Madame Lelica

Renick i jej przyjaciele i rodzina rutynowo sprzeciwiają się Kalifornijskim prawom i regulacjom zarządzania zasobami naturalnymi. Stawka jest wysoka: rdzenni mieszkańcy ryzykują Więzienie, dziesiątki tysięcy dolarów grzywny i dożywotnią utratę państwowych przywilejów łowieckich i rybackich za robienie tego, co zawsze robili w tej dziedzinie., Ale mówią, że możliwość utraty tego związku z ziemią przewyższa ryzyko prawne.

w czerwcu 2019 roku gubernator Kalifornii Gavin Newsom przeprosił ponad 155 rdzennych plemion w stanie za dziesięciolecia ludobójstwa, ucisku, zaniedbań — krzywd, które obejmowały tłumienie tradycyjnych praw do utrzymania. Ale państwo nadal reguluje rybołówstwo, Myślistwo i zbieractwo. Dekada po dekadzie, plemiona w Kalifornii musiały znaleźć sposoby, aby utrzymać swoje tradycyjne sposoby życia w stanie, który uczynił to wyzwanie-lub nawet nielegalne.,

od tysiącleci, Pomo, Wybrzeże Yuki, Sinkyone, Yurok i inne plemiona północnej Kalifornii zbierane są w sposób zrównoważony mięczaki, ryby surfingowe, wodorosty, muszle i leki w lecie, a także żołędzie i inne śródlądowe pokarmy, mówi Renick. Wyjaśnia, że każdego lata, po tym jak jej zespół Pomo zebrał pierwsze żniwa, sąsiednie plemiona, a nawet plemiona tak daleko, jak Pit River – po wschodniej stronie doliny Sacramento – były zapraszane do żniw. „Kiedy skończyli, wysłaliśmy biegaczy (do) PIT River i zaprosiliśmy ich, aby się zebrali”, mówi Renick.,

w 1851 roku, po tym, jak Kalifornia stała się stanem, Gov.Peter Burnett oświadczył w przemówieniu do legislatury stanowej, że wojna eksterminacyjna będzie nadal prowadzona między rasami, dopóki rasa Indyjska nie wyginie., Według historyka Benjamina Madleya w latach 1846-1873 zginęło od 9492 do 16094 rdzennych mieszkańców Kalifornii, wielu w masakrach prowadzonych przez milicje stanowe i lokalne. Tysiące kolejnych głodowało lub pracowało na śmierć przymusowymi robotami, a historycy szacują, że około 80% kalifornijskich Indian zmarło między 1880 a 1890 rokiem.

ponadto 18 traktatów wynegocjowanych przez Stany Zjednoczone z plemionami Kalifornii nigdy nie zostało ratyfikowanych przez Kongres, co czyni ich współczesną sytuację jeszcze trudniejszą.,

„fakt, że nie mają tych traktatów, miał długoterminowy wpływ na plemiona Kalifornii”, mówi Brendan Lindsay, autor książki Murder State: California ' s Native American Genocide, 1846-1873 i asystent profesora na California State University, Sacramento. – Brak traktatów znacznie utrudnia propagowanie praw do ziemi, utrzymania i innych praw.”

, Na przykład w latach 90. Ahtna elder Katie John zdobyła prawa do połowów dla mieszkańców Alaski w sądzie federalnym. A w czerwcu 2018 Sąd Najwyższy potwierdził orzeczenie sądu niższej instancji na rzecz plemiennych praw połowowych, wynikających z XIX-wiecznych traktatów wynegocjowanych z rządem federalnym. Ale plemiona kalifornijskie nie mają takiej możliwości.

prawie 100 lat po stanie Kalifornii, Stany Zjednoczone wprowadziły prawo Publiczne nr 280, przyznając kilku stanom, w tym Kalifornii, uprawnienia do policyjnych ziem plemiennych., Ustawa o likwidacji Rancherii z 1958 roku zakończyła federalne uznawanie i unieważnianie praw dla 41 plemion, a inne plemiona zostały zniesione w powiązanym prawodawstwie. Około 30 plemion odzyskało federalne uznanie, często w drodze sporów.

dla rodziny Hillary Renick ponure relacje z osadnikami były stałym tematem. W 1856 roku na terenie dzisiejszego Fortu Bragg i okolic utworzono rezerwat Indian Mendocino o powierzchni 25 000 akrów. W 1868 roku ziemia została odebrana rodzinie Renicka i sprzedana przez rząd federalny, co Renick twierdzi, że byli to głównie żołnierze i drwale. „Mojej rodzinie udało się utrzymać trochę przylądków Noyo, mimo że Fort Bragg i firma Tartaczna starali się nas wypchnąć” – mówi Renick.,

dziś rodzina Renicka zajmuje kilka domów na czteropiętrowej działce, oddzielonej ogrodzeniem od rezerwatu noyo Headlands. Pomos, Wybrzeże Jukis i inni rdzenni mieszkańcy nadal przyjeżdżają do obozu i gromadzą się w okolicy. Ich przodkowie stanęli przed mścicielami i łowcami nagród, ale teraz pojawiają się nowe wyzwania: państwowe prawa i przepisy, które kolidują z wieloletnimi tradycjami zbierania żywności i materiałów regalia.

, „Państwo zawsze powołuje się na prawodawstwo z epoki wypowiedzenia (z lat 50. i 60.), aby uzasadnić wywieranie wyłącznej władzy nad wodami przybrzeżnymi i lądami.”

ale w 1999 r.uchwalono jedną ustawę, według której Renick Celem ustawy o zarządzaniu życiem morskim jest zachowanie ryb, skorupiaków i krajobrazów morskich oraz naprawa szkód spowodowanych zmianami klimatu, nadmiernym połowem i przełowieniem. Ustawa umożliwia Państwu zarządzanie całymi ekosystemami morskimi i daje władzom większe uprawnienia wykonawcze., Ale Renick mówi, że pomija rdzennych mieszkańców i ich tradycyjne praktyki.

kłusownictwo stało się również bólem głowy zarówno dla rdzennej ludności, która jest uzależniona od skorupiaków dla pokarmu, jak i dla strażników Kalifornijskiego Departamentu ryb i dzikiej przyrody. Pomimo rozszerzonej akwakultury, abalone nadal cieszy się dużym popytem, głównie na rynkach azjatyckich. Tylko jeden czarny rynek Kalifornijski abalone może przynieść $ 100 lub więcej ,a urzędnicy organów ścigania oszacowali w 1997 roku, że 4,800 abalone były kłusowane w północnej Kalifornii każdego dnia.,

„szczególnie bolesne było obserwowanie, jak liczba kłusowników rośnie wykładniczo w ostatnich latach” – mówi Renick. „Obserwowaliśmy kłusowników za pomocą sztywnych dmuchanych łodzi Zodiak i nielegalnego sprzętu do nurkowania oczyszczających całe ekosystemy basenów pływowych kluczowych gatunków, co niszczy zarówno ekologię populacji Bliskiego brzegu,jak i utrzymywany przez nas aborygeński tryb życia.”

natomiast Renick i inni rdzenni mieszkańcy upierają się, że pamiętają o tym, jak zbierają plony, biorąc tylko to, co jest potrzebne i zapewniając zaspokojenie przyszłych potrzeb utrzymania., „Będąc tutaj, zbierając nasze tradycyjne potrawy i materiały, dbamy o nasze relacje z lądami i wodami” – mówi Renick.

rzecznik CDFW Patrick Foy twierdzi, że kłusownictwo zmniejszyło się od czasu wejścia w życie zakazu. Mówi, że Kalifornijska Komisja ds. ryb i zwierzyny, która ustala politykę agencji, ma przedstawiciela plemiennego z innego plemienia północnego wybrzeża i że Komisja konsultuje się z plemionami. Foy mówi o posunięciu Komisji do odwołania sezonu abalone, że ” czasami trudne decyzje muszą być podejmowane.,”

Abalone nie jest jedynym przybrzeżnym pożywieniem pożądanym przez nieindyjskich zbieraczy. Wysokiej klasy restauracje mają zapotrzebowanie na różne gatunki wodorostów, kolejny element diety rdzennych mieszkańców wybrzeża. Komercyjni poszukiwacze dominują na scenie, pozostawiając niewiele lub nic dla celów utrzymania. „Za 175 dolarów możesz zbierać wszystkie wodorosty, które chcesz, ponieważ możesz samoregulować się” -mówi Renick. Wyjaśnia, że tacy zbieracze często biorą o wiele więcej niż podają, wyczerpując zasoby dla innych.,

dla rdzennych mieszkańców pustyń spożywczych Północnej Kalifornii, Palma morska, tono — słowo Pomo oznaczające niektóre z bardziej powszechnych wodorostów wzdłuż wybrzeża — i inne takie zielenie oceanu mają więcej niż znaczenie kulturowe, są również ważnym źródłem pożywienia.

w NOYO HEADLANDS PRESERVE, Lena Belle Gensaw, obywatelka plemienia Yurok, niesie swoją filiżankę Chihuahua, Panini, w torbie na ramię, gdy wspina się ze stromego klifu do skalistego brzegu. Podróżuje ze swoim kuzynem, Sammym Gensawem i członkami Ancestral Guard, tubylczej grupy Adwokackiej z Dalekiego północnego wybrzeża. Odbyli czterogodzinną podróż Z Klamath na ryby i odwiedzili Pomos — wielowiekową tradycję bliskości.,

aby przygotować się do gotowania w Noyo „Rez”, Sammy Gensaw przeszukuje drewno w poszukiwaniu drewna olchowego, które, jak mówi, wydziela dymny upał, który wzbogaci smak łososia, gdy grilluje nad paleniskiem.

różowe mięso abalone jest cenione za słodki, słony smak i lekkie chrupnięcie. Niektórzy opisują go jako skrzyżowanie krewetek, przegrzebków i ośmiornicy, ale dla Gensawa i innych zebranych tutaj, po prostu smakuje jak Dom. Mięczaki-ze swoim pikantnym, słonym smakiem – i wodorosty, uzupełniają świeżo złowionego łososia, którego Yuroks przyniósł na posiłek.,

podczas gdy jedzenie gotuje, rozmowa zmienia się w bardziej przyziemne obawy, a nawet plotki. „Teraz, dzięki technologii, łatwo jest zorientować się, kiedy przypływ jest właściwy”, mówi Shawn Padi z pobliskiej społeczności Hopland Pomo, patrząc na fale. „Sto lat temu, musiałbyś przeczytać księżyc i opuścić dolinę trzy dni wcześniej, aby przejść tutaj i uderzyć w wielkie przypływy.”

rozmowa wkrótce przechodzi na poważniejsze tematy., Gensaw i Renick dyskutują o tym, jak Yurokowie mogą przywrócić abalone do ich własnej diety i oczywiście dyskutują o prawie i dlaczego zbieracze partyzantów muszą mu się przeciwstawić.

Renick mówi, że jeśli chodzi o zaporowe regulacje państwowe, rozwiązanie jest proste: „Zmień prawa.”

Ten artykuł był wspierany przez projekt raportowania trudności gospodarczych.

Debra Utacia Krol (Xolon Salinan Tribe) jest niezależną dziennikarką, która zajmuje się indiańskim krajem z naciskiem na środowisko dla różnych publikacji., Krol został niedawno uznany najlepszym dziennikarzem środowiskowym przez Native American Journalists Association. Znajdź ją na @ debkrol.

Rian Dundon jest fotografem i redaktorem mieszkającym w Portland w stanie Oregon. Jest autorem książek Changsha (2012) i Fan (2015). Prace Rian ukazały się m.in. w New York Times, The Washington Post, Mother Jones, Time i Newsweek.

wyślij e-mail na adres lub wyślij list do redakcji.