by Jay F. Kirkpatrick, Ph. D. and Patricia M. Fazio, Ph. D. (Revised January 2010)
czy dzikie konie są naprawdę „dzikie”, jako rdzenny gatunek w Ameryce Północnej, czy też są „zdziczałe chwasty”—uciekinierzy barnyard, daleko od swoich prehistorycznych przodków? Pytanie brzmi zatem, czy współczesne konie, Equus caballus, należy uznać za rodzimą przyrodę.
pytanie jest uzasadnione, a odpowiedź ważna., W Ameryce Północnej dziki koń jest często oznaczany jako gatunek nie-rodzimy, a nawet Egzotyczny, przez większość federalnych lub stanowych agencji zajmujących się zarządzaniem dziką przyrodą, takich jak National Park Service, US Fish and Wildlife Service i Bureau of Land Management. Zadaniem prawnym wielu z tych agencji jest ochrona rodzimej przyrody i zapobieganie szkodliwym wpływom gatunków obcych na ogólną ekologię lądu. Dlatego zarządzanie jest często ukierunkowane na całkowite wyeliminowanie lub przynajmniej minimalne liczby., Gdyby pomysł, że dzikie konie były, rzeczywiście, rodzimą dziką przyrodą, wiele obecnych metod zarządzania może być zagrożone. Tak więc uzasadnienie dla zbadania tej tezy, że koń jest gatunkiem rodzimym lub nie-rodzimym, jest znaczące.
Rodzaj Equus, obejmujący współczesne konie, zebry i osły, jest jedynym żyjącym rodzajem w niegdyś zróżnicowanej rodzinie koni, która obejmowała 27 rodzajów., Dokładna data powstania rodzaju Equus nie jest znana, ale dowody wskazują na rozprzestrzenianie się Equus z Ameryki Północnej do Eurazji około 2-3 milionów lat temu i możliwe pochodzenie około 3,4–3,9 miliona lat temu. Po tej pierwotnej emigracji, kilka wymierania miało miejsce w Ameryce Północnej, z dodatkowymi migracjami do Azji (prawdopodobnie przez most lądowy Beringa) i migracjami powrotnymi z powrotem do Ameryki Północnej, z czasem., Ostatnie wymieranie Północnoamerykańskie miało miejsce prawdopodobnie między 13 000 a 11 000 lat temu (Fazio 1995), chociaż sugerowano niedawne wymieranie koni. Dr Ross MacPhee, Kustosz Mammalogy w American Museum of Natural History, i współpracownicy, datowali istnienie mamutów wełnistych i koni w Ameryce Północnej aż do niedawna, jak 7600 lat temu. Gdyby nie wcześniejsza migracja na zachód, przez most lądowy 2 Beringa, do północno-zachodniej Rosji (Syberia) i Azji, koń stałby w obliczu całkowitego wymarcia., Jednak Equus przetrwał i rozprzestrzenił się na wszystkie kontynenty globu, z wyjątkiem Australii i Antarktydy.
w 1493 roku, podczas drugiej podróży Kolumba do Ameryki, konie hiszpańskie, reprezentujące E. caballus, zostały sprowadzone z powrotem do Ameryki Północnej, najpierw na Wyspy Dziewicze, a w 1519 roku zostały ponownie wprowadzone na kontynent, w dzisiejszym Meksyku, skąd promieniowały po Wielkich Równinach amerykańskich, po ucieczce od swoich właścicieli lub przez kradzież (Fazio 1995).,
krytycy idei, że północnoamerykański dziki koń jest zwierzęciem rodzimym, wykorzystując tylko wybrane dane paleontologiczne, twierdzą, że gatunek, E. caballus (lub koń kabaloidowy), który został wprowadzony w 1519, był innym gatunkiem niż ten, który zniknął między 13,000–11,000 lat wcześniej. Tu leży sedno debaty. Jednak ani poglądy paleontologiczne, ani współczesna genetyka molekularna nie popierają twierdzenia, że współczesny koń w Ameryce Północnej nie jest rodzimy.,
Equus, takson monofiletyczny, został po raz pierwszy przedstawiony w północnoamerykańskim zapisie kopalnym około czterech milionów lat temu przez E. simplicidens, a gatunek ten jest bezpośrednio przodkiem późniejszych gatunków Blancan około trzech milionów lat temu (Azaroli i Voorhies 1990). Azzaroli (1992) uznał, ponownie na podstawie zapisów kopalnych, że E. simplicidens dał początek późnemu Pliocenowi E. Idahoensis, a ten gatunek z kolei dał początek pierwszym koniom kabaloidalnym dwa miliony lat temu w Ameryce Północnej. Niektóre migrowały do Azji około miliona lat temu, podczas gdy inne, takie jak E., niobrarensis, pozostał w Ameryce Północnej.
w Ameryce Północnej zróżnicowanie E. caballus na różne ekomorfotypy (rasy) obejmowało E. caballus mexicanus, czyli amerykańskiego konia Peryglacjalnego (znanego również jako E. caballus laurentius Hay lub midlandensis Quinn) (Hibbard 1955). Dziś uznalibyśmy te dwa ostatnie konie za rasy, ale w sferze dzikiej przyrody termin używany jest jako podgatunek. Za pomocą ekomorfotypu odnosimy się do różnych cech fenotypowych lub fizycznych w obrębie tego samego gatunku, spowodowanych izolacją genetyczną w odrębnych siedliskach., W Ameryce Północnej izolowane dolne zęby trzonowe i żuchwa ze stanowisk epoki Irvingtońskiej wydają się być morfologicznie E. caballus. Przez większość epoki plejstocenu w Ameryce Północnej, najczęstszymi gatunkami Equus nie były kabaliny, ale inne rodowody (gatunki) przypominające zebry, hemiones i prawdopodobnie osły (McGrew 1944; Quinn, 1957)., 3 początkowo rzadkie w Ameryce Północnej konie kabaloidowe były związane z końmi stenoidalnymi (być może przodkami przodków, ale z pewnością odrębnymi gatunkami), ale między milionem a 500 000 lat temu, konie kabaloidowe zastąpiły konie stenoidalne ze względu na preferencje klimatyczne i zmiany w niszach ekologicznych (Forstén 1988). Do późnego plejstocenu Północnoamerykańskie taksony, które można przypisać do E. caballus, to E. caballus alaskae (Azzaroli 1995—i E. caballus mexicanus (Winans 1989-używając nazwy laurentius). Uważano, że oba podgatunki pochodzą od E., niobrarensis (Azzaroli 1995).
tak więc, na podstawie wielu danych paleontologicznych, uważa się, że pochodzenie E. caballus miało miejsce około dwóch milionów lat temu i powstało w Ameryce Północnej. Określenie różnic gatunkowych na podstawie fenotypu jest jednak co najmniej subiektywne i często nie uwzględnia opisanych powyżej różnic ekomorfotypów w obrębie danego gatunku. Metody czysto taksonomiczne przyjęły formę fizyczną do klasyfikacji zwierząt i roślin, opierając się na wizualnych obserwacjach cech fizycznych., Podczas gdy wcześniejsi taksonomowie starali się radzić sobie z subiektywnością wyboru postaci, które uważali za adekwatne do opisu, a tym samym grupowania, rodzajów i gatunków, obserwacje te nie były precyzyjne. Niemniej jednak bardziej subiektywne dane paleontologiczne silnie sugerują pochodzenie E. caballus gdzieś pomiędzy 1 A 2 milionami lat temu.
, Jeśli wziąć pod uwagę ewolucję naczelnych, na przykład, biolodzy molekularni dostarczyli nam zupełnie innej ścieżki ewolucyjnej dla ludzi i opisali zupełnie inne związki z innymi naczelnymi. Nic z tego nie byłoby możliwe przed metodami dostępnymi obecnie poprzez analizę mitochondrialnego DNA.
seria analiz genetycznych, przeprowadzonych w San Diego Zoo ' s Center for Reproduction in Endangered Species, i opartych na różnicach chromosomowych (Benirschke et al., 1965) i geny mitochondrialne (George and Ryder 1986) wskazują na znaczną rozbieżność genetyczną pomiędzy kilkoma formami dzikiego E. caballus już 200 000–300 000 lat temu. Badania te nie mówią o pochodzeniu E. caballus per se, ale wskazują na dużą rozbieżność genetyczną między członkami E. caballus przed 200 000 do 300 000 lat. Tak więc pochodzenie musiało być wcześniejsze, ale przynajmniej na długo przed zniknięciem konia w Ameryce Północnej między 13 000–11 000 lat temu., 4 stosunkowo nowa (30-letnia) dziedzina biologii molekularnej, wykorzystująca analizę mitochondrialnego DNA, ujawniła niedawno, że współczesny koń kabaliczny, E. caballus, jest genetycznie odpowiednikiem E. lambei, konia, zgodnie z zapisami kopalnymi, który reprezentował najnowszy Gatunek Equus w Ameryce Północnej przed wyginięciem. Nie tylko E. caballus jest genetycznie odpowiednikiem E. lambei, ale nie ma dowodów na pochodzenie E. caballus nigdzie poza Ameryką Północną (Forstén 1992).,
według prac naukowców z Uppsali University of the Department of Evolutionary Biology (Forstén 1992), data powstania, na podstawie częstości mutacji mitochondrialnego DNA, dla E. caballus, jest ustalona na około 1,7 mln lat temu w Ameryce Północnej. Jest to oczywiście bardzo zbliżone, geologicznie, do liczby 1-2 milionów lat przedstawionej przez interpretację zapisu kopalnego.
Carles Vilà, również z Wydziału Biologii Ewolucyjnej Uniwersytetu w Uppsali, potwierdził pracę Forsténa. Vilà et al., (2001) wykazały, że pochodzenie krajowych linii koni było bardzo rozpowszechnione, w czasie i geografii, i wspiera istnienie konia kabaloidowego w Ameryce Północnej przed jego zniknięciem, potwierdzając pracę Benirschke et al. (1965), George and Ryder (1995) i Hibbard (1955).
a study conducted at The Ancient Biomolecules Centre of Oxford University (Weinstock et al. 2005) potwierdza również wnioski Forsténa (1992)., Pomimo dużej zmienności wielkości koniowatych plejstoceńskich z różnych lokalizacji (głównie ekomorfotypów), dowody DNA silnie sugerują, że wszystkie duże i małe próbki kabaliny należały do tego samego gatunku. Autor stwierdza: „obecność zmiennego morfologicznie gatunku caballine, szeroko rozprzestrzenionego zarówno na północ, jak i na południe od północnoamerykańskich pokryw lodowych, stwarza kuszącą możliwość, że pomimo wielu taksonów nazwanych ze względów morfologicznych, większość lub nawet wszystkie północnoamerykańskie caballine były członkami tego samego gatunku.,”
w innym opracowaniu Kruger i wsp. (2005), wykorzystując dane mikrosatelitarne, potwierdza pracę Forsténa (1992), ale podaje szerszy zakres pojawienia się Konia kabaloidalnego, od 0,86 do 2,3 mln lat temu. Najpóźniej jednak, to jeszcze umieszcza konia kabaloidów w Ameryce Północnej 860,000 lat temu. 5 Praca Hofreiter et al. (2001), badając genetykę tzw. E. lambei z wiecznej zmarzliny na Alasce, odkrył, że odmiana była w obrębie koni współczesnych, co przekłada się na E. lambei faktycznie jest E. caballus, genetycznie., Dowody z biologii molekularnej są niepodważalne i niepodważalne, ale poparte są również interpretacją zapisu kopalnego.
wreszcie, bardzo niedawna praca (Orlando et al. 2009), który badał historię ewolucyjną różnych koniowatych nieokablowanych na czterech kontynentach, znalazł dowody na taksonomiczne „wyprzedzenie” od gatunków do poziomów rodzajowych. Zjawisko to opierało się głównie na późnych plejstoceńskich szczątkach kopalnych, bez wykorzystania danych molekularnych. Współautorem tego opracowania jest dr hab., Alan Cooper z Australian Centre for Ancient DNA stwierdził: „Ogólnie rzecz biorąc, nowe wyniki genetyczne sugerują, że nie doceniliśmy, jak bardzo pojedynczy gatunek może się różnić w czasie i przestrzeni, i błędnie przyjęliśmy większą różnorodność wśród wymarłych gatunków megafauny.”
fakt udomowienia koni przed ich ponownym wprowadzeniem nie ma znaczenia z biologicznego punktu widzenia. Są to te same gatunki, które powstały tutaj, i to, czy zostały udomowione, czy nie, jest zupełnie nieistotne., Udomowienie zmieniło trochę biologię, a widzimy to w zjawisku zwanym „going wild”, gdzie dzikie konie powracają do starożytnych wzorców zachowań. Feist and McCullough (1976) nazwali to „ochroną społeczną” w swojej pracy na temat wzorców zachowań i Komunikacji w Pryor Mountain wild horses. Reemergencja prymitywnych zachowań, przypominających zachowania zebry Równikowej, wskazywała mu płytkość udomowienia u koni.,
kwestia feralizacji i użycia słowa „zdziczały” jest konstrukcją ludzką, która ma niewielkie znaczenie biologiczne, z wyjątkiem zachowań przejściowych, Zwykle wymuszonych na zwierzęciu w jakiś sposób. Rozważ tę równoległość. E. Przewalskii (mongolski dziki koń) zniknął z Mongolii sto lat temu. Od tego czasu przetrwał w ogrodach zoologicznych. To nie jest udomowienie w klasycznym sensie, ale niewola, z opiekunami zapewniającymi żywność, a weterynarzami zapewniającymi opiekę zdrowotną. Następnie zostały wypuszczone w latach 90., a teraz ponownie zaludniają swój rodzimy zasięg w Mongolii., Są reintrodukowanym gatunkiem rodzimym, czy nie? A jaka jest różnica między nimi A E. caballus w Ameryce Północnej, z wyjątkiem ram czasowych i stopnia niewoli?
kluczowym elementem opisu zwierzęcia jako gatunku rodzimego jest (1) miejsce jego powstania oraz (2) to, czy współewoluowało z jego siedliskiem. Najwyraźniej E. 6 caballus zrobił oba, tutaj w Ameryce Północnej. Mogą być argumenty na temat „ras”, ale nie ma naukowych podstaw do argumentów na temat ” gatunków.,”
nie-rodzime, zdziczałe i egzotyczne określenia nadawane przez agencje są nie tylko odzwierciedleniem ich braku zrozumienia współczesnej nauki, ale także odzwierciedleniem ich pragnienia zachowania starych sposobów myślenia, aby utrzymać przy życiu konflikt między gatunkiem (dzikie konie), bez wartości ekonomicznej (zgodnie z prawem), a wartością ekonomiczną zwierząt gospodarskich.
Status rodzimy dla dzikich koni umieszczałby te zwierzęta, zgodnie z prawem, w nowej kategorii ze względów gospodarowania., Jako forma dzikiej przyrody, osadzona w dzikości, starożytnych wzorcach behawioralnych oraz morfologii i biologii wrażliwych gatunków zdobyczy, mogą w końcu zostać uwolnione z nazwy” livestock-gone-loose”.
proszę podać jako: Kirkpatrick, J. F. I P. M. Fazio. Zmieniony Styczeń 2010. Dzikie konie jako rodzima Przyroda Ameryki Północnej. Centrum Nauki i ochrony, ZooMontana, Billings. 8 stron.
Literatura cytowana
Azzaroli, A. 1992. Ascent and decline of monodactyl equids: a case for prehistoric overkill. Annales Zoologica Fennici 28:151-163.
Azzaroli, A. 1995., 2012-01-23 12: 00: 00 Bolttino della Societa Paleontologica Italiana. 34:205‐221.
Fazio, p. m.1995. ʺ the Fight to Save a Memory: Creation of the Pryor Mountain Wild Horse Range (1968) and Evolving Federal Wild Horse Protection through 7 1971,ʺ rozprawa doktorska, Texas A&M University, College Station, P. 21.
Feist, J. D., and D. R. McCullough, Behavior Patterns and Communication in Feral Horses, Z. Tierpsychol. 41:337‐371.
Forstén, A. 1988., Środkowy plejstoceński zastąpienie koni stenoidowych przez konie kabaloidowe implikacjami ekologicznymi. Paleogeografia, Paleoklimatologia, Paleoekologia 65:23-33.
Forstén, A. 1992. Mitochondrialny rozkład DNA i ewolucja Equusa: porównanie dowodów molekularnych i paleontologicznych. Ann. Zool. Fennici 28: 301-309.
1986. Ewolucja mitochondrialnego DNA w rodzaju Equus. Mol. Biol. Evol. 3:535‐546.
Hibbard C. W. 1955., Plejstoceńskie kręgowce z górnej formacji Becarra (Becarra Superior), Dolina Tequixquiac, Meksyk, z uwagami na temat innych form plejstoceńskich. 12: 47-96
Hofreiter, M., Serre, D. Poinar, H. N. Kuch, M., Pääbo, S. 2001. Starożytne DNA. Nature Reviews Genetics. 2(5), 353‐359.
2005. Analiza filogenetyczna i podział gatunków poszczególnych koniowatych na podstawie danych mikrosatelitarnych. J. Anim. Rasa. Genet. 122 (Suppl. 1):78‐86.
Wczesny plejstocen (Blancan) fauna z Nebraski., Muzeum Historii Naturalnej, Seria Geologia, 9: 33-66.
Plejstoceńskie koniowate z Teksasu. University of Texas, Bureau of Economic Geology, Report of Investigations 33: 1-51.
Jay F. Kirkpatrick, dyrektor Centrum Nauki i ochrony, ZooMontana, Billings, posiada doktorat z fizjologii rozrodu w College of Veterinary Medicine na Cornell University.
Patricia M. Fazio, Research Fellow, The Science and Conservation Center, ZooMontana, Billings, posiada BS w rolnictwie (hodowla zwierząt / biologia) z Cornell University, i M. S. I Ph. D., dyplomy z historii ochrony środowiska z Uniwersytetu Wyoming i Texas A &M University, College Station, odpowiednio. Jej rozprawa doktorska dotyczyła historii stworzenia Pryor Mountain Wild Horse Range, Montana/Wyoming.
ten dokument jest wyłączną własnością intelektualną dr Jay F. Kirkpatrick i Patricia M. Fazio. W związku z tym modyfikowanie treści w jakikolwiek sposób jest surowo zabronione. Jednak ten artykuł może być kopiowany i rozpowszechniany bezpłatnie w formie papierowej, elektronicznej lub internetowej, wyłącznie w celach edukacyjnych.