Madame Lelica

About the Eastern Massasauga Rattlesnake

eastern massasauga rattlesnake (sistrurus catenatus catenatus) jest unikalną i fascynującą częścią naturalnego dziedzictwa Michigan. Jest jedynym jadowitym wężem i jednym z dwóch gatunków grzechotników występujących w regionie Wielkich Jezior. Jest to mały lub średni wąż, którego długość wynosi średnio 2 do 3 stóp., Wschodnia massasauga jest przede wszystkim związana z siedliskami podmokłymi, ale niektóre populacje wykorzystują również sąsiednie siedliska górskie do części swojej historii życia. Mimo że jest jadowity, massasauga jest nieśmiałym wężem. Preferuje unikanie wykrycia, ukrywając się pod roślinnością, drzewiastymi szczątkami lub inną osłoną lub pozostając nieruchomy i opierając się na tajemniczym ubarwieniu. Gdy jest zakłócony lub napotkany w otwartym środowisku, massasauga woli przenieść się do bardziej ukrytego miejsca. Większość ludzi w Michigan może nigdy nie zobaczyć massasauga na wolności z powodu jego skrytego zachowania., Wydaje się, że massasauga ma również silną wierność terenu, często powracając do tego samego miejsca lub obszaru hibernacji każdego roku. Dotychczasowe badania wykazały również, że massasaugas nie byli w stanie przetrwać zimy, gdy przenieśli się do nowego obszaru poza swoim zasięgiem domowym, prawdopodobnie dlatego, że nie byli w stanie znaleźć odpowiednich miejsc hibernacji.

, Tak więc długofalowa żywotność wschodniego massasauga w Michigan ma istotne implikacje dla trwałości tego gatunku w całym zakresie. Jednak populacja Massasauga w stanie Michigan również spadła. Głównymi przyczynami upadku massasauga w Michigan i całej okolicy są utrata i fragmentacja siedlisk, prześladowania ludzi lub masowe zabijanie oraz nielegalna zbiórka.

Wschodnia massasauga była niegdyś pospolita w całym swoim zasięgu, ale drastycznie spadła od połowy lat 70-tych, zgodnie z oceną stanu wschodniego massasauga z 1998 roku przeprowadzoną przez US Fish and Wildlife Service., Obecnie Massasaugas występują głównie w rozproszonych, izolowanych populacjach i są objęte pewnym poziomem ochrony prawnej w każdym stanie lub prowincji w jego zasięgu.

Dystrybucja Michigan

historycznie, Wschodnie massasaugas znaleziono na całym Półwyspie Dolnym i na wyspie Bois Blanc. W ciągu ostatniej dekady, eastern massasaugas zostały zgłoszone z około 150 miejsc w 50 hrabstwach., Obserwacje te skupiają się w kilku regionach na Dolnym Półwyspie, wskazując obszary, w których mogą koncentrować się massasaugas. Należą do nich hrabstwa Oakland, Livingston, Jackson i Washtenaw w południowo-wschodnim Michigan, hrabstwa Allegan, Barry i Kalamazoo w południowo-zachodnim Michigan oraz hrabstwa IOSCO, Crawford i Kalkaska w północnym Michigan. Prawie jedna trzecia historycznych wydarzeń w państwie nie została potwierdzona w ciągu ostatnich dziesięciu lat., Massasaugas nie zostały zgłoszone z Branch, Ingham, Shiawassee, Macomb, Huron, Clare, Oscoda, Montmorency i Emmet powiatów przed 1980 (niektóre Od początku 1900). Ważne jest jednak, aby pamiętać, że stanowe, systematyczne badania terenowe dla tego gatunku nie zostały przeprowadzone. Również massasaugas są bardzo tajemnicze i trudne do zaobserwowania w swoim naturalnym środowisku. W związku z tym massasaugas może być nadal obecny na obszarach, które nie mają najnowszych, jak również historycznych, zapisów.,

historia życia & Ekologia

Wschodnie massasaugas zostały znalezione w różnych siedliskach podmokłych, w tym bagnach, torfowiskach, bagnach, wilgotnych łąkach, mokradłach, wilgotnych łąkach, mokradłach i lasach zalewowych (Hallock 1990, Harding 1997). Populacje w południowym Michigan są zazwyczaj związane z otwartymi mokradłami, szczególnie na preriowych torfowiskach, podczas gdy te w północnym Michigan są lepiej znane z nizinnych lasów iglastych, takich jak cedrowe bagna (Legge and Rabe 1999)., Massasaugas wykazują również sezonowe zmiany w wykorzystaniu siedlisk. Na ogół zajmują siedliska podmokłe wiosną, jesienią i zimą, ale latem węże migrują do suchszych, wyżynnych miejsc, od otworów leśnych po stare pola, tereny rolnicze i prerie. Ogólnie rzecz biorąc, cechy strukturalne miejsca wydają się być ważniejsze niż cechy wegetatywne dla określenia przydatności siedliska (Beltz 1992)., W szczególności, wszystkie znane stanowiska wydają się charakteryzować następującymi cechami: (1) otwarte, nasłonecznione obszary zmieszane z zacienionymi obszarami, prawdopodobnie do termoregulacji; (2) obecność stołu wodnego w pobliżu powierzchni do hibernacji; oraz (3) zmienne wzniesienia między sąsiadującymi siedliskami nizinnymi i wyżynnymi (Beltz 1992).

Massasaugas są zwykle aktywne od kwietnia do końca października. Wiosenne wschody rozpoczynają się zwykle pod koniec marca i na początku kwietnia wraz ze wzrostem poziomu wód gruntowych, a temperatura gruntu zbliża się do temperatury powietrza (Harding 1997, Szymański 1998)., Massasaugas spędzają większość czasu wiosną wygrzewając się na wzniesieniach, takich jak turzyce i kolibry trawy, szałasy piżmaków i bobrów lub wały i inne nasypy. Osobniki mogą spędzać do kilku tygodni na mokradłach w pobliżu miejsc hibernacji, zanim przeniosą się do swoich siedlisk letnich (Johnson 1995). Ta sezonowa zmiana użytkowania siedlisk wydaje się być zróżnicowana regionalnie i między populacjami (Szymański 1998). W Wisconsin, King (1997) udokumentował, że tylko samice z grawitacją rozprzestrzeniają się na suche wyżyny, aby mieć swoje młode, podczas gdy samce i samice z grawitacją pozostały na mokradłach., Moore i Gillingham (2006) śledzili ogólne wzorce ruchu massasaugas na fen w Michigan i stwierdzili, że pojawienie się z hibernacula miało miejsce na początku do połowy kwietnia, a następnie węże wyprowadziły się z kruszyna zdominowanego przez zarośla lub Niziny liściastej zalewowej, aby otworzyć i nieco wyżej (około 5015m) wyłaniać się lub zarośla/krzewy mokradła latem. W połowie października węże powróciły do hibernaculi na nizinnych terenach zalewowych.

krycie następuje wiosną, latem i jesienią (Reinert 1981, Vogt 1981, Harding 1997)., Samice rodzą od 5 do 20 młodych w sierpniu lub na początku września w norach ssaków lub opadłych kłodach na wyżynach (Vogt 1981, Harding 1997). Młode rodzą się zamknięte w cienkiej torebce jajowej, z której wkrótce wyłaniają się. Samice massasaugas osiągają dojrzałość płciową w wieku trzech lub czterech lat, po czym donoszono, że rozmnażają się zarówno co roku, jak i co dwa lata w różnych częściach ich zasięgu (Reinert 1981, Seigel 1986, Harding 1997).

Massasaugas Zwykle hibernują na mokradłach w norach raków lub małych ssaków., Są również znane z hibernacji w korzeniach drzew i szczelinach skalnych, a także zanurzonych śmieciach, podłogach stodół i piwnicach (Johnson and Menzies 1993). Miejsca hibernacji znajdują się poniżej linii mrozu, często blisko poziomu wód gruntowych. Obecność wody, która nie zamarza jest krytyczna dla przydatności hibernaculum (Johnson 1995). Osobniki wracają do tego samego miejsca hibernacji każdego roku (przed 1991). Ten gatunek ma tendencję do hibernacji pojedynczo lub w małych grupach po dwa lub trzy (Johnson and Menzies 1993).,

zasięg Domowy Massasauga i odległości przemieszczania się mogą być dość zmienne, co może być spowodowane różną strukturą siedliska i dostępnością zasobów w różnych miejscach (Moore and Gillingham 2006). King (1997) podał średni zakres domowy około 5 do 7 akrów dla noworodków i ciężarnych kobiet, 17 akrów dla kobiet nie-ciężarnych i 398 akrów dla mężczyzn. Odnotował również średnie długości w zakresie 0,03 mili dla noworodków, 0,2 mili dla kobiet bez grawitacji, 0,4 mili dla kobiet bez grawitacji i 0,8 mili dla mężczyzn. Inne badania donosiły, że średni zakres domowy wynosi 0.,65 akrów do 95 akrów (Reinert and Kodrich 1982, Johnson 1995, Moore and Gillingham 2006, Durbian et al. 2008). Najświeższe informacje na temat średnich zakresów domowych dla massasaugas w Wisconsin i Missouri to 9 akrów dla kobiet, 13 dla ciężarnych kobiet, 95 dla mężczyzn i 2 dla noworodków (Durbian et al. 2008). Odnotowano maksymalny zakres ruchów od 0,1 mili w Michigan (Hallock 1990) do 2 mil w Wisconsin (King 1997).

Massasaugas żywią się głównie małymi ssakami, takimi jak nornice, krety, myszy skaczące i ryjówki. Zjadają również inne gatunki węży, a sporadycznie ptaki i żaby., Młode massasaugas są bardziej zależne od zimnokrwistych zdobyczy, zwłaszcza żab (Vogt 1981). Naturalnymi drapieżnikami masasauga, zwłaszcza jaj i młodych, są Jastrzębie, skunksy, szopy i lisy (Vogt 1981). Massasaugas są również powszechnie zabijane przez ludzi.

gdy są zagrożone, Wschodnie massasaugas zazwyczaj pozostają nieruchome, polegając na ich tajemniczym ubarwieniu, aby wtopić się w otoczenie. Dźwięk ich grzechotka, gdy zaniepokojony, ale od czasu do czasu uderza bez grzechotania, gdy zaskoczony., Dźwięk grzechotki massasauga różni się od tradycyjnego dźwięku innych gatunków grzechotników. Najlepiej opisuje się go jako brzęczenie, podobne do tego, które wydaje pszczoła tkwiąca w pajęczej sieci. Chociaż temperamenty poszczególnych węży są bardzo zróżnicowane, gatunek ten jest ogólnie uważany za nieagresywny. Jest to niezwykłe, że gatunek uderza, chyba że jest bezpośrednio zakłócony (Johnson and Menzies 1993), a ugryzienia ludzi są rzadkie. Chociaż jad jest wysoce toksyczny, śmiertelność jest bardzo rzadka, ponieważ krótkie kły gatunku mogą wstrzykiwać tylko niewielką objętość (Klauber 1972)., Małe dzieci i osoby w złym stanie zdrowia są uważane za najbardziej zagrożone. Ośrodki kontroli zatruć w Michigan donoszą o 16 ukąszeniach massasauga w typowym roku.

Eastern Massasauga Rattlesnake Identyfikacja