główne wskazania
w ED adenozyna jest stosowana do zakończenia częstoskurczu nadkomorowego (SVT). Jest również używany przez kardiologów do farmakologicznych testów stresowych. Napadowa SVT ma częstość występowania około 2,25 na 1000.
Jak to działa
adenozyna jest jednym ze składników RNA, ale podawana dożylnie działa w celu zakończenia SVT poprzez wiązanie się z receptorami A1 węzła AV. Hamuje to cyklazę adenylową, ostatecznie zwiększając wypływ potasu z komórki, powodując hiperpolaryzację, a tym samym „blokując” węzeł AV., Zapobiega to dostawaniu się impulsów przedsionkowych do komór przez węzeł AV, a także blokuje tachykardie, które polegają na przewodzeniu przez węzeł AV.
ostatnio w wiadomościach
Ostatnie retrospektywne badanie stosowania adenozyny do przerywania SVT u dzieci wykazało, że adenozyna była skuteczna w 75% przypadków i że w większości przypadków (70%) wymagane były wielokrotne dawki. W niepowiązanym rozwoju, ostatnie badania kliniczne sugerowały miejscowo adenozyna poprawiła wzrost włosów w łysieniu, w porównaniu z minoksydylem.,
Historia
pierwszy raport dotyczący adenozyny stosowanej w SVT został opublikowany w 1976 roku. W tym czasie stosowano adenozynę w postaci ATP (adenozynotrójfosforanu). W następnych dziesięcioleciach adenozyna w dużej mierze zastąpiła werapamil jako środek pierwszego rzutu SVT.
działania niepożądane
czas od podania do działania wynosi około 10-40 sekund. Spodziewane działania niepożądane obejmują przemijającą bradykardię lub blok serca, podczas których pacjent może odczuwać niepokój lub ból w klatce piersiowej. Przed podaniem leku należy poinformować o tym pacjentów., Inne działania niepożądane to niedociśnienie tętnicze, a w rzadkich przypadkach przedłużający się blok serca lub zaburzenia rytmu serca. Jednak krótki okres półtrwania adenozyny (mniej niż 10 sekund) oznacza, że działania niepożądane są zazwyczaj krótkie i samoograniczające się.
adenozyna jest klasy C w ciąży, ale jest zalecanym lekiem pierwszego rzutu do przerwania SVTs u pacjentek w ciąży, gdy manewry pochwy zawodzą. Jeśli adenozyna jest nieskuteczna, można zastosować propranolol lub metoprolol., Werapamil jest mniej korzystny, ponieważ może powodować bardziej matczyne niedociśnienie i potencjalne zmniejszenie perfuzji do łożyska i płodu. U niestabilnych ciężarnych pacjentów kardiowersja jest nadal zalecanym leczeniem. Adenozyna jest uważana za bezpieczną u kobiet karmiących piersią.
dostosowanie dawki
typowe dawki do zakończenia SVT to 6 mg szybkiego podania dożylnego i płukania w proksymalnym, dużym otworze dożylnym. jeśli jest to nieskuteczne, można spróbować dwóch kolejnych dawek 12 mg. U dzieci o masie ciała poniżej 50 kg dawka wynosi 0,05-0,1 mg/kg. Dawkę tę można zwiększyć o 0,05-0.,1 mg/kg mc.i próbował dwa razy więcej, z maksymalną dawką 0,3 mg/kg mc. lub 12 mg. Nie ma konieczności dostosowania dawkowania u pacjentów z chorobami nerek lub wątroby. Kofeina i inne metyloksantyny, takie jak teofilina, mają aktywność blokującą receptor adenozyny w wyniku ich struktury purynowej, więc wyższe dawki mogą być wymagane u pacjentów, którzy są na teofilinie lub którzy mieli kofeinę w ciągu ostatnich 4 godzin (skuteczność kofeiny jako środka pobudzającego jest w dużej mierze osiągana poprzez blokowanie działania hamującego adenozyny na OUN).,
W przypadku podawania adenozyny przez linię centralną należy stosować niższe dawki (zaczynając od 3 mg), aby uniknąć działań niepożądanych, takich jak przedłużająca się bradykardia lub blok serca.
uwagi specjalne
adenozyna nie jest zwykle skuteczna w przerwaniu trzepotania przedsionków. Podawany pacjentom z trzepotaniem lek może „odkryć” podstawowe fale trzepotania i pomóc wyjaśnić diagnozę, jeśli początkowo uważano, że jest to SVT., W przypadku szybkiego, regularnego, szeroko złożonego tachykardii, może być trudne do odróżnienia SVT z przewodnictwa aberrant i częstoskurcz komorowy (VT). Jednakże w zdecydowanej większości przypadków należy domniemywać, że u pacjenta występuje VT i traktować go jako taki.
koszt
Około 40 USD za dawkę 6 mg w Stanach Zjednoczonych.
Christina Shenvi, MD, PhD, jest adiunktem w Katedrze Medycyny Ratunkowej na Uniwersytecie Karoliny Północnej. Wersja tego artykułu pierwotnie ukazała się w miesięczniku lekarz pogotowia ratunkowego.