tło kulturowe
Okupacja Mezopotamii—”ziemi między rzekami” (tj. Tygrysem i Eufratem)—wydaje się sięgać najdalej w czasie na północy (Asyria), gdzie najwcześniejsi osadnicy zbudowali swoje małe wioski około 6000 pne. Prehistoryczne stadia kulturowe Ḥassūna-Sāmarrāʿ i Ḥalaf (nazwane od miejsc wykopalisk archeologicznych) następowały po sobie, zanim pojawiły się dowody osadnictwa na południu (obszar, który później nazwano Sumerem)., Najwcześniejsze osady, takie jak Eridu, zostały założone około 5000 lat p. n. e., w późnym okresie Ḥalaf. Od tego czasu Kultury północy i południa przechodzą przez szereg ważnych okresów archeologicznych, które w ich południowych formach są znane jako Ubaid, Warka i Protoliterat (podczas którego wynaleziono pismo), pod koniec którego—krótko po 3000 roku p. n. e.—rozpoczyna się zapisana historia., Okresami historycznymi trzeciego tysiąclecia są kolejno: wczesna Dynastia, Akkad, Gutium i III dynastia z Ur; te z II tysiąclecia to Isin-Larsa, Stary Babiloński, Kasycki i środkowy Babiloński; a te z I tysiąclecia to asyryjski, Neobabiloński, Achemeński, Seleucydzki i Partiański.
politycznie, wczesny podział kraju na małe niezależne miasta-państwa, luźno zorganizowane w ligę z centrum w Nippur, został następnie zjednoczony siłą pod królem Lugalzagesi (ok. 2375-2350 pne) z Uruk, tuż przed okresem akadyjskim., Zjednoczenie zostało utrzymane przez jego następców, królów Akkadu, którzy zbudowali go w Imperium, a po krótkiej przerwie przez Gutian najeźdźców—przez Utu-hegala (ok. 2116–ok. 2110 p. n. e.) z Uruk i władców z 3 dynastii z Ur (ok. 2112–ok.2004 p. n. e.). Po upadku Ur, około 2000 roku p. n. e., kraj ponownie podzielił się na mniejsze jednostki, a miasta Isin i Larsa walczyły o hegemonię. Ostatecznie Babilon ustanowił trwałe państwo narodowe na południu, podczas gdy Aszur zdominował podobne rywalizujące Państwo, Asyrię na północy., Od I tysiąclecia p. n. e. Asyria zbudowała Imperium obejmujące na krótki czas cały starożytny Bliski Wschód. To polityczne i administracyjne osiągnięcie pozostało zasadniczo nienaruszone w okresie kolejnych Neobabilońskich i perskich królów aż do podbojów Aleksandra Wielkiego (331 p. n. e.).