Madame Lelica

kontekst: metformina leczenie kobiet z zespołem policystycznych jajników (PCOS) jest powszechne, co określono w badaniach z różnymi populacjami pacjentów. Nie odnotowano porównawczych badań zmian masy ciała ani odpowiedzi metabolitów na różne dawki.,

cel: Celem tego badania było określenie, czy różne dawki metforminy (1500 lub 2550 mg / d) mają różny wpływ na masę ciała, krążące hormony, markery stanu zapalnego i profile lipidowe.

projekt: badanie obejmowało prospektywne kohorty randomizowane do dwóch dawek metforminy.

ustawienie: badanie przeprowadzono w Uniwersyteckim Szpitalu Klinicznym z pacjentami z klinik ginekologiczno-endokrynologicznych.

interwencja: pacjentów randomizowano do dwóch dawek metforminy, a parametry oceniano po 4 i 8 miesiącach.,

główne miary wyniku: głównymi miarami wyniku były zmiany masy ciała, krążące hormony, markery stanu zapalnego i profile lipidowe.

wyniki: Tylko podgrupa otyłych wykazywała zależność od dawki(1,5 i 3,6 kg w grupach odpowiednio 1500 i 2550 mg; P = 0,04). W grupie chorobliwie otyłej zaobserwowano podobne zmniejszenie masy ciała (3,9 i 3,8 kg) w obu grupach. Tłumienie stosowania androstendionu było znaczące w przypadku obu dawek metforminy, ale nie było wyraźnego związku pomiędzy dawkami., Na ogół korzystne zmiany w profilach lipidowych nie były związane z dawką.

wniosek: utrata masy ciała jest cechą długotrwałego leczenia metforminą u otyłych kobiet z PCOS, z większą redukcją masy ciała, potencjalnie osiągalną przy większych dawkach. Konieczne są dodatkowe badania w celu ustalenia, czy inne aspekty zaburzenia mogą przynieść korzyści z zastosowania większej dawki metforminy.,

po pierwszych publikacjach opisujących leczenie kobiet z zespołem policystycznych jajników (PCOS) doustnymi lekami przeciwhiperglikemicznymi (1-4), nastąpiła entuzjastyczna późniejsza eksploracja efektów. Ostatnie obiektywne przeglądy (5, 6) wykazały, że wpływ metforminy na aktywność jajników był korzystny i że wiele innych potencjalnych korzyści można było zaobserwować w odpowiednio kontrolowanych badaniach. Obejmują one poprawę profili lipidowych i zmniejszenie krążących stężeń androstendionu, jeśli nie zawsze testosteronu., Jednak w przeglądzie bazy danych Cochrane (6), pomimo szeregu raportów obserwujących utratę wagi podczas leczenia, metaanaliza obecnych badań nie potwierdziła, że utrata masy ciała jest istotnym czynnikiem. Kontrastuje to z wyczerpującymi danymi dostarczonymi przez stosowanie metforminy u pacjentów z nietolerancją glukozy w programie zapobiegania cukrzycy (7), u których odnotowano znaczącą i długotrwałą utratę masy ciała., Ponadto dyskutowano, czy niektóre z widocznych poprawy czynności jajników związanych z leczeniem metforminą, takie jak krążące profile androgenów i lipidów, mogą być bezpośrednio związane ze zmianami w budowie ciała (2).

w jednym badaniu kontrolowanym placebo z metforminą u kobiet z PCOS (8) zaobserwowano, że efekty biochemiczne i zmniejszenie masy ciała były bardziej spójne u pacjentów z chudą i otyłością (Ob) niż w grupie chorobliwie otyłej (Mob)., W artykule zasugerowano, że takie przypadki (Mob) są oporne na działanie metforminy lub mogą wymagać zwiększonych dawek. Jedno z ostatnich badań (9) potwierdziło również pogląd, że otyłość może zmniejszać korzyści z leczenia metforminą. Wiele badań z metforminą u kobiet z PCOS obejmowało duży odsetek kobiet z Ob i Mob, co może być mylącą cechą w podsumowaniu przeglądu bazy danych Cochrane (6)., Ponadto, zależność między metforminą a dawką, a zmianami masy ciała, zmianami endokrynologicznymi i czynnikami ryzyka sercowo-naczyniowego, takimi jak profile lipidowe (10) i białko C-reaktywne (CRP) (11), były tylko słabo zbadane.

celem tego badania była ocena skuteczności metforminy w dwóch różnych dawkach (1500 i 2550 mg / d) u kobiet z Ob i Mob., Pierwotnym punktem końcowym była utrata masy ciała, z wtórnym zamiarem zbadania wpływu leczenia lub utraty wagi na czynniki ryzyka sercowo-naczyniowego, ponieważ te ostatnie środki mogą być ważną częścią przypadku rozszerzonego stosowania doustnych leków przeciwhiperglikemicznych u kobiet z PCOS.

tematy i metody

badana populacja

kobiety z PCOS (n = 83), u których głównym zarzutem była otyłość, rekrutowano z Kliniki Endokrynologii reprodukcyjnej / wspomaganego Poczęcia w Royal Infirmary (Glasgow, Wielka Brytania) i okolicznych szpitalach., Diagnoza PCOS obejmowała co najmniej dwie z trzech cech: oligomenorrhea (mniej niż osiem cykli rocznie)/brak miesiączki (mniej niż dwa cykle rocznie), policystyczne jajniki określone przez ultrasonografię z wykorzystaniem kryteriów Adams et al. (12), lub podwyższony indeks wolnego androgenu. Kryteria wykluczenia obejmowały przeciwwskazania do stosowania metforminy lub jej stosowania w ciągu ostatnich 4 miesięcy lub doustne środki antykoncepcyjne w ciągu ostatnich 2 miesięcy. U żadnej z kobiet nie występowały zaburzenia czynności tarczycy, hiperprolaktynemia, cukrzyca ani późny lub wrodzony przerost nadnerczy., Wykluczono również kobiety przyjmujące leki wpływające na utratę masy ciała, czynność gonad lub nadnerczy, metabolizm węglowodanów lub lipidów. Kobietom zalecano stosowanie barierowej antykoncepcji i wykluczano je, jeśli wyrażono zainteresowanie zajściem w ciążę.

pisemną świadomą zgodę uzyskano od każdej kobiety, a badanie przeprowadzono w Royal Infirmary po otrzymaniu zgody Komisji Etyki Uniwersytetu North Glasgow Hospitals National Health Service Trust.,

projekt badania

badanie było prospektywne, z randomizacją w bloku dawkowania w dwóch grupach pacjentów z PCOS, zdefiniowanych jako Ob (BMI, ≥30 i<37 kg/m2) i Mob (BMI, ≥37 kg / m2). Kody leczenia numerami pacjentów były w posiadaniu osób trzecich i zostały przydzielone po uzyskaniu indywidualnej pisemnej zgody. Metformina (Glucophage, Merck & Co., West Drayton, Wielka Brytania) dawki wynosiły 500 i 850 mg, trzy razy na dobę. Pacjenci nie byli zaślepieni dawką leczenia., Oceny badania przeprowadzono przed leczeniem (T0) oraz po 4 miesiącach (T4) i 8 miesiącach (T8) leczenia i obejmowały pomiary antropometryczne (masa ciała, BMI i stosunek talii do bioder), strukturę jajników, hormony krążące i glukozę na czczo.

wszyscy pacjenci otrzymali takie same porady dotyczące korzyści wynikających z modyfikacji stylu życia poprzez dietę i ćwiczenia fizyczne. Nie podano dodatkowych wskazówek ani RAM wspomagających redukcję masy ciała.,

chociaż projekt badania byłby lepszy dzięki włączeniu grupy placebo, uznano, że 8-miesięczny cykl leczenia był zbyt wygórowany w Warunkach tych pacjentów.

program oceny

w okresie T0, T4 (po 4 miesiącach) i T8 (po 8 miesiącach) wszyscy pacjenci zostali poddani ocenie klinicznej i hormonalnej. Obejmowały one antropometryczne pomiary wzrostu, wagi (BMI) i stosunku talii do bioder, a także pomiary ciśnienia krwi, cykliczności miesiączkowania i hirsutyzmu przy użyciu zmodyfikowanego wyniku Ferrimana-Gallweya (13)., Badania USG przeprowadzono również w odstępach 0-, 4-i 8-miesięcznych w celu oceny morfologii jajników i wzrostu pęcherzyków (objętość jajników, liczba pęcherzyków o średnicy < 10 mm oraz średnica największego pęcherzyka).,

próbki krwi krążącej pobrane w każdym punkcie oceny analizowano pod kątem insuliny na czczo, glukozy, LH, FSH, estradiolu, testosteronu, SHBG, wolnego indeksu androgenów, siarczanu dehydroepiandrosteronu (DHEAS), androstendionu, 17α-hydroksyprogesteronu, CRP o wysokiej czułości, cholesterolu całkowitego, trójglicerydów, cholesterolu lipoprotein o niskiej gęstości (LDL-C), cholesterolu lipoprotein o wysokiej gęstości (HDL-C), leptyny, IGF-I i IGF-białko wiążące-3. Przeprowadzono również badania czynności wątroby, podstawowe badania biochemiczne krwi i czynności tarczycy.,

chociaż w ramach tego badania Nie podano zaleceń dotyczących diety lub schematu ćwiczeń fizycznych, pacjenci byli proszeni o wypełnienie kwestionariusza dotyczącego ćwiczeń fizycznych i diety w każdym przedziale czasowym (T0, T4 i T8). Profil działania niepożądanego przeprowadzono również po 1 i 2 miesiącach.

BMI obliczono za pomocą równania: waga (kilogramy) / wysokość2 (metry). Obwód talii i bioder mierzono z dokładnością do centymetra za pomocą miękkiej taśmy zgodnie z kryteriami Światowej Organizacji Zdrowia., Obwód talii uzyskano jako minimalną wartość między grzebieniem biodrowym a bocznym brzegiem żebrowym, natomiast obwód bioder określono jako maksymalną wartość nad okolicą pośladkową. USG wykonano metodą przezpochwową z użyciem sondy dopochwowej (Sonoline Sienna USG Imaging System, przetwornik 6. 5EV13+ ; 6,5 MHz; Siemens, Erlangen, Niemcy). W każdym jajniku obliczono objętość jajnika, największą liczbę pęcherzyków w jednej płaszczyźnie jajnika oraz średnicę największego pęcherzyka.,

Testosteron i androstendion oceniono za pomocą półautomatycznej technologii Immulite (Diagnostic Products Corp., Los Angeles, CA), a SHBG, DHEAS, IGF-I i białko wiążące IGF-3 zostały ocenione przez analizator Immulite 2000 (Diagnostic Products Corp.). 17α-hydroksyprogesteron badano za pomocą wewnętrznego RIA (wewnątrzassay coefficient of variation, <12%).,

glukozę w osoczu mierzono metodą oksydazy glukozowej (Bayer Advia 1650 Chemistry System, Bayer, Pittsburgh, PA), a insulinę mierzono za pomocą konkurencyjnego RIA (Coat-a-Count I, Diagnostic Products Corp.). Homeostaza model oceny insulinooporności (HOMA-IR) obliczono na podstawie stężenia insuliny i glukozy na czczo według następującego wzoru: HOMA-IR = insulina na czczo (mikro-IR na mililitr) × glukoza w osoczu na czczo (milimole na litr)/22,5.,

stężenie cholesterolu całkowitego w osoczu, triglicerydów, HDL-C i LDL-C zostało przeprowadzone przez modyfikację standardowego protokołu Lipid Research Clinics (14). Stężenia leptyny w surowicy mierzono za pomocą zwalidowanego wewnętrznego RIA (15). Współczynniki zmienności wewnątrz – i międzyassay były odpowiednio mniejsze niż 7% i mniejsze niż 10% w zakresie stężeń próbki. Granica wykrywalności testu wynosiła 0,5 ng / ml.,

statystyki

gdzie rozkłady były normalne, porównywano grupowe oceny statystyczne za pomocą niesparowanych testów t, z korekcją Welcha dla nierównych wariancji, gdzie to konieczne, a gdy rozkłady nie były Gausowskie, zastosowano test U Manna-Whitneya. Zmiany zmiennych podczas leczenia w grupach oceniano na podstawie zamiaru leczenia, stosując powtarzane pomiary ANOVA na wartościach przed leczeniem (T0) oraz po 4 i 8 miesiącach leczenia. Nieobecne wartości zastąpiono najnowszą wartością przypadającą na pacjenta., Przeprowadzono badania korelacji liniowej (tylko u pacjentów z wypełnionymi danymi) w celu zbadania zależności między zmianami masy ciała i metabolizmu insuliny a innymi parametrami. Analizy statystyczne przeprowadzono przy użyciu oprogramowania PRISM GraphPad, San Diego, CA).

wyniki

pacjenci

randomizacja 83 pacjentów włączonych do badania do czterech grup leczonych dawała równą dystrybucję 21 pacjentów w grupie Ob1500, Ob2550 i Mob2550, z 20 przypadkami w grupie Mob1500., W ramach każdej kategorii BMI nie było różnicy między podgrupami dawki dla żadnego badanego parametru, podczas gdy różnice między podgrupami Ob i Mob przed leczeniem były zgodne z wartościami oczekiwanymi. W szczególności Grupa Mob wykazała wyższe wartości dla insuliny na czczo (P = 0,025), CRP (P = 0,01), leptyny (p < 0,001), trójglicerydów (p < 0,001) i LDL-C (P = 0,021) oraz niższe wartości dla stosunku glukozy do insuliny (P = 0,021). 0, 003), IGF-I (P = 0, 002) i HDL-C (p < 0, 001)., Zwiększenie oceny HOMA-IR w grupie Mob nie było istotne statystycznie (P = 0,063).

sześćdziesięciu ośmiu pacjentów (82%) ukończyło kurs do ostatniego 8-miesięcznego punktu oceny. Nie stwierdzono różnic w odsetkach pacjentów kończących badanie w każdej grupie (Ob500, 18 z 21; Ob850, 17 z 21; Mob500, 18 z 20; Mob850, 15 z 21). Główną przyczyną przerwania leczenia było nadmierne podrażnienie przewodu pokarmowego.

zmniejszenie masy ciała i leczenie metforminą

dawka metforminy.,

Tabela 1 analizuje zmiany masy ciała w grupach leczonych różnymi dawkami metforminy i pokazuje, że obie dawki były związane ze znacznym zmniejszeniem masy ciała w 8-miesięcznym okresie oceny. Po 8 miesiącach w grupie otrzymującej dawkę 1500 mg stwierdzono średnie zmniejszenie o 2,5 kg (Średnie BMI, 36,8-37,9 kg/m2), podczas gdy w grupie otrzymującej dawkę 2550 mg średnie zmniejszenie o 3,7 kg (Średnie BMI, 34,5–36,3 kg/m2). Całkowita utrata masy ciała nie różniła się w poszczególnych grupach dawkowania (P = 0,35)., Wysoka dawka metforminy wykazywała bardziej spójny wpływ na zmniejszenie masy ciała, o czym świadczy stopień istotności (powtarzane miary ANOVA), ale nie było innego statystycznego poparcia dla tej koncepcji.

wpływ stopnia otyłości.

Tabela 1 pokazuje również, że grupa Ob leczona dawką 1500 mg nie uległa skutecznej redukcji masy ciała, podczas gdy wszystkie inne podgrupy wykazały znaczne zmniejszenie masy ciała., Odpowiednio, Grupa Ob wykazywała wpływ dawki metforminy w odniesieniu do zmniejszenia masy ciała, ponieważ całkowita utrata masy ciała była znacząco różna pomiędzy grupami otrzymującymi dawkę (0 = 0,04). Nie było to jednak odzwierciedlone w grupie Mob, która wykazywała podobne ubytki masy ciała w obu grupach dawkowania.

Rysunek 1 pokazuje, że z wyjątkiem grupy Ob leczonych metforminą w dawce 1500 mg, nastąpiło ogólne zmniejszenie masy ciała o około 4% w ciągu 8 miesięcy leczenia.

wpływ leczenia metforminą i (lub) zmiana masy ciała

częstość miesiączkowania.

w trakcie leczenia metforminą u pacjentów z oligomenorrhea w obu grupach dawkowania obserwowano skutecznie podwojenie częstości miesiączek., W grupie otrzymującej dawkę 1500 mg średnia częstość występowania wzrosła z 3,8 do 6,7 miesiączki/rok (P < 0,0001, w teście T w parze), a w grupie otrzymującej dawkę 2550 mg średnia częstość występowania wzrosła ze średniej 3,8 do 6,8 miesiączki/rok (P < 0, 0001).

nie stwierdzono wyraźnej różnicy w odpowiedzi menstruacyjnej na leczenie ani w podgrupach dawki, ani w podgrupach otyłości. Odsetek pacjentów z oligomenorrhea, którzy osiągnęli prawidłowy rytm miesiączkowy (≥10 cykli miesiączkowych / rok) podczas leczenia wynosił 36% w grupie otrzymującej dawkę 1500 mg i 48% w grupie otrzymującej dawkę 2550 mg (P = 0,41)., Nie było również różnicy między grupą Ob i Mob w proporcji osiągającej prawidłowy rytm menstruacyjny.

anality krwi i dawka metforminy

metabolizm insuliny.

markery insulinooporności (insulina na czczo, stosunek glukoza/insulina i logHOMA-ir) wykazały niewielką poprawę związaną z leczeniem tylko w grupie otrzymującej duże dawki (Tabela 2)., Chociaż w grupie otrzymującej dawkę 2550 mg występowały istotne zmiany w stosunku glukozy do insuliny i HOMA-IR, których nie obserwowano w grupie otrzymującej dawkę 1500 mg, wartości bezwzględne po 8 miesiącach nie różniły się znacząco pomiędzy dwiema grupami otrzymującymi dawkę (w niesparowanych testach t: insulina na czczo, P = 0,29; stosunek glukozy do insuliny, P = 0,47; HOMA-IR, P = 0,15).

Tabela 2 pokazuje również, że krążący androstendion uległ znaczącemu zmniejszeniu u pacjentów leczonych metforminą w dawce 2550 mg (średnie zmniejszenie, 2.,5 ng/ml), natomiast spadek był mniejszy w grupie leczonej 1500 mg (1,8 ng/ml). Nie różniły się jednak ani wartości bezwzględne po 8 miesiącach (P = 0,81), ani spadek stężenia (P = 0,29) w obu grupach dawkowania. Ani krążący testosteron, ani SHBG nie wykazały zmian, a odpowiednio, indeks wolnego androgenu nie miał wpływu na żadną dawkę leczenia. Wzrost stężenia DHEAS odnotowany w grupie otrzymującej dawkę 1500 mg nie był replikowany w grupie otrzymującej dawkę 2550 mg i nie było różnicy między grupami w końcowym stężeniu DHEAS przy T8 (P = 0,37).,

bardzo istotny spadek stężenia leptyny w obu grupach również nie wykazywał istotnych różnic między grupami leczonymi.

stężenia LH w krążeniu nie wskazywały na zmianę w żadnej z badanych grup. Było to pomimo zmian w aktywności jajników, o których świadczy wspomniana powyżej częstość miesiączkowania., Analiza wartości LH w tych przypadkach, w których nastąpiła zmiana z oligomenorrhea (mniej niż dziewięć miesiączek rocznie) do normalnego rytmu miesiączkowego (więcej niż dziewięć miesiączek rocznie) wykazała, że osoby te (n = 21) wykazały niewielkie zmniejszenie krążącego LH (P = 0,042, przez sparowany test t) z wartościami bezwzględnymi przy T0 (12,2 J.M./litr) zmniejszając się z 11,4 J. M./litr po 4 miesiącach do 7,6 J. M./litr po 8 miesiącach. Ta ostatnia wartość byłaby uważana za reprezentującą zakres wysokich norm.

profile lipidowe i markery zapalne.,

Tabela 2 przedstawia również zmiany w profilach markerów lipidowych i zapalnych obserwowane podczas leczenia dwiema dawkami metforminy. W obu grupach dawkowania obserwowano znaczące zmniejszenie stężenia cholesterolu całkowitego i LDL-C, bez widocznego wpływu na dawkę. Nie stwierdzono wpływu dawki terapeutycznej na krążące trójglicerydy ani na HDL. Bardzo istotne zmniejszenie stężenia leptyny w obu grupach nie zostało odzwierciedlone przez zmiany krążącego CRP, które nie wykazały zmian w żadnej z grup dawkowania.,

rola zmian masy ciała i metabolizmu insuliny

zmiany zmiennych badano pod kątem zmiany masy ciała i stosunku glukozy do insuliny w ciągu 8-miesięcznego okresu leczenia, niezależnie od kategorii otyłości i dawki metforminy. Nic dziwnego, że utrata masy ciała (kilogramy) silnie korelowała ze zmianą stosunku glukozy do insuliny (r2 = 0,16; P = 0,0008). Jednak Tabela 3 pokazuje, że zmiany w androstendionie były znacząco skorelowane tylko ze zmianami stosunku glukozy do insuliny, podczas gdy zmiany w krążącej leptynie były silnie skorelowane (r2 = 0.,37) ze zmianami masy ciała i mniej silnie ze stosunkiem glukozy do insuliny. Zmiany w lipidach wydawały się niezwiązane z żadnym markerem.

wpływ podgrupy otyłości na zmiany metabolitów

stopień otyłości (Grupa Ob w porównaniu z grupą Mob) wydaje się mieć niewielki wpływ na bezwzględne zmiany ocenianych metabolitów. W grupie Ob leczonych metforminą w dawce 2550 mg stwierdzono średnie zmniejszenie stężenia androstendionu we krwi o 3,7 ng/ml, w porównaniu z tylko 1,6 ng / ml w grupie Ob leczonej metforminą w dawce 1500 mg., Różnice te nie różniły się znacząco (P = 0,07), a dane dla grupy Mob (spadek o 2,1 ng/ml dla grupy otrzymującej 1500 mg i 1,8 ng/ml dla grupy otrzymującej 2550 mg) wykazały mniejsze, nieznaczące różnice.

większość innych metabolitów nie wykazywała różnicy między kategoriami otyłości, z możliwym wyjątkiem IGF-I. Grupa Ob wykazała średni spadek krążącego IGF – i o 25 ng/ml, podczas gdy grupa Mob wykazała średni wzrost o 12, 7 ng / ml. Różnica ta była istotna statystycznie (P = 0,02).,

dyskusja

według naszej wiedzy jest to pierwsze systematyczne, randomizowane badanie wpływu różnych dawek metforminy u otyłych kobiet z PCOS. Dane ujawniają, że kobiety z PCOS reagują na metforminę w sposób związany z dawką i prawdopodobnie również masą ciała, ale tylko w ograniczonym stopniu. Efekt dawkowania został ujawniony przez obserwację, że zmiany markerów wrażliwości na insulinę były znaczące tylko w grupie otrzymującej większe dawki., Wykazano również, że stopień zmniejszenia masy ciała w grupie Ob był zależny od dawki, podczas gdy w grupie Mob nie określono takiego związku. Profile sugerujące wpływ dawki na stężenie androstendionu we krwi nie były istotne statystycznie. Żaden z pozostałych metabolitów nie wykazywał wrażliwości na dawkę metforminy.

obserwacje potwierdzają, że należy spodziewać się znacznego zmniejszenia masy ciała w przypadku długotrwałego leczenia metforminą, ale nie popierają one koncepcji, że stopień otyłości ma wpływ., Kontrastuje to z analizą podgrup wcześniej zgłoszoną, sugerującą, że pacjenci z Mob mogą być oporni na leczenie (9). Pomimo tego, czynność jajników wydaje się wykazywać ogólną poprawę we wszystkich podgrupach. Interesujące jest odnotowanie, że chociaż miary insulinooporności zmieniły się tylko w grupie otrzymującej duże dawki, niektóre markery ryzyka sercowo-naczyniowego wykazały wyraźną poprawę zarówno w przypadku dawek metforminy, jak i w obu grupach BMI.,

w niedawnym przeglądzie Biblioteki Cochrane i jego podsumowaniu (6) stwierdzono, że leczenie metforminą u kobiet z PCOS było skuteczne w zwiększaniu częstości owulacji i hamowaniu androstendionu u kobiet z PCOS, ale nie mogło potwierdzić wpływu na zmniejszenie masy ciała. Wiele badań cytowanych w przeglądzie obejmowało stosunkowo niewielką liczbę i było na ogół krótkotrwałych, a większość pierwotnych punktów końcowych była związana z czynnością jajników i płodnością. Wszystkie te cechy mogą zmniejszać Ważność wniosków w odniesieniu do punktów końcowych niefertyczności., Wniosek ten kontrastuje również z wynikami badania prewencji cukrzycy (7), z dużą liczbą osób (nie pacjentów z PCOS), u których utrata masy ciała była konsekwentna i długotrwała. Przedstawione tu badanie miało na celu rozwiązanie problemu utraty masy ciała podczas leczenia metforminą u pacjentów z PCOS, którym udzielono standardowych porad dotyczących zmniejszania masy ciała, i pokazuje przekonujące dowody potwierdzające działanie farmakologiczne., Co więcej, chociaż nie uwzględniliśmy grupy placebo, dalsze zmniejszenie masy ciała powyżej 4 miesięcy we wszystkich grupach jest zauważalne i różni się od wzorca obserwowanego przy zmianach stylu życia, które mogły wystąpić jako efekt badania.

wpływ metforminy na profile lipidów i markery lub czynniki ryzyka chorób naczyniowych był na ogół korzystny, ale złożony. Cholesterol całkowity wykazywał ogólne zmniejszenie, głównie poprzez zmniejszenie stężenia LDL-C, i występowała tendencja do wzrostu stężenia HDL-C. żadna z tych zmian w profilach lipidowych nie korelowała ze zmianami masy ciała lub stosunku glukozy do insuliny., Brak wpływu na krążące stężenia CRP również kontrastuje z wcześniejszymi badaniami stosującymi stosunkowo małe dawki metforminy, ale u mniej otyłych pacjentów (11). Należy przypomnieć, że większość z tych pacjentów pozostawała poważnie otyła.

dodatkowe badanie względnego znaczenia utraty masy ciała lub zmiany wrażliwości na insulinę ujawniło niewiele jasnych informacji, z wyjątkiem tego, że zmiana masy ciała silnie korelowała z krążącą leptyną, podczas gdy androstendion wydawał się mieć większy wpływ na zmianę wrażliwości na insulinę.,

zmiany w profilach lipidowych nie wykazały różnicy dawek w żadnej z kategorii BMI. Być może nie jest zaskakujące, że nie zaobserwowano konsekwentnych zmian w całkowitym stężeniu trójglicerydów, ponieważ u dużej grupy kobiet z PCOS, leczonych trzema dawkami troglitazonu, podobnie nie zaobserwowano zmian w krążących trójglicerydach (10), a ponadto odnotowano jedynie nieznaczne tendencje w zmniejszaniu stężenia LDL-C i zwiększaniu stężenia HDL-C. W przeglądzie (6) badań z zastosowaniem metforminy dla zmiennych czasów trwania wykazano spójne zmiany tylko w LDL-C., Było to zgodne z powyższymi obserwacjami, wraz z korzystnymi zmianami cholesterolu całkowitego.

uznaje się, że brak grupy pacjentów placebo ogranicza Ważność obserwacji zmian masy ciała, ale wcześniejsze badanie w naszej jednostce z placebo u podobnych pacjentów, którym udzielono identycznych porad, wykazało niewielki, ale znaczący wzrost masy ciała powyżej 16 wk (8).,

chociaż uważa się, że względna insulinooporność i jej kompensacyjna hiperinsulinemia lub nadmierne wydzielanie insuliny stanowią podstawę etiologii PCOS, geneza zaburzeń jajników (nadmierny pierwotny, pierwotny i mały rozwój pęcherzyków antralnych) może zostać ustalona już po urodzeniu (16). Odpowiednio, wyleczenie na tym poziomie jest mało prawdopodobne, dopóki nie zostanie wyjaśnione sposób wpływania na szybkość początkowej rekrutacji pęcherzyków i przeżycia do stadium antralnego., Wydaje się jednak, że skutki zwiększenia masy ciała i hiperinsulinizmu mają głęboki wpływ na czynność jajników i płodność u kobiet z PCOS, a metformina wydaje się określać rolę dla siebie w tym konkretnym obszarze. Badanie to wydaje się sugerować, że dawki stosowane dotychczas u kobiet z Ob i Mob z PCOS mogą być nieoptymalne, ponieważ wydaje się, że bardziej spójne działanie uzyskuje się po zastosowaniu większych dawek.,

jest prawdopodobne, że większość natychmiastowych objawów PCOS będzie nadal leczona przy użyciu podejścia specyficznego dla objawów, ale rola doustnych leków przeciwhiperglikemicznych w leczeniu tych zaburzeń pozostaje do ustalenia. Z wyjątkiem problemów płodności, objawy Zasady rozważając leczenie na ogół wymagają długotrwałego leczenia, często w połączeniu z innymi lekami.,

optymalne dawki metforminy w tych okolicznościach nie zostały wyjaśnione, ale wskazaniem z tego badania jest to, że bardziej oczywiste korzyści, wynikające ze zmian hormonów, lipidów i masy ciała, można uzyskać przy dawkach większych niż te wcześniej badane, szczególnie u pacjentów z nadmierną masą ciała. Jednak konkretne dowody potwierdzające to stwierdzenie nie są silne i wymagane będą dodatkowe badania.,

wnioskujemy, że utrata masy ciała jest cechą przewlekłej terapii metforminą u kobiet z PCOS, z większą redukcją masy ciała potencjalnie osiągalną przy większych dawkach metforminy. Przyszłe badania powinny zbadać, czy większe dawki metforminy przynoszą większe korzyści kliniczne, chociaż badanie to wskazuje, że duża liczba pacjentów będzie musiała wykazać przekonujące różnice w wielu parametrach.

skróty:

• BMI,

  wskaźnik masy ciała;

• CRP,

  białko reaktywowane C;

• DHEAS,

  siarczan dehydroepiandrosteronu;

• HDL,

  cholesterol lipoproteinowy o wysokiej gęstości;

• homa-ir,

  ocena modelu homeostazy insulinooporności;

• mob,

  chorobliwie otyłość;

• ob,

  otyłość;

• PCOS,

  zespół policystycznych jajników.,