nerw dodatkowy rdzeniowy
SAN wychodzi z otworu szyjnego i schodzi niżej do SCM. Początkowo składa się z korzeni czaszkowych (od jądra ambiguus) oraz korzeni rdzeniowych (od górnego odcinka szyjnego kręgosłupa), ale korzeń czaszki opuszcza nerw wcześnie w jego przebiegu pozaczaszkowym i łączy się z nerwem błędnym. Korzeń rdzenia przebiega głęboko do SCM, ale powierzchownie do głębokiej powięzi szyjnej., Wydziela gałęzie do SCM przed wejściem do tylnego trójkąta na jego tylno-bocznym przebiegu w kierunku mięśnia trapezowego. W swoich badaniach anatomii chirurgicznej SAN, Kierner et al. opisano wiele konfiguracji wejścia do tylnego trójkąta. Wszedł do trójkąta tylnego średnio 8,3 cm wyżej od obojczyka. W 67% rozciętych trójkątów tylnych SAN wszedł głęboko do SCM, podczas gdy w 37% wszedł do trójkąta tylnego otoczonego włóknami mięśniowymi (Kierner, Zelenka, Heller, & Burian, 2000)., Jeśli chodzi o jego stosunek do struktur naczyniowych, SAN przechodzi ventrally do żyły szyjnej wewnętrznej w 56% przypadków i dorsally w 44% (Kierner et al., 2000), A SAN może przenikać do żyły szyjnej wewnętrznej (Hashimoto, Otsuki, Morimoto, Saito, & Nibu, 2012). Liczba i przebieg gałęzi trapezowych w SAN były zgłaszane jako znacznie zmienne, a także, z jednym, dwa, i wiele oddziałów zgłaszane z wahaniami w punktach rozgałęzień, jak również długości gałęzi (Kierner et al., 2000).,
przebieg nerwu pomocniczego przez trójkąt tylny jest ogólnie tylno-boczny, a jego prosta orientacja w odcinku proksymalnym ustępuje konfiguracji zwiniętej w samym trójkącie (Tubbs et al., 2006). Uważa się, że ta zwinięta konfiguracja chroni nerw przed urazem trakcji wtórnym do rutynowego zakresu ruchu w kończynach górnych (Tubbs et al., 2010). Podczas tej części przebiega między powierzchowną powięzią szyjną a powięzią głęboką i znajduje się w bliskiej odległości od łańcucha węzłów chłonnych szyjki macicy., Tutaj rozdawane są trapezowe gałęzie.
nerw pomocniczy odbiera łączność ze splotu szyjnego, w szczególności włókna C2 i C3 dla SCM oraz włókna C3 I C4 dla trapezu (Brown, 2002). To unerwienie ze splotu szyjnego jest prawdopodobnie tym, co pozwala na pewną funkcję trapezu nawet przy całkowitym porażeniu SAN.
zespół urazu SAN jest klasycznie opisywany jako osłabienie mięśni SKM ipsilateralnych i trapezowych., Jest to klinicznie widoczne przez osłabienie obracając głowę do przeciwnej strony zmiany, ipsilateralne ramię opadające, i trudności podnoszenia ramienia powyżej poziomego. Dzieje się tak dlatego, że główną funkcją mięśnia trapezowego jest podnoszenie i cofanie łopatki. Bardziej szczegółowe badanie fizyczne ustalenia, „znak trójkąta,” została zaproponowana przez Levy et al. Ten znak jest wykazany przez pacjenta leżącego na stole do badania i próby prostowania ramion w jak największym stopniu., Znak trójkąta jest, gdy dotknięta kończyna nie może podnieść i trójkąt jest utworzony ze stołu, ściany klatki piersiowej i tylnego ramienia. Levy et al. odnotowano Czułość 100% i swoistość 95% dla urazu SAN podczas stosowania tego testu w klinice (Levy, Relwani, Mullett, Haddo, & Even, 2009). Uraz SAN został również opisany jako „zespół barku”, charakteryzujący się bólem, osłabieniem i deformacją dotkniętego ramienia (Remmler et al., 1986).,
podobnie jak w przypadku innych nerwów zbadanych w tym rozdziale, najczęstszą przyczyną dodatkowego uszkodzenia nerwu jest jatrogenne, i jest to najczęściej jatrogennie uszkodzony nerw (Kretschmer et al., 2001). Również uraz SAN jest głównym źródłem sporów o błąd w sztuce lekarskiej. W przeglądzie spraw SAN szkody nadużyć, okazało się, że stawka odszkodowania powoda wynosi 84% (Morris, Ziff, & Delacure, 2008). Większość urazów z tej serii była wynikiem biopsji węzłów chłonnych., Ponadto badania porównujące radykalne rozwarstwienie szyi z rozwarstwieniem szyi oszczędzającym nerwy wykazały, że wskaźnik dysfunkcji SAN jest zasadniczo 100%, z jedyną różnicą zauważoną, gdy nerw został faktycznie poświęcony (Erisen et al., 2004; Giordano, Sarandria, Fabiano, Del Carro, & Bussi, 2012; Remmler et al., 1986). Jeśli uraz jest niekompletny, osłabienie związane z uszkodzeniem nerwów zwykle stopniowo odzyskuje (Remmler et al., 1986). Chociaż jatrogeneza jest najczęstszą przyczyną zachorowalności na SAN, istnieją inne stosunkowo częste przyczyny., Uraz, zwłaszcza przez wiązanie, jest czynnikiem ryzyka (Barkhaus, oznacza, & Sawaya, 1987; Harris, 1958), a także bardziej tradycyjne urazy, takie jak rany postrzałowe i wypadki samochodowe (Kabatas, Bayrak, Civelek, Imer, & Hepgül, 2008; TekIn & Ege, 2012).
leczenie urazów SAN w ogóle rozpoczyna się od unikania., Ponieważ anatomia powierzchni jest zawodna w identyfikacji nerwu, identyfikacja ultradźwiękowa SAN została uznana za sposób na uniknięcie urazu nerwu podczas biopsji, ale to nie zostało jeszcze przetestowane, poza wykazaniem, że nerw można wizualizować konsekwentnie z obecnie dostępnym sprzętem (Mirjalili, Muirhead, & Stringer, 2012). W przypadku rozpoznania lub podejrzenia dodatkowego uszkodzenia nerwu można go dalej ocenić za pomocą elektromiografii i fizykoterapii., Obie metody wykazały korzyści w śledzeniu postępów spontanicznej poprawy funkcji SAN. Fizykoterapia w szczególności okazał się skuteczny w pomaganiu w diagnostyce dodatkowego porażenia nerwów i poprawy objawów zespołu barku, a wszyscy pacjenci z urazem SAN powinny być kierowane do fizykoterapii do oceny (Brown & Stickler, 2011; Mcgarvey et al., 2011; Petrera & W serii 20 pacjentów, Ogino i wsp. opisz wskaźnik powodzenia terapii zachowawczej wynoszący 50%., Spośród pacjentów leczonych chirurgicznie w tym raporcie zespół barku pozostał znaczący u 30% (Ogino, Sugawara, Minami, Kato, & Ohnishi, 1991). Autorzy ci zalecają leczenie chirurgiczne w przypadkach natychmiastowego całkowitego paraliżu SAN lub braku poprawy 1 rok po urazie.
w leczeniu porażenia SAN dostępne są niezliczone techniki chirurgiczne. Najprostszym jest proste zszywanie zerwanego nerwu, zalecane w przypadku ostrego urazu., Przeszczepy nerwów odnotowano również w miejscach dawcy z nerwu suralowego, a także splotu szyjnego (Bertelli & Ghizoni, 2006; Novak & Mackinnon, 2002; Ogino et al., 1991). W stosownych przypadkach można również rozważyć neurolizę. Opisano również reinerwację nerwów dawcy., Novack i Mackinnon wykorzystali nerw piersiowy przyśrodkowy do transferu SAN z dobrym wynikiem (Novak & Mackinnon, 2004), a Bertelli i Ghizoni zgłosili użycie gałąź motoryczną do platysmy jako nerwu dawcy podczas skomplikowanej naprawy akcesorium, Frenzy i BP, również z dobrym wynikiem (Bertelli & Ghizoni, 2011). Wreszcie, jeśli reinerwacja SAN nie powiedzie się, procedura Eden-Lange jest operacją transpozycji mięśni, która może skorygować łopatki łopatki i glenohumeral niestabilność, która może prowadzić do ciężkich przypadków porażenia SAN., Procedura ta polega na przeniesieniu łopatek dźwigacza do kręgosłupa łopatki oraz romboidalnych większych i mniejszych do nad – i infraspinous fossae łopatki, odpowiednio (Bigliani, Compito, Duralde, & Wolfe, 1996; Skedros & Knight, 2012).