksperyment filmowy. „Krwawy nos” był wspaniałą filmową prowokacją na początku roku, ale pod koniec zamazana opowieść o zamykającym się po ostatniej imprezie biznesie ma zupełnie nową warstwę słodko-gorzkich konotacji.,
„Bacurau”
„Bacurau”
futurystyczny Brazylijski Western Klebera Mendonca Filho i Juliano Dornellesa, który znajduje odległe miasto, które łączy się z tajemniczymi mścicielami, nabiera głębokiej symbolicznej jakości.to cholerny finał. Film obraca się w odległym, pustynnym społeczeństwie, zdefiniowanym przez samowystarczalny Etos i zmuszonym do walki o utrzymanie swojego istnienia przeciwko zamykającej się morderczej biurokracji., I tak też się dzieje: nawet dzikooki Udo Kier jako obłąkany superbohater z filmu nie może powstrzymać Sonii Bragi z krwią w oczach, ani mściwych duchów świata, który nie jest jeszcze gotowy, aby porzucić swoje pole bitwy. Filho i Dornelles łączą to, co najlepsze z Johnem Carpenterem i Sergio Leone, nawet gdy wpychają materiał w bardziej kuszącą i nieprzewidywalną płaszczyznę surrealistyczną, w której widmo kolonializmu jest ogromne, ale także opór.,
chociaż film z pewnością ma precyzyjne konsekwencje Narodowe dla obecnych zmagań Brazylii z demokracją i wojną klas, kwestie te rezonują na skalę globalną bardziej niż kiedykolwiek wcześniej. „Bacurau” bada je z nieugiętą intrygą i bezgraniczną wściekłością. Żonglując eskapizmem filmów klasy B i sztuką wysoką, film ostatecznie celebruje ideę samozachowawczości jako wspólnej walki. To lekcja, której nie możemy się wystarczająco nauczyć, a w „Bacurau” pojawia się z wybuchową siłą.,
„Borat kolejny film”
„Borat kolejny film”
©Amazon/Courtesy Everett Collection
W ostatnich latach amerykańska satyra przeżywała kryzys. Jak można lamentować społeczeństwo, które już się z siebie naśmiewa? Sacha Baron Cohen to rozgryzie. Komiksowy performer dokonał niespodziewanego powrotu do swojej najsłynniejszej postaci 14 lat po tym, jak fałszywy kazachski dziennikarz przedostał się przez Amerykę, aby obnażyć jej najbrzydsze skrajności., Gdy kraj stał się brzydszy, domagał się kolejnego trenchant exposé, które Baron Cohen i jego zespół pisarzy odkryli z kolejną złośliwą mieszanką aktywizmu i absurdalnej sztuki performance. To jedna z niewielu gier z 2020 roku, która zdobyła tytuł szaleństwa roku z prawdziwą wygraną.,
iloraz komedii cringe jest Tym razem wysoki, gdy Borat i jego córka Tutar (Maria Bakalova, najlepsze Odkrycie roku na ekranie) podejmują nieprzemyślaną próbę dostarczenia kobiety Mike 'owi Pence' owi-a ostatecznie Rudy ' emu Giulianiemu, w niezwykłym momencie „mam cię”, jak na wieki, które atakowały resztki wiarygodności, jaką pozostał. Ukryte kamery działają cuda, ale są niczym bez talentu przed nimi. Zdolność Barona Cohena do obnażania szaleństwa współczesnych czasów stała się z czasem bardziej celowa, nawet jeśli jest głupia jak diabli., Te szalone czasy wymagają nie mniej.
„The Mole Agent”
„The Mole Agent”
Gravitas Ventures
istnieje pewien wciągający dreszczyk emocji, który pochodzi z filmów dokumentalnych, które ukrywają się, a „The Mole Agent” uosabia to odwołanie. Zachwycające studium postaci chilijskiej reżyserki Maite Alberdi to misterny thriller szpiegowski, w którym 83-letnia wdowa infiltruje dom opieki na polecenie prywatnego detektywa., Plan idzie na marne z wszelkiego rodzaju komicznych i wzruszających wyników, tak dobrze zmontowane w ramach fikcyjnych tropów, że błaga o amerykański remake. Ale o ile taki produkt może spodobać się firmom spragnionym treści, byłby zbędny od samego początku, ponieważ „Agent Kreta” jest już jednym z najbardziej wzruszających filmów szpiegowskich wszech czasów — rzadka kombinacja gatunków, która działa tak dobrze, ponieważ zakrada się do ciebie.,
„The Climb”
„The Climb”
SPC
założenie „The Climb” zostało powiedziane tak wiele razy, że to mały cud, że ten w ogóle działa: dwóch kumpli przez całe życie testuje granice swojej przyjaźni, gdy kobieta wchodzi między nich. Jednak absorbujący debiut reżyserski Michaela Covino konfrontuje to wyzwanie z oszałamiającą ambicją kinową, co skutkuje genialnym odtworzeniem komedii kumpla., Napędzane testosteronem filmy o kolesiach zajmowały w ostatnich latach każdy aspekt Filmowego krajobrazu, od braci Duplass po „braci przyrodnich”, ale „The Climb” przekształca ten trop w świeżą wizję pijackich popisów i niezręcznych lamentów, w wyniku czego zwycięska tragikomiczna wizja własnego projektu.,
punktem wyjścia dla „The Climb” jest krótki film Sundance z 2017 roku, z sprytnym scenariuszem, tak oszczędnym, że nigdy nie mógłby wskazywać na wielki projekt: długoletni kumple Mike (CoVino) i Kyle (współscenarzysta Kyle Marvin) podjeżdżają na strome wzgórze, podczas gdy Mike, monter obu, przyspiesza, przyznając, że sypia z narzeczonym Kyle ' a. W ciągu siedmiu ciasnych minut, krótki wyobraził sobie parę głupich, pozbawionych tchu mężczyzn-dzieci, których ścisła więź jest testowana w najgłupszych okolicznościach. Gdzie to może się stamtąd udać?, Jak się okazuje: wiele ekscytujących miejsc, jak ten ostry dwugłowy zmienia się z żrącego na słodkiego z akrobatycznym filmem do oszczędzenia. Gdyby amerykańskie komedie posiadały tyle innowacji w każdej scenie, każda formuła byłaby nowym odkryciem. Do tej utopijnej chwili mamy przynajmniej ” The Climb.,”
„Time”
Fox Rich in „Time”
Amazon Studios
potrzeba kilku sekund, aby „Time” stał się czymś wyjątkowym: poruszająca partytura na fortepian bada lata odporności w czarnej rodzinie, promienna pierwsza funkcja reżysera Garretta Bradleya łączy formę z funkcją, aby uzyskać genialny efekt. Film rozwija się jako operowa czarno-biała Elegia rozciągnięta na przestrzeni dziesięcioleci, łącząca intymność jego projektu z poruszającym poczuciem celu., Trudna sytuacja Sibyl Fox Richardson, zdeterminowanej matki sześciorga dzieci, która walczy z 60-letnim wyrokiem więzienia męża, unika każdej oczywistej okazji, by pójść konwencjonalną drogą. Nie ma gadających głów ani objaśniających kart tytułowych; zamiast tego elegancja każdej poetyckiej wymiany podkreśla emocjonalny ciężar walki Foxa i jasność, jaką znalazła w odbudowie swojego życia. Gdy w końcowych minutach śpiewa znaną mantrę — ” sukces to najlepsza zemsta!”- film na nowo wymyślił koncepcję od podstaw.,
zamiast kopać w stosy przeszkód prawnych związanych z wcześniejszym zwolnieniem męża, Bradley Ufa każdemu lirycznemu obrazowi, aby przekazać stawkę. „Czas” obejmuje szerokie płótno, od zinstytucjonalizowanego rasizmu do czarnej doskonałości jako głębokiego stanu umysłu, a każda twarz pogłębia naturę jego dramatu. Jest to porywająca eksploracja socjologiczna w czysto kinowym sensie i jedna z kilku atrakcji 2020, które rzucają wyzwanie filmom dokumentalnym, nawet jeśli chodzi o małe historie.,
„Never Rarely Sometimes Always”
„Never Rarely Sometimes Always”
Focus Features
w słabszych rękach „Never Rarely Sometimes Always” może być gorącą historią Nastolatki szukającej aborcji, a nie opowieść o przetrwaniu, którą stworzyła Eliza Hittman., Wykorzystując potencjał „It Felt Like Love” I „Beach Rats”, trzeci film reżysera łączy socrealistyczną intensywność filmu braci Dardenne z kruchością podróży młodego bohatera, aby stworzyć jedną z najbardziej ekscytujących historii o dorastaniu w ostatnich latach.
w jej centrum, gwiazda breakout Sidney Flanigan pulsuje szaloną niepewnością młodej kobiety próbującej uciec przed nieuniknionymi trudami, które czekają ją na każdym kroku., Wymykając się do Nowego Jorku z Pensylwanii w nadziei, że jej rodzice nie będą o tym wiedzieć, postać zmaga się z nadchodzącym terrorem swojej gry końcowej, nawet gdy pozostaje zaangażowana w doprowadzenie do końca. To wyczerpująca podróż, aby podążać za nią w tej podróży i jej wielu Kafkaeskowych zakrętach, ale centralnym punktem filmu jest jedno łzawe przyznanie, które wykracza poza specyfikę fabuły, aby stać się druzgocącym błaganiem o empatię. I łał, czy to boli.,
„Nomadland”
„Nomadland”
dzięki uprzejmości SEARCHLIGHT PICTURES
„Nomadland” to rodzaj filmu, który może pójść bardzo źle. Z Frances McDormand jako gwiazdą obok obsady prawdziwych nomadów, w mniejszych rękach może to wyglądać jak tanie spełnienie życzeń lub showboating w najbardziej nieodpłatne. Zamiast tego reżyserka Chloé Zhao posługuje się magią twarzy Mcdormanda i otaczającego go realnego świata, dostarczając głębokiej refleksji na temat impulsu do opuszczenia społeczeństwa w pył., Zhao wyreżyserował wcześniej” jeźdźca „i” piosenki, których nauczył mnie mój brat”, dramaty, które zanurzyły się w marginalizowanych doświadczeniach z rdzennymi nie-aktorami w Dakocie Południowej. „Nomadland” importuje tę fiksację z zamiatającą naturalną scenerią do znacznie większego gobelinu i innej strony amerykańskiego życia.
zainspirowany książką Jessiki Bruder „Nomadland: Surviving America in the 21st Century”, film przedstawia McDormand jako Fern, miękko mówiąca wdowa po 60-tce, która wyrusza w drogę swoim vanem i po prostu się porusza., Film unosi się wraz z nią, czasami tak uwikłany w jej Podróże, że praktycznie staje się dokumentem. Zamiast tego film rozwija urzekającą narrację o amerykańskiej alienacji i apelacji ucieczki od opresyjnych szponów społeczeństwa. Zhao obejmuje paradoks w Centrum historii, która zarówno świętuje wyzwolenie swojej postaci, jak i żałuje tego smutnego stanu rzeczy, który umieścił ją na tym torze. Gdy Ameryka walczy ze swoją podzieloną tożsamością, „Nomadland” zarówno oddaje ducha czasu, jak i obejmuje fantazję o pozostawieniu tego wszystkiego za sobą na całe życie w drodze.,
„kolektyw”
„kolektyw”
HBO
„kolektyw” zaczyna się jako jeden z najlepszych filmów dziennikarskich wszech czasów, a następnie idzie o krok dalej, pokazując demokrację w stanie wojny ze sobą. Porywający, nieustępliwy dokument rumuńskiego reżysera Alexandra Nanau śledzi skutki pożaru z 2015 roku, w którym zginęły 64 osoby, unoszącego się w centrum systemu na skraju upadku. A potem się dzieje, podobnie jak płomienie, które ogarnęły Klub Colectiv w Bukareszcie i wysłały naród w pułapkę., „Kolektyw” gra jak porywający thriller w czasie rzeczywistym, łącząc reportażową intensywność ” Spotlight „z paranoiczną niepewnością” The Manchurian Candidate”, badając Narodowy efekt tragedii, która nie odpuści.,
jego początkowy Bohater wyłania się z nieprawdopodobnego miejsca: dziennikarz Sports Gazette Catalin Tolontan i koleżanka Mirela Nega prowadzą telefony z agresywną etyką pracy, która pozostawi Woodwarda i Bernsteina w podziwie, ale to nie tylko ich historia; Nanau podejmuje śmiałą decyzję, aby później przełączyć się na nowego ministra zdrowia Vlada Voiculescu, który ma za zadanie doprowadzić do przejrzystego przeglądu dysfunkcyjnego systemu medycznego Rumunii, nawet gdy na każdym kroku spotyka się z popychaniem., Żonglując tym gęstym zbiorem sesji strategicznych pod chmurą nadchodzących wyborów krajowych, film stanowi otrzeźwiające okno na naturę demokratycznych ideałów w wirującej machinie systemowej korupcji. Ale to zbyt szybkie tempo, aby czuć się jak impreza litości; to zbyt skomplikowane na to. „Kolektyw” demonstruje potencjał moralnej odwagi do przetrwania, nawet w najbardziej tragicznych wysiłkach, aby ją zgładzić. Bez względu na to, kto prowadzi program, Praca toczy się dalej. Nie zapominajmy o tym.,
„Lovers Rock”
„Lovers Rock”
Amazon Studios
W 68 minut Steve McQueen nakręcił najbardziej zawiły, radosny film w swojej karierze.medytacja o ukrytej historii. W najbardziej ekscytującym, zuchwałym wykorzystaniu muzyki na ekranie, Nastolatka Martha (Amarah-Jae St. Aubyn) i jej rówieśnicy udali się na parkiet, aby wykonać uduchowioną wersję singla Janet Kay z 1979 roku „Silly Games.,”Ale kiedy melodia się zatrzyma i ich wykonanie a cappella przejmuje kontrolę — na pięć hipnotyzujących minut! – wzniosły zawod jednej kobiety ustępuje na tej samej bluesowej nucie, stopy tłoczą się w potężnym rytmie, a zbiorowy występ przemienia się w olśniewającą, hipnotyczną reprezentację kulturowej Solidarności. Martha ' s wild night out in the Notting Hill neighborhood circa 1980 uderza kilka trudnych czasów, ale buduje się do zawrotnego, romantycznego zakończenia, które pozwala jej uciec z podniecenia odkrywania siebie w kawałkach.,
zszyty w szerszym gobelinie miniserialu „Mały Topór” McQueena o doświadczeniach londyńczyków z Indii Zachodnich przez dziesięciolecia, „Lovers Rock” z pewnością wydaje się zwięzłym elementem układanki w jakimś rozległym gobelinie zaprojektowanym, aby nadrobić lata niedorozwiniętego terytorium. Jednocześnie film — i nie ma sensu kwestionować, czy zasługuje na to określenie-sam w sobie stanowi poetycki obraz życia tak żywy, jak cokolwiek w „Romie” czy ” Chłopięcości.”McQueen opowiedział wiele bogatych, niepokojących historii na przestrzeni lat., Ale z „Lovers Rock” łączy te same liryczne moce w celebrację życia chwilą, a my jesteśmy z nim.
„pierwsza Krowa”
„pierwsza Krowa”
gdyby Kino Amerykańskie miało laureata poety, Kelly Reichardt utrzymałaby koronę. W ciągu 15 lat od „starej radości” Reichardt stworzył serię cierpliwych poszukiwań tożsamości narodowej, które z czasem pogłębiają się., Filmy reichardta czynią cuda z nieuchwytnego pożądania, utrwalając głęboką ciekawość na osamotnionych samotnikach na marginesie społeczeństwa, którzy chcą się zadomowić. „Pierwsza Krowa” konsoliduje tę umiejętność w jej najbardziej satysfakcjonującym filmie do tej pory, minimalistycznym dramacie o Towarzystwie, narodzinach amerykańskiego snu i tak, tytułowym bydlaku. Żartem z „pierwszej krowy” jest to, że, cóż, kto chce obejrzeć film o nazwie „pierwsza Krowa”? I ironią jest to, że każdy powinien.,
wydany (ledwo, przed zamknięciami zlecił migrację do VOD) w roku określonym przez szok społeczeństwa zmuszonego do oderwania się od siebie, „pierwsza Krowa” powiększa to uczucie. Akcja filmu rozgrywa się na terytorium Oregonu około roku 1820, adaptacja powieści Johna Raymonda „The Half-Life” wykorzystuje osobliwą więź wędrownego kucharza Cookie ' A (czuły John Magaro) i chińskiego imigranta King-Lu (zbyt pewny siebie Orion Lee), aby zbadać samotność pustego świata i podekscytowanie znalezieniem pewnej miary towarzystwa, aby wytyczyć drogę do przodu., To właśnie robią, kradnąc mleko jedynej krowie w regionie, aby zrobić ciasta dla przechodzących osadników.
to najsubtelniejszy film w historii kina, ale nawet gdy mężczyźni narażają swoje życie dla dość lekkomyślnego planu, „pierwsza Krowa” pozostaje ze szczerością ich intencji, aby kontynuować, i wzruszającym sposobem, który określa ich więź. Film kończy się na trzech zachęcających słowach — ” I ' ve got you — – I dochodzą one jak kulminacja ballady, którą tylko Reichardt mógł napisać., Podobnie jak w przypadku wszystkich jej prac, reżyserka wyraża przekonanie, że nawet lekkomyślni ludzie po prostu chcą znaleźć sens w swoich małych zakamarkach istnienia. Cały świat powinien ją wysłuchać.