iv
Subskrybuj
Kliknij tutaj, aby zarządzać alertami e-mail
Kliknij tutaj, aby zarządzać powiadomieniami e-mail
wróć do Healio
Powrót do Healio
ostatnia kolumna „leki przeciwhistaminowe na przeziębienie: gdzie są dowody?”(Wrzesień 2019), zrecenzowane niedawno opublikowane dane sugerujące, że stosowanie leków przeciwhistaminowych może zwiększać się w leczeniu objawów przeziębienia., Ponieważ ostatnie zalecenia i przepisy zmniejszyły stosowanie produktów kaszel / przeziębienie w populacji pediatrycznej, pediatric health care providers może zwracać się do produktów na bazie leków przeciwhistaminowych zamiast. Powszechnie stosowane leki przeciwhistaminowe pierwszej generacji mają silne właściwości antycholinergiczne, a ostatnio opublikowane dane z populacji dorosłych sugerują, że długotrwałe stosowanie tych leków może zwiększać ryzyko rozwoju demencji., Jak podsumowania tych publikacji znaleźć drogę do mediów świeckich, jest zrozumiałe, że rodzice mogą zastanawiać się nad długoterminowym bezpieczeństwem stosowania leków przeciwhistaminowych u dzieci. Chociaż diagnoza demencji z pewnością nie jest związana z populacją pediatryczną, rodzice mogą nadal wyrażać obawy o niekorzystne skutki i długoterminowe bezpieczeństwo leków przeciwhistaminowych.
jako krótki przegląd, leki przeciwhistaminowe są powszechnie klasyfikowane jako leki pierwszej i drugiej generacji., Produkty dostępne bez recepty na kaszel / przeziębienie zwykle zawierają leki przeciwhistaminowe pierwszej generacji, takie jak bromfeniramina, chlorfeniramina lub difenhydramina. Chociaż histamina nie jest ważnym klinicznym mediatorem objawów przeziębienia, leki przeciwhistaminowe są często zawarte w produktach kaszlu/przeziębienia ze względu na ich” suszenie ” lub działanie antycholinergiczne (antymuskarynowe). Leki przeciwhistaminowe pierwszej generacji dodatkowo wykazują działanie uspokajające (ze względu na ich przenikanie do ośrodkowego układu nerwowego), co niektórzy rodzice mogą uznać za pożądane., Wszystkie leki przeciwhistaminowe pierwszej generacji mogą być uspokajające, a difenhydramina i hydroksyzyna są najbardziej uspokajającymi środkami w tej klasie. Leki przeciwhistaminowe pierwszej generacji są często określane jako ” uspokajające leki przeciwhistaminowe.”Oprócz postrzeganego działania uspokajającego, stosowanie leków przeciwhistaminowych pierwszej generacji wiązało się również z niekorzystnym wpływem na poznanie i uczenie się u dzieci. Kilka opublikowanych badań wykazało to, co może różnić się od postrzeganej senności (TJ dziecko może nie czuć się senny lub zmęczony, ale może mieć zmniejszoną koncentrację i uczenia się)., Badania te wykazały negatywny wpływ na uwagę, pamięć, koordynację i sprawność psychomotoryczną u dzieci. Niekorzystny wpływ może mieć również rozwój naukowy, poznawczy i społeczny.
leki przeciwhistaminowe drugiej generacji (np. cetyryzyna, loratadyna), uważane za nieadekwatne ze względu na ich względny brak penetracji OUN, są powszechnie przepisywane dzieciom i dorosłym z powodu chorób alergicznych. Leki przeciwhistaminowe drugiej generacji nie wykazują istotnego działania przeciwcholinergicznego.,
leki przeciwcholinergiczne a ryzyko otępienia
Ostatnio opublikowano kilka badań opisujących potencjalny związek między skumulowanym stosowaniem leków przeciwcholinergicznych a ryzykiem wystąpienia otępienia u dorosłych. W tym roku Coupland i współpracownicy opublikowali dane wykazujące, że stosowanie leków o działaniu antycholinergicznym wiąże się ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia demencji u osób dorosłych w wieku 55 lat lub starszych. W tym badaniu przypadków wykorzystano informacje z bazy danych podstawowej opieki zdrowotnej pacjentów w Anglii., Łącznie 58 769 pacjentów, u których zdiagnozowano otępienie, dopasowano do 225 574 pacjentów z grupy kontrolnej i poddano ocenie w okresie 12 lat. Skumulowana ekspozycja na lek przeciwcholinergiczny była oceniana poprzez monitorowanie 56 wcześniej zidentyfikowanych leków o silnych właściwościach antycholinergicznych(w tym leków przeciwhistaminowych jako grupy). Skorygowany odsetek pacjentów z otępieniem wahał się od 1, 06 (95% CI, 1, 03-1, 09) do 1, 49 (95% CI, 1, 44-1, 54) dla najniższej do najwyższej kategorii ekspozycji na lek przeciwcholinergiczny, w porównaniu z brakiem stosowania leków przeciwcholinergicznych., Grupy leków związane ze znacznym wzrostem ryzyka otępienia obejmowały leki przeciwdepresyjne, leki przeciwparkinsona, leki przeciwpsychotyczne, leki przeciwmuskarynowe pęcherza moczowego i leki przeciwpadaczkowe. Nie stwierdzono istotnego zwiększenia ryzyka otępienia związanego ze stosowaniem leków przeciwhistaminowych, zwiotczających mięśnie szkieletowe, przeciwskurczowych leków żołądkowo-jelitowych, leków przeciwarytmicznych lub leków rozszerzających oskrzela przeciwmuskarynowe. Chociaż to duże badanie kontrolne wykazało zwiększone ryzyko otępienia związane ze stosowaniem leków antycholinergicznych, nie dowodzi ono związku przyczynowego.,
dodatkowe ostatnie badania oceniały potencjalne ryzyko wystąpienia otępienia za pomocą leków antycholinergicznych. Richardson i współpracownicy zidentyfikowali związek między lekami antycholinergicznymi i demencją w badaniu przypadków kontrolnych. Pacjentów w wieku od 65 do 99 lat z rozpoznaniem otępienia (n = 40 770) włączonych do bazy danych badań w Anglii porównano z 283 933 osobami z grupy kontrolnej bez otępienia. Naukowcy ocenili leki uznane za działanie antycholinergiczne, które zostały przepisane 4 do 20 lat przed rozpoznaniem demencji., Skorygowany lub dla każdego leku o „określonej aktywności antycholinergicznej” wynosił 1,11(95% CI, 1,08-1,14). Jeśli chodzi o klasy leków, naukowcy odkryli znaczący związek między demencją a lekami przeciwdepresyjnymi, przeciwparkinsonowymi i urologicznymi. Nie stwierdzono związku między demencją a lekami przeciwskurczowymi, przeciwpsychotycznymi lub przeciwhistaminowymi.
Gray i współpracownicy ocenili 3434 osoby w wieku 65 lat i starszych w prospektywnym badaniu kohortowym opartym na populacji. Uczestnicy, którzy nie mieli diagnozy otępienia na początku badania, byli obserwowani przez średnio 7,3 roku., Najczęściej stosowane grupy leków o działaniu antycholinergicznym obejmowały trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, leki przeciwhistaminowe i leki przeciwmuskarynowe pęcherza moczowego. Naukowcy odkryli, że większa skumulowana ekspozycja na lek przeciwcholinergiczny była związana z demencją.
wnioski
wnioski z tegorocznej kolumny Pharmacology Consult nie sugerują, że stosowanie leków przeciwhistaminowych pierwszej generacji w populacji pediatrycznej spowoduje demencję w miarę starzenia się tych dzieci w wieku dorosłym., Dane z opisanych wcześniej badań dla dorosłych nie dowiodły ostatecznie tego ryzyka, chociaż wykazano związek między stosowaniem leków o działaniu antycholinergicznym a zwiększającym się ryzykiem demencji. Zachęcające jest to, że w kilku z tych badań nie wykazano szczególnego związku między stosowaniem leków przeciwhistaminowych a otępieniem, chociaż dodatkowe stosowanie leków przeciwhistaminowych OTC mogło nie zostać w pełni ocenione., Eksperci zasugerowali, że prospektywne kontrolowane badania (leki „depresyjne”) są potrzebne do dalszego określenia potencjału permanentnych negatywnych efektów poznawczych leków o działaniu antycholinergicznym. Chociaż wiadomo, że leki o działaniu antycholinergicznym, takie jak leki przeciwhistaminowe pierwszej generacji, upośledzają funkcje poznawcze u dzieci i dorosłych, czas trwania i odwracalność tych efektów nie jest dobrze znana. Badania na zwierzętach i patologiczne wykazały, że leki o działaniu antycholinergicznym wykazują działanie neurodegeneracyjne., Implikacje kliniczne dla niekorzystnych zmian poznawczych są zatem niepokojące. Być może podsumowanie dla kolumny z tego miesiąca — jak również kolumny z września — jest takie, które zostało powtórzone w wielu kolumnach konsultacji farmakologicznych w ciągu ostatnich 20 lat: rozważając stosowanie jakichkolwiek leków, należy ocenić równowagę między korzyścią dla leku a ryzykiem. Jeśli dowody na korzyści terapeutyczne leku nie istnieją, najlepiej nie podawać. Zarówno lekarze przepisujący lek, jak i pacjenci muszą zawsze rozważyć możliwość wystąpienia działań niepożądanych, które posiadają wszystkie leki.
Campbell NL, Boustani MA., JAMA Intern Med. 2015; doi:10.1001/jamainternmed.2014.7667.
JAMA Intern Med. 2019; doi:10.1001/jamainternmed.2019.0676.
JAMA Intern Med. 2019; doi:10.1001 / jamaintermed.2019.0677.
Gray SL, i in. JAMA Intern Med. 2015; doi:10.1001/jamainternmed.2014.7663.
BMJ. 2018; doi:10.1136/bmj.k1315
Bezpieczeństwo Leków. 2001; doi:10.2165/00002018-200124020-00003.
więcej informacji:
Edward A., Bell, PharmD, BCP, jest profesorem praktyki farmacji w Drake University College of Pharmacy and Health Sciences oraz Blank Children ' s Hospital and Clinics w Des Moines, Iowa. Jest także członkiem redakcji „Infectious Diseases in Children”. Dzwonek można dojechać na [email protected].
ujawnienie: Bell nie zgłasza istotnych informacji finansowych.,
Przeczytaj więcej o:
Subskrybuj
Kliknij tutaj, aby zarządzać alertami e-mail
Kliknij tutaj, aby zarządzać powiadomieniami e-mail
wróć do Healio
Powrót do strony