Madame Lelica

edytowany przez Mateusz A., McIntosh
dziennikarz i historyk
redaktor naczelny Brewminate

wstęp

Persepolis było starożytną stolicą ceremonialną drugiej dynastii irańskiej, Imperium Achemenidów, położonym około 70 km na północny wschód od współczesnego miasta Sziraz. Został zbudowany przez Dariusza Wielkiego, począwszy od Około 518 pne do starożytnych Persów, miasto było znane jako Parsa, co oznacza miasto Persów, Persepolis jest grecka interpretacja nazwy (Περσες (co oznacza perski) + πόλις (co oznacza miasto)). We współczesnym Iranie miejsce to znane jest jako Takht-e Jamshid (TRON Jamshida).,

Persepolis ma długą i złożoną historię, zaprojektowaną jako centralne miasto stale rozwijającego się imperium perskiego, oblężone i zniszczone przez Aleksandra Wielkiego, odbudowane i ponownie pozostawione na marne, miasto wyprodukowało wiele fascynujących znalezisk archeologicznych i jest symbolem współczesnej dumy irańskiej. Choć utrzymany jako ruina, jest imponujący, wywołujący poczucie podziwu. Odwiedzający to starożytne miejsce mogą sobie wyobrazić jego piękno i splendor i opłakiwać zniszczenie jego majestatu.,

Historia

dowody archeologiczne sugerują, że najwcześniejsze pozostałości Persepolis pochodzą z Około 518 roku p. n. e.uważa się, że Dariusz Wielki wybrał obszar na tarasie u podnóża gór, aby zbudować miasto na cześć imperium perskiego. Na miejscu znajduje się duży taras o powierzchni 125 000 metrów kwadratowych, częściowo sztuczny i częściowo wycięty z góry, a jego wschodnia strona opiera się na Kuh-e Rahmet („górze Miłosierdzia”). Pozostałe trzy strony są utworzone przez mur oporowy, który zmienia wysokość w zależności od nachylenia gruntu., Od pięciu do 13 metrów po zachodniej stronie znajduje się Podwójna schodka, delikatnie opadająca, która prowadzi na szczyt. W celu stworzenia tarasu poziomego, wszelkie obecne zagłębienia zostały wypełnione glebą i ciężkimi skałami. Połączyli skały metalowymi klipsami. Dariusz zarządził budowę Pałacu Apadana i sali Debatowej( tripylonu lub sali trójdzielnej), głównego skarbca cesarskiego i jego otoczenia, które zostały ukończone w czasie panowania jego syna, króla Kserksesa I.,

projektanci byli pod dużym wpływem Mezopotamczyków w ich budowie, a gdy część miasta została ukończona, Dariusz ogłosił ją nową stolicą Persji, zastępując pasargadae. Było to jednak w dużej mierze symboliczne; Susa i Babilon pełniły rolę prawdziwych centrów rządów, podczas gdy Persepolis było obszarem pałaców, skarbów i grobowców., Odbywały się tam uroczystości i rytuały, ale poza personelem opiekuńczym i okolicznościowym urzędnikiem odwiedzającym, miasto nie było zajęte przez dużą populację. Dalsze wznoszenie budynków na tarasie trwało aż do upadku dynastii Achemenidów.

około 333 p. n. e.podczas inwazji na Persję Aleksander Wielki wysłał większość swojej armii do Persepolis. Przy Drodze Królewskiej Aleksander szturmował i zdobył bramy perskie (w nowoczesnych górach Zagros), a następnie zajął Persepolis, zanim jego skarbiec mógł zostać splądrowany., Po kilku miesiącach Aleksander zezwolił wojskom na splądrowanie Persepolis. We wschodnim pałacu Kserksesa wybuchł pożar, który rozprzestrzenił się na resztę miasta. Nie był to jednak koniec Persepolis.

w 316 p. n. e.Persepolis było nadal stolicą Persji jako prowincja wielkiego imperium macedońskiego. Miasto musiało z czasem stopniowo podupadać, ale ruiny Achemenidów pozostały świadectwem jego dawnej świetności. Jest prawdopodobne, że główne miasto kraju, a przynajmniej dzielnicy, zawsze było w tej dzielnicy. Około 200 P. N. E., miasto Istachr (właściwie Stakhr) powstało na miejscu Persepolis. Tam położono fundamenty drugiego wielkiego imperium perskiego, a Istachr zyskał szczególne znaczenie jako centrum mądrości kapłańskiej i ortodoksji. Sassańscy królowie pokryli twarze skał w tej okolicy, a częściowo nawet Ruiny Achemenian, z ich rzeźbami i inskrypcjami, i musieli sami budować w dużej mierze tutaj, chociaż nigdy w tej samej skali wspaniałości, co ich starożytni poprzednicy.,

w czasie podboju arabskiego Istakhr zaoferował desperacki opór, jednak miasto nadal było miejscem o dużym znaczeniu w pierwszym wieku islamu, choć jego wielkość szybko została przyćmiona przez nową metropolię Sziraz. W następnych wiekach Istachr stopniowo podupadał, aż jako miasto przestał istnieć., Ten owocny region był jednak pokryty wioskami aż do straszliwych zniszczeń w XVIII wieku; i nawet teraz jest stosunkowo dobrze uprawiany. „Zamek w Istachrze” kilkakrotnie odgrywał znaczącą rolę w okresie muzułmańskim jako silna Twierdza. Była to Środkowa i najwyższa z trzech stromych skałek, które wznoszą się od doliny Kur, w pewnej odległości na zachód lub północny zachód od Nakshi Rustam.,

odkrycie

pierwsze wykopaliska naukowe w Persepolis zostały przeprowadzone przez Ernsta Herzfelda w 1931 roku na zlecenie Instytutu orientalnego Uniwersytetu w Chicago. Uważał, że powodem budowy Persepolis była potrzeba majestatycznej atmosfery, jako symbolu ich imperium i świętowania specjalnych wydarzeń, zwłaszcza „Nowruz” (irański Nowy Rok, który odbył się 21 marca). Ze względów historycznych i głęboko zakorzenionych interesów został zbudowany na miejscu narodzin dynastii Achemenidów, chociaż nie było to centrum ich imperium w tym czasie., Przez trzy lata zespół Hezfelda pracował nad odkryciem Wschodniej klatki schodowej Apadana, głównego tarasu, schodów sali Rady i haremu Kserksesa. W 1934 roku Erich F. Schmidt przejął ekspedycję i oczyścił większe odcinki kompleksu.

Ruiny

przegląd

na tarasie znajdują się ruiny wielu kolosalnych budynków, wszystkie zbudowane z ciemnoszarego marmuru z sąsiedniej góry., Kilka z pozostałych filarów jest nadal nienaruszonych, stojących w ruinach. Część budynków nigdy nie została ukończona. Te ruiny, dla których nazwa Chehel minar („czterdzieści kolumn lub minaretów”), sięgają XIII wieku, są obecnie znane jako Takht-e Jamshid („TRON Jamshida”).

za Takht-e Jamshid znajdują się trzy Grobowce wykute w skale na zboczu wzgórza. Fasady, z których jedna jest niekompletna, są bogato zdobione płaskorzeźbami., Około 13 km NNE, po przeciwnej stronie Pulwaru, wznosi się prostopadła ściana skalna, w której wycięte są cztery podobne Grobowce, na znacznej wysokości od dna doliny. Współcześni Persowie nazywają to miejsce Naqsh-e Rustam lub Nakshi Rostam („obraz Rostama”), od Sassańskich reliefów pod otworem, które przyjmują za przedstawienie mitycznego bohatera Rostama. Z rzeźb można wywnioskować, że mieszkańcy tych siedmiu grobowców byli królami, a jeden z nich w Nakshi Rustam jest wyraźnie zadeklarowany w inskrypcji jako grób Dariusa Hystaspisa.,

Brama wszystkich narodów

Brama wszystkich narodów, nawiązująca do obiektów Imperium, składała się z wielkiej sali o powierzchni prawie 25 metrów kwadratowych, z czterema kolumnami i wejściem na ścianie zachodniej. Były jeszcze dwa drzwi, jedno na południe, które otwierały się na dziedziniec Apadana, a drugie na długą drogę na wschód. Urządzenia obrotowe znalezione na wewnętrznych narożnikach wszystkich drzwi wskazują, że były to drzwi dwuskrzydłowe, prawdopodobnie wykonane z drewna i pokryte blaszkami ozdobnego metalu., Para Lamassus, byki z głową brodatego mężczyzny, stoją na zachodnim progu, a druga para ze skrzydłami i Perską głową (Gopät-Shäh) na wschodnim wejściu, aby odzwierciedlić potęgę imperium. Imię Kserksesa zostało napisane w trzech językach i wyryte na wejściach, informując wszystkich, że kazał to zbudować.,

Pałac Apadana

Dariusz Wielki zbudował największy i najwspanialszy Pałac w Persepolis po zachodniej stronie. Pałac ten został nazwany Apadana i był używany do oficjalnych audiencji Króla Królów. Prace rozpoczęto w 515 p. n. e., a ukończono 30 lat później, przez jego syna Kserksesa I., Pałac posiadał Wielką Salę w kształcie kwadratu, z każdej strony o długości 60 m, z siedemdziesięciu dwóch kolumn, z których trzynaście do dziś stoi na ogromnej platformie. Każda kolumna ma 19 m wysokości z kwadratowym Taurusem i cokołem. Kolumny przenosiły ciężar rozległego i ciężkiego stropu. Szczyty kolumn zostały wykonane z rzeźb zwierząt, takich jak dwugłowe byki, lwy i orły. Kolumny zostały połączone ze sobą za pomocą dębowych i cedrowych belek, które zostały przywiezione z Libanu., Ściany pokryto warstwą błota i stiuku na głębokość 5cm, który był używany do klejenia, a następnie pokryte zielonkawym stiuku, który znajduje się w całym pałacu.

w Zachodniej, Północnej i po wschodniej stronie pałacu znajdowała się prostokątna weranda, która miała dwanaście kolumn w dwóch rzędach po sześć. W południowej części Wielkiej Hali zbudowano szereg pomieszczeń przeznaczonych na magazyn., Zbudowano dwie wielkie Persepolitańskie klatki schodowe, symetryczne względem siebie i połączone z kamiennymi fundamentami. Aby uniknąć erozji dachu przez deszcz, zbudowano pionowe kanalizacje przez murowane ściany. W czterech rogach Apadany, zwróconych Na Zewnątrz, zbudowano cztery wieże.

ściany były wyłożone kafelkami i ozdobione wizerunkami Lwów, byków i kwiatów. Dariusz nakazał, aby jego imię i szczegóły jego imperium zostały zapisane w złocie i srebrze na płytach i umieścić je w pokrytych kamiennych skrzynkach w fundamentach pod czterema narożnikami pałacu., Dwie symetryczne schody w stylu Persepolitańskim zostały zbudowane po północnej i wschodniej stronie Apadany, aby zrekompensować różnicę poziomów. W środku budynku znajdowały się również dwie inne klatki schodowe. Z zewnątrz frontowe widoki pałacu były tłoczone z wizerunkami nieśmiertelnych, elitarnych strażników królów. Północna klatka schodowa została ukończona za panowania Dariusza, ale druga klatka schodowa została ukończona znacznie później.,

Sala Tronowa

Obok Apadana, drugiego co do wielkości budynku z tarasu i ostatecznych gmachów jest sala tronowa lub sala honorowa armii cesarskiej (zwana także „Pałacem stu kolumn”). Ta sala o wymiarach 70×70 metrów kwadratowych została rozpoczęta przez Kserksesa I ukończona przez jego syna Artakserksesa I pod koniec V wieku p. n. e., Jego osiem kamiennych drzwi ozdobione są na południu i północy reliefami ze scenami tronu, a na wschodzie i zachodzie scenami przedstawiającymi króla w walce z potworami. Ponadto północny portyk budynku flankowany jest przez dwa kolosalne kamienne byki.

na początku panowania Kserksesa Sala Tronowa była używana głównie do przyjęć dla dowódców wojskowych i przedstawicieli wszystkich poddanych Narodów imperium, ale później Sala Tronowa służyła jako muzeum cesarskie.,

inne pałace i budowle

powstały inne pałace, w tym Pałac Tachara, który został zbudowany za panowania Dariusza I; Skarbiec Cesarski, który został zapoczątkowany przez Dariusza w 510 r.p. n. e. i ukończony przez Kserksesa w 480 r. p. n. e.; i Pałac hadisów Kserksesa I, który zajmuje najwyższy poziom tarasu i stoi na żywej skale., Inne budowle to: Sala Rady, Sala Tryplionowa, pałace D, G, H, magazyny, stajnie i kwatery, niedokończona Brama i kilka różnych budowli w Persepolis w południowo-wschodnim narożniku tarasu, u podnóża góry.

Grobowce Króla Królów

królowie pochowani w naghsh-e Rustam to prawdopodobnie Dariusz Wielki, Kserkses i, Artakserkses i i Dariusz II., Kserkses II, który panował przez bardzo krótki czas, ledwo mógł uzyskać tak wspaniały pomnik, a jeszcze mniej mógł uzurpator Sogdianus (Secydianus). Dwa ukończone groby za Takhti Jamshid należą wtedy do Artakserksesa II i Artakserksesa III. niedokończony jest być może Arses Persji, który panował najdłużej dwa lata, lub, jeśli nie jego, to Dariusza III (Codomannus), który jest jednym z tych, których ciała zostały przywiezione „do Persów.,”

kolejna mała grupa ruin w tym samym stylu znajduje się w wiosce hajjiäbäd, na pulwarze, dobry godzinny spacer nad Takhti Jamshid. Powstały one w jednym budynku, który pozostał nienaruszony 900 lat temu i był używany jako meczet istniejącego wówczas miasta Istachr.,

współczesne wydarzenia

Współczesne Irańczycy patrzą na ruiny Persepolis w sposób podobny do tego, jak współcześni Egipcjanie patrzą na piramidy: symbole narodowej dumy. W 1971 roku Persepolis było główną inscenizacją obchodów 2500-lecia monarchii w Iranie. W 1979 roku Cytadela Persepolis została wpisana na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO, uznając ją za miejsce o znaczącej wartości historycznej i archeologicznej. Obiekt jest utrzymywany przez Iranian Cultural Heritage Foundation. Bardzo niewiele można zmienić lub ulepszyć, pozostawiając Ruiny w takim stanie, w jakim są., Okazjonalnie wydawane są specjalne zezwolenia na wyprawy archeologiczne.

strona jest nadal jedną z najpopularniejszych atrakcji turystycznych w Iranie, łatwo dostępną z najbliższego miasta, Sziraz. Chociaż jest to zdecydowanie ruina, to jednak pozostaje imponująca:

nawet dziś ci, którzy wchodzą na jego gigantyczny taras o powierzchni 125 000 metrów kwadratowych i widzą jego majestatyczne kolumny, przepełnione są poczuciem podziwu, dryfując w senny Trans. Sen, w którym próbuje się wizualizować piękno i olśniewający blask Persepolitańskich pałaców przed ich smutnym zniszczeniem.,

dodatek

notatki

1. irańskie Centrum Kultury i informacji (1997) „Persepolis” Retrieved November 2, 2007
2. „Persepolis” the Columbia Electronic Encyclopedia, Sixth Edition. Answers.com 02 Lis. 2007.
3. Nigel Rodgers, The Rise and Fall of Ancient Greece: the Military And Political History of the Ancient Greek From The Fall of Troy, the Persian Wars And The Battle of … Alexander The Great And His Conquest of Asia., (London: Lorenz Books, 2007)
4. Donald Whitcomb (2003) Archaeology and the Meanings of Persepolis The Oriental Institute University of Chicago
5. Iran Chamber Society (2007) „Parse or Persepolis” Retrieved November 2, 2007
6. Donald Newton Wilber, Persepolis: the Archaeology of Parsa, Seat of the Persian Kings. (Darwin Press, 1989.
7. David Stronach and Kim Codella (2007) „Persepolis” the Circle of Ancient Iranian Studies (CAIS) Retrieved November 2, 2007
8. Tamże.,
9. Maria Brosius, Persowie: An Introduction (Peoples of the Ancient World) (London: Routledge, 2006)
10. Persepolis Recreated – The Movie Documentary Retrieved November 18, 2007.

• Brosius, Maria. 2006. Persowie: wprowadzenie (ludy starożytnego świata. Londyn: Rutledge.
• Burkert, Walter. 2007 Babilon, Memphis, Persepolis: Wschodnie konteksty kultury greckiej. Harvard University Press.
• 2005. Zapomniane Imperium: świat starożytnej Persji.
• Rich, Claudis James., 2002. Narracja o rezydencji w Koordistanie i na miejscu starożytnej Niniwy: z dziennikiem podróży przez Tygrys do Bagdadu i relacją z wizyty … Persepolis. Adamant Media Corporation.
• 2007. Powstanie i upadek starożytnej Grecji. Historia wojskowo-Polityczna starożytnych Greków od upadku Troi, wojen perskich i bitwy … Aleksandra Wielkiego i jego podboju Azji.
• Wilber, Donald Newton. 1989. Persepolis: Archeologia Parsy, siedziba królów perskich. Princeton, NJ: Darwin Press.,

pierwotnie opublikowane przez New World Encyclopedia, 02.0.2019, na licencji Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 Unported.