leczenie jednej przyczyny zapalenia jelita grubego, martwicze zapalenie jelit (NEC), obejmuje zaprzestanie karmienia, dekompresję nosowo-żołądkową i dożylną (IV) resuscytację płynów z uwzględnieniem elektrolitów i równowagi kwasowo-zasadowej. Antybiotyki należy rozpocząć natychmiast po uzyskaniu posiewu. W razie potrzeby zapewnione jest ścisłe monitorowanie za pomocą wspomagania kardiorespiracji. Leczenie chirurgiczne (patrz poniżej) rozpoczyna się w przypadku niepowodzenia leczenia.,
leczenie alergicznego zapalenia jelita grubego obejmuje przede wszystkim środki żywieniowe (patrz poniżej).
leczenie dziecka z rzekomobłoniastym zapaleniem jelita grubego zależy od ciężkości choroby. Łagodne przypadki wymagają zaprzestania antybiotyków i leczenia wspomagającego płynami i elektrolitami. Ocena pacjentów z ciężkim lub przewlekłym zapaleniem jelita grubego związanym z antybiotykiem na obecność toksyny C difficile w stolcu. Pacjent powinien być leczony doustnym metronidazolem (30 mg/kg mc./dobę w 4 dawkach podzielonych) lub doustną wankomycyną (40 mg/kg mc./dobę w 4 dawkach podzielonych)., Fidaksomycyna została zatwierdzona w 2011 roku przez Amerykańską Agencję Żywności i leków do leczenia choroby C difficile u dorosłych. Przeszczepienie mikrobioty kału jest obecnie dobrze ugruntowaną terapią w przypadku choroby opornej na leczenie / nawracającej.
Postępowanie w bakteryjnym zapaleniu jelita grubego jest nieco kontrowersyjne. Shigellosis jest jedyną formą bakteryjnego zapalenia jelita grubego, dla którego antybiotyki okazały się skuteczne.,
leczenie przeciwdrobnoustrojowe skraca przebieg choroby i czas wydalania organizmów z kałem, łagodząc objawy przedmiotowe i podmiotowe oraz ograniczając przenoszenie choroby. Trimetoprim-sulfametoksazol (TMP-SMZ) jest początkowym lekiem z wyboru; fluorochinolony i ceftriakson są alternatywami.
w przypadku podejrzenia bakteriemii salmonelli należy rozpocząć podawanie IV cefotaksemu (200 mg/kg mc./dobę w 4 dawkach podzielonych) lub ceftriaksonu (100 mg/kg mc./dobę w 2 dawkach podzielonych)., Alternatywne metody leczenia obejmują chloramfenikol (100 mg/kg mc./dobę w 4 dawkach podzielonych) lub, u młodzieży, fluorochinolony. TMP-SMZ jest lekiem z wyboru, gdy wskazane jest leczenie doustne.
Jeśli istnieje prawdopodobieństwo zakażenia Yersinia enterocolitica, antybiotykoterapia dożylną gentamycyną (5-7, 5 mg/kg/dobę w 3 dawkach podzielonych) jest wskazana u pacjentów z uporczywą biegunką lub podejrzeniem posocznicy. Alternatywnymi antybiotykami mogą być chloramfenikol, kolistyna i kanamycyna.
zapalenie jelit wywołane przez Campylobacter jest zwykle samoistne., Organizm jest wrażliwy na erytromycynę i cyprofloksacynę, ale nie udowodniono, że leczenie antybiotykami zmniejsza czas trwania biegunki.
leczenie amebowego zapalenia jelita grubego obejmuje metronidazol i jodochinol lub paromomycynę.
Postępowanie w zapalnej chorobie jelit (IBD) zależy od lokalizacji choroby, zachowania chorobowego i ciężkości choroby w chwili prezentacji. Ogólne cele zarządzania IBD są wyeliminowanie objawów choroby, poprawa jakości życia, i uniknąć hospitalizacji i operacji., Jednym z głównych celów jest promowanie i umożliwienie normalnej, nieograniczonej aktywności. Chociaż poprawa kliniczna jest konieczna, aby zwiększyć szansę na trwałą remisję i zmniejszyć ryzyko wystąpienia niekorzystnych skutków długotrwałego zapalenia, ważne jest gojenie się błon śluzowych.
terapia IBD obejmuje farmakoterapię, chirurgię (patrz poniżej), odżywianie i zdrowie kości( patrz poniżej), terapię wspomagającą, psychoterapię i badania przesiewowe raka. (Patrz choroba Leśniowskiego-Crohna i wrzodziejące zapalenie jelita grubego.,)
leki stosowane w leczeniu IBD można podzielić na 6 kategorii, w następujący sposób:
dzieci z łagodnymi objawami mogą być traktowane w warunkach ambulatoryjnych, z ustaleniami dla dalszego leczenia z gastroenterologa.
początkową terapią u dzieci z łagodnym wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego (UC) lub chorobą Leśniowskiego-Crohna (CD) jest zwykle sulfasalazyna, 5-aminosalicylan (5-ASA) lek, który jest podawany w monoterapii lub w skojarzeniu z miejscowymi lewatywami (np kortykosteroid lub mezalamina) lub pianką kortykosteroidową., Młodzież może preferować pianę ze względu na łatwość podawania i zmniejszone uczucie rozdęcia i pilności doodbytniczej.
pacjenci z umiarkowaną i ciężką chorobą (np. gorączka, krwawe stolce, ciężkie bóle brzucha, niedokrwistość lub hipoalbuminemia) wymagają leczenia wspomagającego, często z nawodnieniem dożylnym. Hospitalizacja jest często wskazana w leczeniu ostrej choroby za pomocą kortykosteroidów lub leków immunosupresyjnych.
zaleca się dożylne podawanie metyloprednizolonu lub hydrokortyzonu w dawce odpowiadającej 1-2 mg/kg / dobę prednizonu., Celem jest stosowanie sterydów przez krótki okres, a następnie jak najszybciej przejść do terapii podtrzymującej. Leczenie podtrzymujące może wymagać podania 5-ASA lub immunomodulatora, takiego jak azatiopryna lub 6-MP.
pacjenci z oporną na leczenie IBD lub pacjenci z umiarkowaną lub ciężką postacią choroby mogą potrzebować leków biologicznych, takich jak infliksymab. Dodatkowo, badania z udziałem dorosłych pacjentów wykazały, że w przypadku CD o nasileniu umiarkowanym do ciężkiego, leczenie skojarzone z lekiem biologic i immunomodulatorem może być skuteczniejsze niż stosowanie leków z każdej z grup osobno.,
jeśli podejrzewa się toksyczny megakolon, konieczna jest agresywna resuscytacja płynami i elektrolitami. Konsultacja chirurgiczna jest wymagana u pacjentów z podejrzeniem toksycznego megakolonu, zapalenia wyrostka robaczkowego, niedrożności jelit, piorunującego zapalenia jelita grubego lub znacznego krwawienia z przewodu pokarmowego.
nie jest wskazane specyficzne leczenie plamicy Henocha-Schönleina (HSP). Sterydy są stosowane w leczeniu ciężkiego bólu brzucha lub zapalenia stawów u wybranych pacjentów.,
w badaniu przeprowadzonym przez firmę Hyams i wsp., w którym oceniano 416 dzieci po 12 tygodniach od leczenia wrzodziejącego zapalenia jelita grubego mezalazyną (132 dzieci), kortykosteroidami podawanymi doustnie (141) lub kortykosteroidami podawanymi dożylnie (143) stwierdzono, że w 12. tygodniu remisję bez kortykosteroidów uzyskano u 64 (48%) pacjentów w grupie otrzymującej mezalazynę, 47 (33%) w grupie otrzymującej kortykosteroidy podawane doustnie i 30 (21%) w grupie otrzymującej kortykosteroidy podawane dożylnie. (p< 0·0001)., Siedem procent pacjentów w grupie przyjmującej mezalazynę, 15% w grupie przyjmującej kortykosteroidy doustnie i 36% w grupie przyjmującej kortykosteroidy dożylnie wymagało nasilenia leczenia. Ośmiu pacjentów po raz pierwszy leczonych kortykosteroidami podawanymi dożylnie poddano kolektomii. Czynniki, które przewidywały remisję po 12 tygodniach, obejmowały wskaźnik aktywności wrzodziejącego zapalenia jelita grubego u dzieci poniżej 35, zwiększenie wartości wyjściowej albumin o 1 g / dL u dzieci w wieku poniżej 12 lat oraz remisję w 4. tygodniu., W badaniu stwierdzono również, że do 12. tygodnia u pacjentów początkowo leczonych kortykosteroidami podawanymi dożylnie predyktorami nasilenia leczenia były: wyjściowy całkowity wynik Mayo 11 lub wyższy, liczba eozynofili w biopsji doodbytniczej mniejsza lub równa 32 komórkom na pole o dużej mocy, zmiany powierzchni kosmków w biopsji doodbytniczej i nieosiągnięcie remisji w 4.tygodniu.