McNamara zag particulier kapitaal niet als een realistische optie bij het aanpakken van kritieke ontwikkelingsbehoeften. Maar zijn vertrouwen op overheidsinterventie betekende soms een oogje dichtknijpen voor dwangpraktijken – de onvrijwillige collectivisatie van boeren in Tanzania bijvoorbeeld – en kon de Bank ertoe brengen om de inefficiëntie en de economische kosten van overheidsbeleid te negeren.
oliecrisis
De olieschokken van de jaren zeventig bleken de ernstigste bedreiging voor de armoedebestrijding., Niet langer was de brandende vraag hoe het aantal armen te verminderen, maar hoe een enorme toename van hun aantal te voorkomen. McNamara reageerde met zijn beproefde methode: asses the damage, expression it in numerical terms; and then work on a solution. Hij schat dat de arme landen nog eens drie tot vier miljard dollar aan concessionele hulp nodig hebben en hij dringt er bij de industrielanden en de olieproducerende landen op aan deze steun te verlenen. De OPEC stemde ermee in hun verplichtingen te verhogen – 2 miljard dollar in 1974, en in 1975 droegen de OPEC-leden 3% bij van hun BNP.,naar aanleiding van de oliecrises drong McNamara er bij de ontwikkelingslanden op aan hun economisch beleid aan te passen: Verandering van het gebruik en de produktie van energie, verhoging van de produktie van voedselkorrels en herziening van hun beleid van gesubsidieerd kapitaal, overgewaardeerde wisselkoersen en excessieve regulering. Hij vroeg ook de donorlanden om structurele aanpassingsprogramma ‘ s actief te steunen., Hij pleit voor een fundamentele heroriëntering van het economisch beleid om hogere besparingen en Investeringen te bereiken, een efficiënter binnenlands gebruik van kapitaal en meer nadruk op de particuliere sector dan hij eerder had bepleit.sommige directeuren maakten bezwaar tegen deze programma ‘ s: sommigen vonden deze korte-termijnrespons niet geschikt voor een instelling die langetermijninvesteringen moest ondersteunen; sommigen voelden zich ongemakkelijk bij wat zij een ongerechtvaardigde inbreuk van de Bank op het economisch beleid van een land vonden., Steun voor structurele aanpassing werd pas verkregen toen de Bank de bewindvoerders verzekerde dat dit een programma van korte duur zou zijn om in de onmiddellijke behoeften te voorzien. De structurele aanpassingsmaatregelen werden vervolgens een belangrijk onderdeel van de kredietverlening van de bankgroep gedurende het volgende decennium.