Sargon II, (zm. 705 p. n. e.) – jeden z wielkich królów Asyrii (panował 721-705 p. n. e.) w ostatnim stuleciu jego historii. On rozszerzył i skonsolidował podboje swego domniemanego ojca, Tiglath-pileser III.
Sargon jest hebrajskim renderowaniem (Izajasza 20:1) asyryjskiego Sharru-kin, imię tronowe oznaczające „król jest prawowity.”Nazwa została niewątpliwie wybrana we wspomnieniach dwóch byłych królów Asyrii, szczególnie dla upamiętnienia Sargona z Akkadu (2300 p. n. e.).
chociaż pochodzenie Sargona jest częściowo ukryte w tajemnicy, był prawdopodobnie młodszym synem Tiglatha-Pilesera III, a co za tym idzie bratem swojego poprzednika Szalmanesera V, który prawdopodobnie zmarł haniebnie lub został obalony., Sargon miał wznowić podboje i usprawnić administrację imperium, które zaczął gromadzić jego ojciec.
po wstąpieniu na tron natychmiast stanął przed trzema głównymi problemami: radzeniem sobie z Chaldejskimi i Aramejskimi wodzami w południowych częściach Babilonii, z Królestwem Urartu i ludami na północy na Wyżynie Armeńskiej oraz z Syrią i Palestyną. W większości były to podboje dokonane przez Tiglatha-Pilesera III., Problemem Sargona było nie tylko utrzymanie status quo, ale także dalsze podboje, aby udowodnić potęgę Boga Aszura, Narodowego Boga imperium asyryjskiego.
Kiedy Sargon objął tron asyryjski, Marduk-apal-iddina II (Merodach-baladan z Biblii), dysydencki wódz plemion chaldejskich na bagnach południowej Babilonii, opisał swoje zwycięstwo nad najeźdźcami asyryjskich wojsk (720 p. n. e.), pisząc na glinianym cylindrze, który zdeponował w mieście Uruk (biblijny Erech; współczesny Tall al-Warkāʾ). Obecność tej płyty oczywiście nie pasowała Sargonowi., Po wywiązaniu się z innych zobowiązań, odkrył zapis Marduk-apal-iddina i przeniósł go do swojej rezydencji, a następnie do Kalakh (współczesny Nimrūd), zastępując to, co zostało opisane jako „ulepszona” wersja, która bardziej mu się podobała.
zachowane teksty niewiele mówią o samym Sargonie. Z nielicznymi wyjątkami starożytni władcy Mezopotamii nie pozostawili żadnych dokumentów, z których mogliby napisać faktyczną biografię., Nie zachowały się żadne osobiste dokumenty z czasów panowania Sargona, ale można przypuszczać, że frazeologie niespotykane w inskrypcjach innych asyryjskich królów, Znalezione w jego tekstach, musiały spotkać się z jego aprobatą, chociaż nie jest pewne, czy takie frazy—czasem zamieniające się w coś, co jest oczywiście poezją—zostały rzeczywiście wymyślone przez samego Sargona, czy przypisane mu przez jego historiografów., Odkrycie w Nimrūd serii omenów, których teksty są napisane pismem klinowym na wosku pszczelym zamkniętym w kości słoniowej i deskach z orzecha włoskiego i oznaczone jako własność pałacu Sargona, być może rzuca trochę światła na człowieka Sargona. Chociaż być może nie wprowadził metody zapisywania tekstów klinowych na wosku, ta nowatorska metoda angażowania tekstów do pisania najwyraźniej przypadła mu do gustu. Założenie to dobrze współgra z zainteresowaniem, jakie zajął się projektami inżynieryjnymi podejmowanymi w podbitych przez siebie miastach., Pałac Sargona w Durrukin (współczesny Khorsabad) został poświęcony w 706 r.p. n. e., mniej niż rok przed jego śmiercią.
odnaleziono niezrównany zapis ósmej kampanii Sargona (714 p. n. e.)—w formie listu do Boga Aszura. Według tego listu, Sargon w 714 roku poprowadził wojska asyryjskie z Kalakhu, który w tym czasie był jeszcze jego rezydencją, na tereny wokół współczesnego Al-Sulaymāniyyah w irackim Kurdystanie i na wyżyny pasma Zagros., Jego celem było przyjście na pomoc sprzymierzeńcom królestwa asyryjskiego, którzy byli zagrożeni przez Rusa I, króla Urartu i zagorzałego wroga Asyrii. W czasie trwania tej kampanii autor relacji wizualizował lub przewidywał reakcje przeciwnika, gdyż z góry obserwował zbliżanie się wojsk asyryjskich. Fragment, podobnie jak wiele innych w tym wyjątkowym tekście, stanowi genialne urządzenie stylistyczne niespotykane w asyryjskiej literaturze historycznej., Frazeologia zastosowana przez autora jest oryginalna w mezopotamskich standardach, jakie są znane dzisiaj: pomysłowa, zaradna, świadcząca o płodnym umyśle i wyraźnie odbiegająca od zwykłych frazeologii, które w większości charakteryzują standardowe relacje królów asyryjskich. Niezależnie od tego, czy sam Sargon jest odpowiedzialny za sformułowanie tej narracji, to jego zasługa, że relacja tego rodzaju wyłoniła się z jego kancelarii, za jego aprobatą i poparciem. Przypuszcza się, że Sargon zginął w bitwie w 705 roku.