Henryk V był człowiekiem sprzeczności.
w młodości był podobno „wytrwałym kultywatorem lubieżności”, ale po wstąpieniu na tron Anglii na początku XV wieku, zdobył pochwały za swoją pobożność. Henry był potężnym wojownikiem—być może największym, jaki kraj kiedykolwiek widział – ale dzięki jego ściśle przyciętej fryzurze, wyglądał bardziej jak ksiądz niż żołnierz., Miał reputację roztropnego osądu i rycerskiego zachowania, ale po zwycięstwie pod Agincourt podjął bezprecedensowy krok, nakazując egzekucję wszystkich nieuzbrojonych więźniów. Jego dziedzictwo jest jednym z sukcesów, ale jak twierdzi historyk Peter Ackroyd, triumfy jego podbojów wojskowych wkrótce zanikły, pozostawiając „bardzo niewiele … do świętowania” i uwiarygodniając ideę, że „wszystko zostało zrobione dla dumy Książąt.,”
THE King, Nowa biografia z Timothée Chalamet w roli tytułowego monarchy, bada te pozornie sprzeczne aspekty życia Henryka, śledząc drogę jego Podmiotu od krnąbrnego Nastolatka do heroicznego wojownika. Jak oświadcza nowo koronowany Henry w zwiastunie filmu, ” rozpoczął się nowy rozdział mojego życia. … Jako książę, spędzałem dnie na piciu, błazenadzie. Teraz jestem królem.,”
luźno oparty na Henriadzie Szekspira, zbiorze trzech sztuk historycznych Barda, Dramat historyczny Netflixa na przemian demaskuje i utrwala wiele większych niż życie historii otaczających jego temat, którego dziewięcioletnie panowanie było okresem rozkwitu władzy królewskiej i działań militarnych, ale zakończyło się nagle jego przedwczesną śmiercią w 1422 roku., Chociaż król przedstawia swój przedmiot jako bardziej realistycznie wadliwy niż większość przedstawień, poczucie jego charakteru-na przykład jak dowodził taką lojalnością lub dlaczego dążył do celów z determinacją graniczącą z szaleństwem-pozostaje wymijające.
Chalamet, najbardziej znany z nominowanego do Oscara turn w 2017 roku Call me by Your Name, wkracza w rolę wcześniej graną przez takich jak Laurence Olivier, Kenneth Branagh i Tom Hiddleston. Jego Henryk jest młodszy, mniej zaprawiony w boju niż poprzednicy, raczej niechętny niż zdecydowany wojownik, choć z uderzającym podobieństwem do głównego przetrwałego podobieństwa.
„miał długą twarz, prosty nos i szerokie czoło”, historyk Ian Mortimer pisze w Henry V: The Warrior King of 1415., Jego grube brązowe włosy były „krótkie po bokach i z tyłu”, a jego budowa ciała była szczupła, ale wysportowana. Blizna na prawym policzku-wynik strzały, która uderzyła tuż pod jego okiem w bitwie pod Shrewsbury w 1403 roku-podważała ” pewną niewinność w jego wyrazie, pozostałość gorliwości chłopięcej.”
Król śledzi szerokie losy życia Henryka, kładąc szczególny nacisk na ludzkie koszty jego wyczynów wojskowych., Bitwa pod Agincourt, starcie z października 1415 roku, które ugruntowało pozycję Henryka w annałach historii, zajmuje centralne miejsce, ale to zmiażdżenie ciał pozostawionych na polu po krwawej łaźni odbija się bardziej niż przemówienie króla. Jak wspominał później jeden z naocznych świadków: „żyjący padli na umarłych, a inni padali na żywych zabijani byli kolejno.”
O dziwo, film nie odnosi się do najbardziej znaczącej ofiary konfliktu francuskiego: samego Henry ' ego., Dotknięty dyzenterią, często śmiertelną infekcją nazywaną „krwawym strumieniem”, podczas oblężenia francuskiego miasta Meaux, król zmarł nieśmiały w 35.lub 36. urodziny. Jego 9-miesięczny syn, Henryk VI, zastąpił ojca, którego nigdy nie poznał, przygotowując scenę przedłużającej się regencji, w której doradcy rządzili w imieniu chłopca króla. Dorosły Henryk okazał się jedynie cieniem swojego poprzednika i w 1461 został obalony przez swojego kuzyna Edwarda, księcia Yorku. Trzypokoleniowe panowanie dynastii Lancastryjskiej dobiegło końca, co, jak na ironię, zakończyło się podobnie, jak rozpoczęło się około 60 lat wcześniej.,
***
urodził się Henryk z Monmouth w 1386 lub 1387, przyszły Henryk V dorastał podczas panowania jego kuzyna ze strony ojca Ryszarda II, który odziedziczył tron po śmierci swojego dziadka Edwarda III. kiedy Henryk miał około 13 lat, jego ojciec, Henry Bolingbroke, przejął władzę od coraz bardziej tyrańskiego Ryszarda, omijając prawa dziedziczenia i twierdząc, że korona jest współwłaścicielem Edwarda III. teraz Henryk IV, uzurpujący Królewski umieścił jego najstarszego syna, który nigdy nie miał potomstwa.oczekuje się, że zostanie królem, następnym w linii sukcesji.,
obaj Henrykowie mieli niespokojne relacje skomplikowane przez zły stan zdrowia króla. Chociaż młodszy Henryk, książę Walii wkrótce po koronacji Henryka IV w 1399 r., początkowo sprawował władzę w miejsce ojca, para pokłóciła się o politykę zagraniczną, a król próbował zepchnąć jego syna na margines. Obaj osobiście pogodzili się pod koniec życia chorowitego króla, ale jedyną rolą Henryka w rządzie, według Mortimera, ” było stanie z boku i oczekiwanie na śmierć króla.,”
Historia Extra Anne Curry zauważa, że ” Henryk Książę był daleko od Henryka króla.”Podłe wybryki opisane w wersetach Szekspira mogą być dramatyzowane, wyjaśnia historyk, ale niemal współczesne relacje potwierdzone związkami z intymnymi kręgami króla odzwierciedlają opis sztuki” błędna młodość i późna zmiana serca.”
według Vita Henrici Quinti, biografii napisanej przez humanistę Tito Livio Frulovisiego pod koniec lat trzydziestych XX wieku, książę ” był żarliwym żołnierzem Wenus i Marsa; podobnie jak młodzieniec, został zwolniony z jej pochodniami.,”Po bitwie pod Shrewsbury w 1403 r. Henryk spędził pięć lat w Walii tłumiąc rebelię. Tu Frulovisi pisze: „pośród godnych dzieł wojny, znalazł czas wolny dla ekscesów wspólnych dla niegodziwego wieku.”
podobnie jak Henriad Szekspira, Król podkreśla brudne aspekty młodości Henry ' ego: jak pisze Ann Hornaday Z Washington Post w swojej recenzji filmu, „młody i impulsywny” Książę jest najczęściej spotykany „bro-ing w pubie. Albo odsypia. Albo gdzieś pomiędzy.,”I podczas gdy Sir John Falstaff (grany przez Joela Edgertona w filmie), Pomocnik wymyślony przez Szekspira i znany jako jeden z najbardziej dowcipnych bohaterów komiksu Barda, zachęca do tego zachowania na początku, wkrótce zamienia się w zaskakująco ponurą postać mentora, wymieniając piwo i doping za mądrą radę i miecz.
być może najbardziej nieoczekiwaną decyzją reżysera Davida Michôda jest przedstawienie Henryka jako kochającego pokój księcia, który wznawia działania wojenne z Francją dopiero po otrzymaniu prowokacyjnego daru od Ludwika, syna króla Karola VI., Louis, grany z rozmachem przez uśmiechniętego Roberta Pattinsona, jest głównym antagonistą filmu, działającym w imieniu swojego ojca, który cierpiał na wyniszczającą schizofrenię i paranoję. Jednak podczas gdy fikcyjny Ludwik bierze udział w bitwie pod Agincourt, Delfin usiadł w decydującej potyczce i w rzeczywistości zmarł na czerwonkę kilka miesięcy później, pozostawiając swojego młodszego brata Karola (późniejszego Karola VII) następcą tronu francuskiego.,iv id=”ba20fe778a”>
prawdziwy Henry, według Trevor Royle Lancaster przeciwko York: wojny róż i Fundacji Współczesnej Brytanii, wierzył, że został „Bosko wyświęcony do wykonywania wielkiego dzieła Boga”: mianowicie, upokarzając dumny naród Francji pokazem militarnej potęgi i kontynuując kampanię rozpoczętą przez jego pradziadka Edwarda III, który postawił wątpliwe roszczenia zarówno do tronu francuskiego, jak i angielskiego.,
***
Henryk IV zmarł 20 marca 1413 roku, w wieku 45 lat. Mortimer opisuje swoje panowanie, niestabilne od początku, jako „synonim buntu, niepokoju, herezji i zwątpienia”; pomimo faktu, że objął tron, aby uwolnić tyrana, ludzie nigdy naprawdę się do niego nie rozgrzali, a stan rzeczy był taki, że Henryk V postanowił rozpocząć swoją własną kadencję jako króla z tym, co wojna róż Dan Jones' a uważa za „znaczące gesty pojednania”, w tym ponowne pochowanie Ryszarda II w Opactwie Westminsterskim i ułaskawienie buntowników aktywnych podczas poprzedniego panowania.,
w pierwszych latach panowania Henryka V pojawiły się dwa potencjalne kryzysy: powstanie religijne prowadzone przez byłego przyjaciela króla, Sir Johna Oldcastle ' a, oraz spisek mający na celu obalenie go na rzecz innego odległego krewnego, Edmunda, hrabiego Marcha. Henryk z łatwością stłumił oba Bunty i skupił się na głównym priorytecie swojego panowania: walce z Francją.,
w 1415 roku Henryk i jego armia wyruszyli do Francji. Udało im się zdobyć miasto Harfleur, ale Miesięczne oblężenie przyniosło ciężkie żniwo – około jedna trzecia ludzi króla zmarła na dyzenterię.
25 października pod Agincourt doszło do starć Henry ' ego z przeważającą liczebnie grupą angielskich żołnierzy., Historycy nie zgadzają się co do dokładnej wielkości każdej armii, ale szacunki wskazują na to, że wojska angielskie liczą od 5 000 do 9 000 ludzi, a francuskie od 12 000 do 30 000.
Francuzi powinni wygrać bitwę. Ale Henry miał tajną broń: longbow. Jak wyjaśnia Teresa Cole dla History Extra, kiedy francuscy kawalerzyści próbowali szturmować angielskich łuczników, zastali swoich wrogów chronionych przez morze zaostrzonych kołków. Strzały padały na nieszczęsnych żołnierzy francuskich, wysyłając ich konie w szał i siejąc spustoszenie w szeregach armii., Ci, którzy dotarli na angielskie linie frontu, zostali łatwo ścięci, a ich ciała piętrzyły się na polu i blokowały drogę naprzód. Każdy, kto poślizgnął się lub upadł w błocie, miał „małe szanse na wstanie ponownie”, zamiast tego ulegając uduszeniu pod miażdżącym ciężarem ciał swoich towarzyszy.
„numeryczna przewaga nic nie znaczyła, gdy niebo padało strzałkami” – pisze Jones i ” nastała wspaniała rzeź.”
około 6000 francuskich żołnierzy zginęło podczas krwawej bitwy, zarówno w polu, jak i z rąk ludzi Henryka, którym powierzono bezprecedensowe zadanie egzekucji Więźniów., (Według Peter Ackroyd ' s Foundation: the History of England From Its early Beginnings to The Tudors, niektórzy angielscy żołnierze sprzeciwiali się rozkazowi króla, zapewniając przetrwanie setkom szlachetnych więźniów, którzy następnie zostali odkupieni z powrotem do swoich rodzin.) Wbrew wszelkim przeciwnościom, Henry odniósł głośny triumf—mimo to Ackroyd zauważa: „żadne przytłaczające zwycięstwo nigdy nie przyniosło tak nikłego rezultatu.”
król powrócił do Londynu, gdzie 20 000 obywateli okrzyknęło go ” panem Anglii, kwiatem świata, żołnierzem Chrystusa.,”W ciągu następnych dwóch lat umocnił swoją władzę w kraju i cieszył się wzrostem wpływów, jaki zapewniał mu nowo odkryty status. W lutym 1417 r. rozpoczął drugi szturm, zdobywając Caen, Normandię i Rouen i zachęcając francuskiego króla Karola VI do pozwania o pokój.,
21 maja 1420 roku Henryk i Karol podpisali traktat w Troyes, który wydziedziczył delfina (przyszłego Karola VII) na rzecz króla angielskiego, mianował Henryka regentem Francji i nakreślił przepisy dotyczące małżeństwa króla z córką Karola Katarzyną. Para wzięła ślub miesiąc później, a 6 grudnia 1421 Katarzyna urodziła syna o imieniu Henryk.,
w tym momencie starszy Henryk wrócił do Francji, zakorzeniony w dalszych kampaniach wojskowych mających na celu stłumienie wszelkich śladów lokalnego oporu. Chociaż pozornie osiągnął swój cel zdobycia korony Anglii i Francji, Jones pisze, że ” zadanie przekształcenia tego w polityczną rzeczywistość … nadwyrężyło wszystkie włókna jego potężnej istoty.”31 sierpnia 1422 roku król zmarł na dyzenterię, prawdopodobnie zarazioną podczas oblężenia Meaux.,
„z tą samą oszałamiającą szybkością, która charakteryzowała każdą akcję jego życia” – dodaje Jones – „niezwykły Król-Wojownik Anglii odszedł.”
***
krótko po śmierci Henryka V, kronikarz Thomas Walsingham pochwalił go jako niezrównanego wśród chrześcijańskich królów i Książąt. Inni współcześni naśladowali te uczucia, dodając do rosnącego chóru pochwał, który umocnił Status Henryka jako jednego z największych monarchów Anglii.,
w wiekach po Jego panowaniu historycy zwracali uwagę na królewskie cechy Henryka, pomijając bardziej nieprzyjemne cechy, takie jak jego wyraźna okrutna Smuga i zimna, a nawet surowa postawa.
jak wyjaśnia Ian Mortimer, ” jego negatywne cechy zostały zapomniane, wszystkie niepowodzenia epoki były obwiniane za innych mężczyzn i wszystkie przypisywane mu sukcesy.”
ale nowsze badania miały na celu demistyfikację człowieka stojącego za mitem, przedstawiając bardziej zaokrąglony portret przywódcy, który, według słów Encyclopedia Brittanica ' S C. D., Ross wykorzystał swoje ” wielkie dary nie do konstruktywnych reform w domu, ale do zaangażowania swojego kraju w wątpliwą wojnę zagraniczną.”
pisząc w Lancasterze przeciwko Yorkowi, historyk Trevor Royle oferuje zwięzłą ocenę wszechogarniających kampanii wojskowych Henry 'ego:” za wszystko, co prowadził udaną wojnę przeciwko Francji i za wszystko, co wymagał od pokonanego wroga traktatu pokojowego, który dał mu większość tego, czego chciał, kampanie Henry ' ego we Francji stworzyły tyle problemów, ile rozwiązały.,”
syn Henryka, Henryk VI, był katastrofalnie niekompetentnym królem, którego złe decyzje doprowadziły do wojen róż i upadku dynastii Lancasterów. Mimo to dziedzictwo wojowniczego króla przetrwało długo po jego śmierci, głównie dzięki popularnej wiedzy, ale w sensie pośrednim, dzięki drugiemu małżeństwu wdowy. Wbrew wszelkim protokołom i tradycjom, Katarzyna z Valois potajemnie poślubiła walijskiego dworzanina około 1431 lub 1432 roku. Imię jej nowego męża: Owen Tudor, dziadek Henryka VII i mało prawdopodobny założyciel jednego z najbardziej znanych rodów królewskich Anglii.