cel: Neonatal isoimmunological hemolitic disease jest nadal jedną z głównych przyczyn hiperbilirubinemii noworodków. Niemowlęta z ciężką hemolizą wymagają nawet fototerapii i transfuzji wymiennej. Wczesna dożylna infuzja immunoglobulin może w pewnym stopniu blokować hemolizę., Badanie to miało na celu zbadanie skuteczności i bezpieczeństwa infuzji immunoglobulin w neonatalnej izoimmunologicznej chorobie hemolitycznej za pomocą metaanalizy.
metoda: uwzględniono wszystkie randomizowane kontrolowane badania dotyczące wpływu infuzji immunoglobulin na neonatalne Rh i niezgodną z ABO chorobę hemolityczną uzyskane przez przeszukanie MEDLINE, Biblioteki Cochrane, EMBASE, CNKI i CBM. Metaanalizę wykonało oprogramowanie Review Manager 4.2.
wyniki: uwzględniono 6 badań z udziałem 456 noworodków., W 4 badaniach stwierdzono 109 niemowląt z hemolizą niezgodną z grupą krwi Rh oraz 347 niemowląt z hemolizą niezgodną z grupą krwi ABO w 4 badaniach. Nie stwierdzono istotnych różnic w wieku, masie ciała i płci ciężarnych pomiędzy grupami otrzymującymi infuzję immunoglobulinową a grupami kontrolnymi. W porównaniu z noworodkami leczonymi wyłącznie fototerapią, niemowlęta leczone immunoglobuliną i fototerapią miały krótszy czas trwania fototerapii (średnia ważona różnica, WMD-15,42, 95% CI-29,00 do-1,85), mniejsze szanse na przetoczenie wymienne (RR 0,25, 95% CI 0,17 do 0.,39) i krótszy czas hospitalizacji (BMD-25,44, 95% CI-36,93 do-13,94). Podczas gdy dożylna immunoglobulina nie może zmniejszać maksymalnego stężenia bilirubiny w surowicy (WMD-29,91, 95% CI-78,24 do 18,42). Nie stwierdzono istotnej różnicy w częstości występowania późnej niedokrwistości pomiędzy obiema grupami. Nie stwierdzono działań niepożądanych u noworodków otrzymujących immunoglobulinę.
wnioski: wyniki tej metaanalizy potwierdzają, że immunoglobulina dożylna miała pewien efekt terapeutyczny na izoimmunologiczną chorobę hemolityczną noworodków., Niemowlęta, które otrzymały immunoglobuliny, miały krótszy czas trwania fototerapii i mniejsze szanse na transfuzję wymienną. Do dalszej oceny skuteczności i bezpieczeństwa terapii immunoglobulinami potrzebne są dobrze zaprojektowane, podwójnie zaślepione i randomizowane, kontrolowane badania z dużą ilością próbek i długoterminową obserwacją.