Kudu-dwa gatunki antylopowców spiralnych (plemię Tragelaphini, rodzina Bovidae). Bardzo duży kudu (Tragelaphus strepsiceros) jest powszechne w rezerwatach przyrody Południowej Afryki. Svelte lesser kudu (T. imberbis) to nieuchwytny mieszkaniec jałowej Niziny ciernistej w północno-wschodniej i Wschodniej Afryce. Oba gatunki mają rogi korkociągów (tylko u samców), zależą od pokarmu i ukrywania się oraz tworzą małe stada.,
kudu większy jest najwyższą antylopą po elandzie; samce mierzą 130-150 cm (51-59 cali), ale są wąskie, ważą średnio 257 kg (567 funtów), maksymalnie 315 kg (694 funtów). Samice ważą średnio 120 cm (47 cali) i 170 kg (370 funtów). Ubarwienie waha się od czerwonawo-brązowego do niebiesko-szarego z białymi znaczeniami, przystosowanie do ukrycia, które obejmuje 6-10 pionowych pasków tułowia, krótki grzebień rdzeniowy, szewron nosa i małe łatki policzkowe. Kudu ma również białe kończyny przednie z ciemnymi podwiązkami i czarnym ogonem., Samce mają brodę, z wiekiem stają się ciemniejsze i posiadają najdłuższe rogi ze wszystkich antylop: 120-180 cm (47-71 cali) wzdłuż łuku. Rogi te wymagają sześciu lat wzrostu, aby ukończyć dwa pełne obroty; rozmiar i kształt rogu nadążają za I reklamują status dominacji okaziciela.
Jeanne White—The National Audubon Society Collection/Encyclopædia Britannica, Inc.,
kudu mniejszy ma tylko około 100 cm wysokości i waży 92-108 kg (202-238 funtów). Samice i młode mają jasną rufową sierść, która ciemnieje do łupkowo-szarego u samców. Kudu mniejsze jest wyraźnie zaznaczone 11-15 pionowymi białymi paskami, szerokimi łatami klatki piersiowej i gardła, szewronem nosa i łatami policzkowymi. Nogi są tawne i ozdobione czarno-białymi łatami, ogon jest krzaczasty z białym spodem i czarną końcówką, i jest krótki, erekcyjny grzebień grzbietowy, ale bez brody., Rogi dojrzałych samców wykonują dwa i pół (rzadko trzy) skrętów i mierzą 60-90 cm (24-35 cali) wzdłuż zewnętrznej krzywej.
© Impala/Fotolia
oba kudus są cover-zależne przeglądarki, które żywią się ponad 100 różnych drzew, krzewów, winorośli, ziół, nasion i owoców, a także trochę nowej trawy., Odżywianie się zielenią pozwala im zamieszkać bezwodny kraj, jednak większe kudusy regularnie piją w wodopojach. Oba gatunki zależą od zielonego wzrostu wzdłuż cieków wodnych w porze suchej i rozpraszają się przez lasy liściaste w deszczach. Domowy zasięg występowania może wynosić nawet 55 hektarów (136 akrów) lub 600 hektarów (1500 akrów), a byki badane w Afryce Południowej pokrywały 11 km kwadratowych (4 mile kwadratowe) w okresie migracji między porą wilgotną i suchą., Kudu małego badane w Parku Narodowym Tsavo w Kenii miały zasięg średnio 230 ha( 570 akrów), przy średniej gęstości tylko jednego kudu na kilometr kwadratowy (trzy Kudu na milę kwadratową).
© Peter Betts/. com
większy kudu jest nadal szeroko rozpowszechniony w nizinnym buszu Południowej Afryki. Jednak w północno-wschodniej i Wschodniej Afryce ludzie wyparli go z nizin i w dużej mierze ogranicza się do gór z gęstymi lasami i zaroślami. Jednak jego skrytość i aktywność nocna pozwalają mu utrzymywać się niezwykle blisko cywilizacji. Kudu małe zamieszkuje gęste cierniste zarośla poniżej 1200 metrów (3900 stóp) nad poziomem morza wewnątrz i na zewnątrz parków Afryki Wschodniej.,
© HPH Image Library/. com
w piekącym upale południa kudus zwykle stoi nieruchomo i jest pięknie zakamuflowany w zaroślach. Jeśli ukrywanie się nie powiedzie się, kudus podejmuje gwałtowny lot z rosnącymi ograniczeniami i często wykrzykuje głośne, ochrypłe szczeki., Oba gatunki sporadycznie tworzą przejściowe stada liczące do 25 zwierząt, ale typowa grupa składa się z dwóch do trzech samic z ich potomstwem. Kudus mają silniejsze więzi społeczne (prawdopodobnie pokrewieństwo) niż inne antylopy tragelafinowe (np. eland i nyala). Płcie oddzielają się od siebie, z wyjątkiem godów. Samce opuszczają stada samic w wieku 11/2 lat, gdy ich rogi wyrastają poza uszy i w ten sposób rozmnażają się płciowo, po czym łączą się w luźne stada kawalerów. Do 10 większych buhajów kudu czasami spotyka się razem-wspaniały widok – ale samce stają się coraz bardziej samotne z wiekiem., Kudus są szczególnie narażone na choroby przenoszone przez bydło, takie jak księgosusz, który zdziesiątkował ich populację w latach 90.