ostatnim przystankiem na Bostońskim Szlaku Wolności jest kapliczka mgły wojny.
z tej historii
„Wzgórze rasy”, napisano tabliczkę. Miejsce bitwy pod Bunker Hill.”Kolejna tablica nosi słynny rozkaz wydany wojskom amerykańskim, gdy Brytyjczycy szarżowali pod Nie-Bunker Hill. „Nie strzelaj, dopóki nie zobaczysz białych oczu.”Tylko, że strażnicy parkowi szybko ci powiedzą, że tych słów tu nie wymawiano. Patriotyczny obelisk na szczycie wzgórza również dezorientuje zwiedzających., Większość nie zdaje sobie sprawy, że to rzadki amerykański pomnik amerykańskiej porażki.
krótko mówiąc, pamięć narodu o Bunker Hill jest w większości piętrowa. Co sprawia, że bitwa z 1775 roku jest naturalnym tematem dla Nathaniela Philbricka, autora przyciągniętego do ikonicznych i niezrozumiałych epizodów w historii Ameryki. Brał udział w lądowaniu pielgrzymów w Mayflower i Little Bighorn w Ostatnim bastionie. W swojej nowej książce, Bunker Hill, wraca do początków Rewolucji Amerykańskiej, temat wolny od mitów, dumy i polityki, niż jakikolwiek inny w naszej narodowej narracji.,
„Johnny Tremain, przejażdżka Paula Revere' a, dzisiejsi imprezowicze z herbatą—trzeba to wszystko dostroić, aby dostać się do prawdziwej historii” – mówi Philbrick. Spoglądając z pomnika Bunker Hill—nie na ładowanie czerwonych płaszczy, ale na drapacze chmur i zatłoczony ruch-dodaje: „trzeba też dużo mrużyć oczy i studiować stare mapy, aby wyobrazić sobie drogę z powrotem do XVIII wieku.”
***
Boston w 1775 roku był znacznie mniejszy, bardziej pagórkowaty i bardziej wodnisty niż się wydaje dzisiaj. Tylna Zatoka nadal była zatoką, a południowy kraniec był również pod wodą; wzgórza zostały później wyrównane, aby wypełnić prawie 1000 akrów., Boston był praktycznie wyspą, do której można dotrzeć lądem tylko wąską szyjką. I choć założone przez purytanów, miasto nie było purytańskie. Jedno wzniesienie w pobliżu Beacon Hill, znane z prostytutek, zostało oznaczone na mapach jako ” Mount Whoredom.”
Boston nie był też” kolebką wolności”; jedna na pięć rodzin, w tym czołowych patriotów, posiadała niewolników. Mieszkańcy miasta byli brutalnie podzieleni. Na Copp 's Hill, w North End w Bostonie, Philbrick odwiedza grób Daniela Malcoma, wczesnego agitatora przeciwko Brytyjczykom, zidentyfikowanego na jego nagrobku jako” prawdziwy syn wolności.,”Żołnierze brytyjscy używali nagrobka patriota do ćwiczeń celowniczych. Jednak brat Malcoma, John, był znanym lojalistą, tak znienawidzonym przez buntowników, że smołowali go i pierzyli pierzem i paradowali z nim w wozie, aż jego skóra oderwała się w „stekach”.”
Philbrick to 56-latek o łagodnych, brązowych oczach, siwych włosach i spokojnym golden retrieverze Z Tyłu Samochodu. Ale on jest szczery i namiętny o brutalności 1770 i potrzebie zakwestionowania stereotypów patriotycznych., „W rewolucyjnym Bostonie jest brzydka strona wojny secesyjnej, o której często nie rozmawiamy”, mówi ” i wiele bandyckich, mściwych zachowań grup takich jak synowie wolności.”On też nie romantyzuje Minutemenów Lexington i Concord. Jak zauważa,” wolności”, o które walczyli, nie miały rozciągać się na niewolników, Indian, kobiety czy katolików. Ich sprawa była również ” głęboko konserwatywna.”Większość poszukiwała powrotu do „zbawiennego zaniedbania” kolonistów przed 1760 rokiem, zanim Wielka Brytania zaczęła nakładać podatki i reagować na Amerykański opór przymusem i oddziałami., „Chcieli wolności brytyjskich poddanych, a nie amerykańskiej niepodległości” – mówi Philbrick.
to zaczęło się zmieniać po przelaniu krwi, dlatego Bitwa na Bunker Hill jest kluczowa. Chaotyczna potyczka pod Lexington i Concord w kwietniu 1775 roku spowodowała, że Brytyjczycy ukryli się w Bostonie i wrogich kolonistów okupujących okolice miasta. Nie było jednak jasne, czy źle wyposażeni rebelianci byli gotowi, czy też byli w stanie zaangażować Armię brytyjską w bitwę. Przywódcy obu stron sądzili również, że konflikt może jeszcze zostać rozwiązany bez wojny na pełną skalę.,
Ten napięty, dwumiesięczny impas wybuchł w nocy 16 czerwca, w sposób zdezorientowany, który oznacza początek rewolucji. Ponad tysiąc osadników maszerowało na wschód od Cambridge z rozkazami wzmocnienia Bunker Hill, 110-metrowego wzniesienia na Półwyspie Charlestown, uchodzącego do portu w Bostonie. Jednak Amerykanie ominęli Bunker Hill w ciemności i zamiast tego zaczęli fortyfikować breed ' s Hill, mniejsze wzniesienie znacznie bliżej Bostonu i niemal w obliczu Brytyjczyków.
powody tego manewru są mroczne., Ale Philbrick uważa, że był to ” celowy czyn, prowokacja i nie najmądrzejszy ruch militarny.”Rebelianci nie byli w stanie wyrządzić większych zniszczeń ze wzgórza Breed' s Hill. Ale ich groźna pozycja, na wysokim poziomie tuż po drugiej stronie wody od Bostonu, zmusiła Brytyjczyków do próby wyparcia Amerykanów, zanim zostaną wzmocnieni lub całkowicie umocnieni.
rankiem 17 czerwca, gdy rebelianci gorączkowo obrzucali pierś ziemi, słupki ogrodzeniowe i kamień, Brytyjczycy zbombardowali wzgórze., Jedna kula armatnia obcięła człowiekowi głowę, gdy jego towarzysze pracowali nad tym, „zmęczeni naszą pracą, nie mający snu poprzedniej nocy, bardzo mało do jedzenia, nic do picia, tylko rum” – napisał szeregowy. „Niebezpieczeństwo, w którym byliśmy, sprawiło, że myśleliśmy, że to zdrada, i że przywieziono nas tam, aby wszyscy zostali zabici.”
wyczerpani i zdemaskowani, Amerykanie byli również zbieraniem milicji z różnych kolonii, z niewielką koordynacją i bez wyraźnej struktury dowodzenia. Natomiast Brytyjczycy, którzy w południe zaczęli wysiadać z Łodzi w pobliżu pozycji amerykańskich, należeli do najlepiej wyszkolonych żołnierzy w Europie., I byli prowadzeni przez doświadczonych dowódców, z których jeden maszerował pewnie na czele swoich ludzi w towarzystwie służącego niosącego butelkę wina. Brytyjczycy podpalili również Charlestown, u podnóża wzgórza Breed 's Hill, zamieniając wieże kościelne w” wielkie piramidy ognia ” i dodając okrutnego ciepła do tego, co już było ciepłym czerwcowym popołudniem.
wszystko to było wyraźnie widoczne dla wielu widzów zatłoczonych na wzgórzach, dachach i wieżach w Bostonie i wokół niego, w tym Abigail Adams i jej młody syn, John Quincy, którzy płakali na płomienie i „grzmoty” brytyjskich armat., Kolejnym obserwatorem był brytyjski Gen. John Burgoyne, który obserwował z Copp ' s Hill. „A teraz jedna z najwspanialszych scen wojny, jakie można sobie wyobrazić” – napisał o płonącym mieście, ryczących armatach i widoku czerwonych żołnierzy wznoszących się na Wzgórze.
jednak pozornie otwarte pastwisko okazało się torem przeszkód. Wysokie, niezabudowane siano zasłoniło skały, dziury i inne zagrożenia. Ogrodzenia i kamienne mury również spowolniły Brytyjczyków. Tymczasem Amerykanie otrzymali rozkaz wstrzymania ognia, dopóki napastnicy nie zamkną się na odległość 50 jardów lub mniej., Fala Brytyjczyków „posunęła się w naszą stronę, aby nas pochłonąć”, napisał porucznik Peter Brown, ” ale znaleźli Chuchowaty kęs pełen nas.”
Kiedy rebelianci otworzyli ogień, ciasno zapakowani Brytyjczycy wpadli w gruzy. W niektórych miejscach linie Brytyjskie zostały pomieszane, co czyni je jeszcze łatwiejszymi celami. Amerykanie dodali do tego chaosu celując w oficerów, wyróżniających się pięknymi mundurami. Napastnicy, odparci w każdym momencie, byli zmuszeni do wycofania się. „Umarli leżeli jak owce w owczarni” – napisał amerykański oficer.,
zdyscyplinowani Brytyjczycy szybko uformowali swoje szeregi i awansowali ponownie, z takim samym wynikiem. Jeden z brytyjskich oficerów poruszył się cytując Falstaffa: „robią nam tu, ale jedzenie dla prochu.”Ale Amerykański proch był bardzo niski. Brytyjczycy, po dwukrotnym niepowodzeniu, opracowali nowy plan. Przestawili artylerię i ostrzelali pozycje rebeliantów grapeshotem. A kiedy piechurzy maszerowali do przodu, po raz trzeci, przyszli w dobrze rozmieszczonych kolumnach, a nie szerokiej linii.,
gdy amerykańska amunicja wygasła, ich ogień rozpylał się i „zgasł jak stara świeca”, napisał William Prescott, który dowodził redutą na wzgórzu. Jego ludzie uciekali się do rzucania kamieniami, a następnie machali muszkietami na uzbrojonych w bagnety Brytyjczyków wylewających się nad wał. „Nic nie może być bardziej szokujące niż rzeź, która nastąpiła po szturmie tej pracy,” napisał royal marine. „Przewróciliśmy się nad umarłymi, aby dobrać się do żywych”, ” żołnierze dźgali jednych i rozbijali mózgi innych.”Ocalali obrońcy uciekli, doprowadzając bitwę do końca.,
w ciągu zaledwie dwóch godzin walk, 1054 brytyjskich żołnierzy—prawie połowa wszystkich zaangażowanych—zostało zabitych lub rannych, w tym wielu oficerów. Straty Amerykańskie wyniosły ponad 400. Pierwsza prawdziwa bitwa wojny rewolucyjnej miała okazać się najkrwawsza z całego konfliktu. Choć Brytyjczycy osiągnęli swój cel w zdobyciu wzgórza, było to prawdziwie pyrrusowe zwycięstwo. „Sukces jest zbyt drogo kupiony” – pisał Gen. William Howe, który stracił każdego członka personelu (a także butelkę wina, którą jego sługa niósł do walki).,
oblężeni Brytyjczycy porzucili plany zdobycia kolejnego wysokiego punktu w pobliżu miasta i ostatecznie ewakuowali Boston. Bitwa zademonstrowała także determinację Amerykanów i rozwiała nadzieje, że rebelianci mogą ustąpić bez przedłużającego się konfliktu. „Nasi trzej generałowie” – napisał brytyjski oficer o swoich dowódcach w Bostonie – ” oczekiwali raczej ukarania tłumu niż walki z oddziałami, które spojrzą im w twarz.”
intymna brutalność tej walki twarzą w twarz jest jeszcze bardziej uderzająca dzisiaj, w erze dronów, czołgów i pocisków dalekiego zasięgu., W Bunker Hill Museum Philbrick bada dioramę bitwy u boku Patricka Jenningsa, strażnika parku, który służył jako piechur i historyk walk armii USA w Iraku i Afganistanie. „To było prawie pole bitwy”, zauważa Jennings miniaturowych żołnierzy zatłoczonych na zielonym polu. „Brytyjczycy byli osaczeni przez teren, a Amerykanie nie mieli zbyt dużej zwrotności. To bójka z bliska.”
nie ma jednak dowodów na to, że pułkownik Israel Putnam kazał swoim ludziom wstrzymać ogień, dopóki nie ujrzą „białych” oczu wrogów., Pisarz Parson Weems wymyślił ten incydent kilkadziesiąt lat później, wraz z innymi fikcjami, takimi jak George Washington ścinający drzewo wiśni. W rzeczywistości Amerykanie otworzyli ogień z odległości około 50 jardów, znacznie zbyt odległej, aby widzieć czyjeś oczy. Jeden z pułkowników kazał swoim ludziom czekać, aż zobaczą ochraniacze-zwane Half-gaiterami – które brytyjscy żołnierze nosili wokół łydek. Ale jak zauważa Philbrick, „”nie strzelaj, dopóki nie zobaczysz białych ich pół-getrów” po prostu nie ma tego samego Pierścienia.,”Tak więc Wersja Weems przetrwała, przekształcając ją w podręczniki, a nawet w grę wideo Assassin' s Creed.
Pomnik Bunker Hill ma również dziwną historię. Kamień węgielny położono w 1825 roku, a Daniel Webster przemawiał do 100-tysięcznego tłumu. Zwolennicy zbudowali jedną z pierwszych kolei w kraju, aby przetrzeć ośmiotonowe bloki granitu z kamieniołomu na południe od Bostonu. Ale pieniądze się skończyły. Więc Sarah Josepha Hale, redaktor magazynu i autorka „Mary Had a Little Lamb”, uratowała projekt, organizując „Ladies ' Fair”, który zebrał $ 30,000., Pomnik został ostatecznie poświęcony w 1843 roku, kiedy to stary Daniel Webster powrócił, aby ponownie przemówić.
z czasem bramin Charlestown przemienił się w Irlandię i klasę robotniczą, a Pomnik pojawił się w takich kryminalnych filmach jak miasto, w reżyserii Bena Afflecka (który również nabył prawa do filmu do książki Philbrick ' a). Ale dziś obelisk stoi wśród odnowionych kamienic, a mały park otaczający go jest popularny wśród klas ćwiczeń i osób poszukujących wypoczynku., „Będziesz rozmawiał z gośćmi o strasznej bitwie, która miała miejsce tutaj”, mówi strażnik Parku Merrill Kohlhofer, ” a wokół ciebie są plażowicze i gracze Frisbee i ludzie spacerujący z psami.”Strażacy odwiedzają również, aby trenować wspinanie się po wysokich budynkach, wspinając się po 221-metrowym pomniku.
Philbrick zwraca uwagę na inną cechę parku: posąg tego, co nazywa „dzikim człowiekiem” i zaniedbanego bohatera Rewolucyjnego Bostonu, doktora Josepha Warrena. Lekarz stanął na czele rebelianckiego podziemia i został generałem-majorem armii kolonialnej na czele do Bunker Hill., Jako ekstrawagancki człowiek, zwrócił się do 5000 bostończyków odzianych w togę i udał się do bitwy w Bunker Hill w jedwabnej kamizelce z frędzlami i srebrnych guzikach, „jak Lord Falkland, w swoim weselnym garniturze.”Ale odmówił objęcia dowództwa, walcząc jako zwykły żołnierz i umierając od kuli w twarz podczas ostatecznego szturmu. Ciało Warrena zostało później zidentyfikowane na podstawie jego fałszywych zębów, które zostały wykonane przez Paula Revere ' a. Pozostawił po sobie narzeczoną (jedną ze swoich pacjentek) i kochankę, którą niedawno zapłodnił.,
„Warren był młody, charyzmatyczny, ryzykowny-człowiek stworzony do rewolucji”—mówi Philbrick. „Rzeczy zmieniały się z dnia na dzień i on to przyjął.”Po śmierci Warren stał się pierwszym męczennikiem rewolucji, choć większość Amerykanów go dziś nie pamięta.
***
przed opuszczeniem Charlestown Philbrick szuka innej strony. W 1775 roku, Kiedy Amerykanie maszerowali obok Bunker Hill i ufortyfikowanego Breeda, Brytyjska Mapa spotęgowała zamieszanie, mieszając oba wzgórza, jak również., Z czasem nazwa rasy zanikła, a bitwa stała się nierozerwalnie związana z bunkrem. Ale co ze wzgórzem, które pierwotnie nosiło tę nazwę?
jest widoczny z pomnika Bunker Hill: wyższego, stromego wzgórza oddalonego o 600 metrów. Ale wąskie, jednokierunkowe ulice Charlestown prowadzą Philbrick w złym kierunku. Po 15 minutach okrążania celu w końcu znajduje drogę w górę. – Szkoda, że Amerykanie nie umocnili tego wzgórza-żartuje-Brytyjczycy nigdy by go nie znaleźli.,”
obecnie wieńczy go kościół, przy Bunker Hill Street, a napis mówi, że kościół powstał w 1859 roku, ” na szczycie Bunker Hill.”Dyrektor ds. biznesu Kościoła, Joan Rae, mówi to samo. „Tu Bunker Hill. To drugie wzgórze nie. Do miejscowych, takich jak Rae, być może, ale nie do odwiedzających, czy nawet do Google Maps. Stuknij w „Bunker Hill Charlestown”, a zostaniesz skierowany do…to drugie wzgórze. Dla Philbricka, to trwałe zamieszanie jest symbolem historii Bunker Hill. „Cała sprawa jest spieprzona”, mówi., „Amerykanie fortyfikuj złe wzgórze, wymusza to walkę, której nikt nie zaplanował, sama bitwa jest brzydki i zdezorientowany bałagan. I kończy się brytyjskim zwycięstwem, które jest również porażką.”
wybierając się do Bostonu na lunch do” Ye olde ” Union Oyster House, Philbrick bardziej osobiście zastanawia się nad swoją historyczną eksploracją miasta, w którym się urodził. Chociaż był głównie wychowany w Pittsburghu, jego przodkowie byli jednymi z pierwszych angielskich osadników z obszaru Bostonu w 1630 roku. jeden Philbrick służył w rewolucji., Jako żeglarz Mistrzostw, Philbrick startował na Charles River w college ' u, a później przeniósł się do Bostonu. Nadal ma tam mieszkanie, ale głównie mieszka na Echt-Yankee island Nantucket, scenerii dla swojej książki o wielorybnictwie, w samym sercu Morza.
Philbrick uważa się jednak za „wykolejoną osę” i nie wierzy, że Genealogia czy wymachiwanie flagą powinny przesłaniać nasze spojrzenie na historię. „Nie zgadzam się z myślą, że założyciele lub ktokolwiek inny byli w jakiś sposób lepsi od nas i że musimy żyć na ich przykładzie.,”Uważa również, że znienawidzone oddziały brytyjskie w Bostonie zasługują na ponowną ocenę. „To okupacyjna armia, miejscowi nimi gardzą i nie chcą tam być” – mówi. – Jako Amerykanie byliśmy teraz w tej sytuacji w Iraku i możemy docenić Brytyjski dylemat w sposób, który wcześniej nie był łatwy.”
ale Philbrick również odszedł od swoich badań z potężnym poczuciem znaczenia rewolucji. Odwiedzając archiwa w Anglii, wezwał Lorda Gage' a, bezpośredniego potomka gen. Thomasa Gage' a, naczelnego dowódcę Armii Brytyjskiej w bitwie pod Bunker Hill., Posiadłość rodziny Gage z czasów Tudorów ma 300 akrów prywatnych ogrodów i Pałac w stylu pałacowym wypełniony garniturami zbroi i obrazami Gainsborough, Raphaela i Van Dycka.
„mieliśmy sherry i nie mógł być bardziej uprzejmy” – mówi Philbrick o Lordzie Gage. „Ale to było przypomnienie brytyjskiego systemu klasowego i jak bardzo rewolucja zmieniła naszą historię. Jako kraje, poszliśmy różnymi ścieżkami, odkąd jego przodek wysłał czerwone płaszcze na to wzgórze.,”
Przeczytaj fragment z Bunker Hill Philbrick ' a, opisujący taranowanie i piór lojalisty Johna Malcoma w przeddzień wojny rewolucyjnej, tutaj.