główną pozycją w pro-niewolniczym New York Herald 2 września 1850 roku, była redakcja opowiadająca się za tym, aby Kongres szybko uchwalił oczekującą ustawę, która „pozbędzie się kwestii niewolnictwa na zawsze” w Stanach Zjednoczonych., Kompromis z 1850 roku, zbiór praw uchwalonych w tym miesiącu, zadecydował nie tylko o tym, które nowe terytoria pozwolą na niewolnictwo, ale także o Fugitive Slave Act, środku, który skierował urzędników federalnych w całym kraju, aby pomóc w odbiciu Afroamerykanów, którzy uniknęli niewoli. Redaktor Herald, James Gordon Bennett, przewidział: „w następnym tygodniu będzie tylko trochę niepokoju w odniesieniu do kwestii niewolnictwa, umysł publiczny będzie tak zmęczony, że nie będzie skłonny myśleć o tej sprawie dalej.,”
pozostała część sześciokolumnowej pierwszej strony Herald była w dużej mierze poświęcona przybyciu do Nowego Jorku Szwedzkiej sopranistki Jenny Lind. Długo popularna w Europie, była to pierwsza wizyta Lind w Stanach Zjednoczonych. Przez następne 21 miesięcy porywające relacje z amerykańskiej trasy koncertowej Lind dominowały w gazetach, ale triumfy szwedzkiego Słowika nie przyćmiły Narodowej debaty o niewolnictwie, która polaryzowała Amerykę., Według słów Fredriki Bremer, Szwedzkiej reformatorki odwiedzającej Amerykę w 1850 roku, ” Jenny Lind, nowa ustawa o niewolnikach i protesty przeciwko niej w północnych, Wschodnich i zachodnich Stanach są … stałym tematem gazet.”Te dwie kwestie będą nadal pojawiać się obok siebie w gazetach, a wkrótce sama Lind zostanie wciągnięta do narodowej debaty na temat niewolnictwa.
6 października mija 200. rocznica urodzin Lind w Sztokholmie w Szwecji. „był niezwykle sławny”, mówi historyk Betsy Golden Kellem., Jako dziecko samotnej matki, Lind rozpoczęła naukę śpiewu operowego w jej dwóch latach. Pisarz Hans Christian Andersen, który zaprzyjaźnił się i nieodwzajemnie tęsknił za nią, wspominał w prawdziwej historii mojego życia noc, w którą podbiła Danię. Przez Jenny Lind, tej nocy w 1843 roku, po raz pierwszy poczułem świętość Sztuki.”Dodał:” żadna książka, żaden człowiek nie wywarł na mnie większego wpływu jako na poetę niż Jenny Lind.,”To przedstawienie zainspirowało Andersena do napisania „Słowika”, co przyczyniło się do rozprzestrzenienia sławy Lind w całej Europie (odrzucenie przez Lind uczuć Andersena rzekomo zainspirowało go do napisania „Królowej Śniegu”, na której opiera się film Disneya „zamrożony”). Po triumfie w Danii, podobne sukcesy odnosiła w Niemczech i Austrii. Kompozytor Felix Mendelssohn, który współpracował w tym okresie z Lind, tryskał w liście do swojego przyjaciela Andersena: „za całe stulecie nie urodzi się inna istota tak utalentowana jak ona.,”
Ale To właśnie w Anglii” Lindomania „naprawdę się przyjęła, gdzie Królowa Wiktoria uczestniczyła w debiucie Lind w 1847 w Her Majesty' s Theatre i gdzie prasa donosiła: „tłum był ogromny Zarówno bez, jak i wewnątrz teatru.”Lind przez następne dwa lata miała karierę w Anglii, gdzie uczyła się angielskiego, ale nadal z nim walczyła. Kiedy w 1849 roku, w wieku 28 lat, ogłosiła odejście z opery, królowa wzięła udział w jej ostatnim przedstawieniu.
w styczniu 1850 roku showman P. T. Barnum przekonał Lind do odbycia trasy koncertowej po Ameryce., „W czasie, gdy Barnum rezerwował Jenny Lind, nigdy nie słyszał jej śpiewu” – mówi Kellem. „Barnum w tym momencie słynął głównie z Amerykańskiego Muzeum i rzeczy takich jak syrena Feejee. Chciał więcej szacunku.”
Lind, sceptyczna wobec reputacji Barnum, zażądała wpłaty pełnej kwoty 187 000 dolarów (6,2 miliona dolarów w 2020 roku), aby zdeponować ją w swoim londyńskim banku przed wyruszeniem na 150-koncertową trasę koncertową. Postawiwszy swoją przyszłość finansową na tym przedsięwzięciu, Barnum zdał sobie sprawę, że „muszę uświadomić ludziom, kim ona jest, zanim pojawi się tutaj, aby rozpocząć tę trasę” – mówi Kellem., Zapoczątkował public relations, sprzedając Amerykę nie tylko kunsztowi Lind, ale także jej charakter, który opisał jako ” dobroczynność, prostotę i dobroć uosobione.”
kampania marketingowa okazała się sukcesem: kiedy Lind przybyła do Nowego Jorku 1 września, około 40 000 widzów zatłoczyło Canal Street, aby spotkać się z jej statkiem. Barnum „przywitał piosenkarkę bukietem i pomachał jej do prywatnego powozu, gdy policja odpychała tłumy od siebie, w stylu Hard Day 's Night”, napisał Kellem w artykule Vanity Fair o prawdziwej relacji między Barnumem i Lind., (Nie było żadnego romantycznego związku, w co mógłby wierzyć największy Showman.) Bremer napisał w liście: „Jenny Lind jest w Nowym Jorku i została przyjęta z amerykańskim furorem – najbardziej szalonym ze wszystkich szaleństw.”
Amerykanie, chcąc wykorzystać sławę Lind, sprzedali niezliczoną ilość produktów w jej imieniu—czapki, czepki, cravaty, Rękawiczki, chusteczki do nosa, mydło, cygara, szkło, domy. Obecnie w Stanach Zjednoczonych szkoły, kościoły, sale i parki noszą imię Lind i, według spisu powszechnego, co najmniej 33 ulice., Możesz odwiedzić miasta o nazwie Jenny Lind w Arkansas, Kalifornii i Karolinie Północnej. Najbardziej znane dziś są łóżka i łóżeczka Jenny Lind, wzorowane na obróconej wrzecionowatej ramie łóżka, na której Lind spała podczas pobytu w Nowym Jorku.
Historyk Scott Gac donosi, że dwa lata przed wizytą Lind, wiodący abolicjonista, Liberator, zebrał pieniądze poprzez sprzedaż medalionów z podobizną Lind., Życzenie, by Lind była sojusznikiem, zostało przetestowane w momencie, gdy jej statek, Atlantyk, zadokował w Nowym Jorku. Na widok flagi Stanów Zjednoczonych, Lind wykrzyknęła, jakby trenowana lub z sprytnym okiem do samej public relations ,” jest piękny standard wolności, uciskani wszystkich narodów czczą go.”
brytyjski magazyn humorystyczny Punch postawił Lind za bezmyślną banalność wypowiedzi wobec ponad 3 milionów ludzi w niewoli w kraju, w którym wysiadła., To odzwierciedlało, oni jabbed, „przebiegły poczucie humoru, bez wątpienia, i ogólne przypomnienie wszystkiego, co słyszała o handlu niewolnikami, i traktowanie Pana Frederic Douglas (sic), kolorowy redaktor gazety.”Mówiąc bardziej poważnie, Brytyjski abolicjonista Algernon Cooper zauważył, że komentarze Lind pojawiły się w tej samej amerykańskiej gazecie, która donosiła o sprzedaży młodych czarnych mężczyzn oferowanych na sprzedaż przez funta, jak zwierzęta gospodarskie. Niezrażony natychmiastowym błędem Lind, Amerykańscy abolicjoniści naciskali na swoją sprawę.,
niezwykle udany Hutchinson Family Singers, wychowany przez Baptystów New England quartet składający się z trzech braci abolicjonistów i siostry (Abby, 20-letnia wówczas, znana była jako „Jenny Lind of America”) był jednym z pierwszych, którzy odwiedzili Lind po jej przyjeździe. Grupa była faktycznie house band Fredericka Douglassa podczas jego abolicjonistycznej trasy koncertowej po Anglii w 1840 roku; ich piosenka „Get Off the Track” stała się nieoficjalnym hymnem Liberty Party, Narodowej Partii antyslawistycznej.,
nawet z repertuarem antyklerykalnych piosenek, „Hutchinsonowie byli niezwykle bogaci” mówi Scott Gac, autor ich ostatecznej biografii. 21 września 1850 roku grupa udała się do Nowego Jorku i zaśpiewała w swoim apartamencie hotelowym piosenkę, którą Jesse Hutchinson napisał na tę okazję: „Welcome to Jenny Lind.”W ciasnej harmonii, którą Lind chwalić, śpiewali,” z ośnieżonych wzgórz Szwecji, jak ptak miłości z Edenu, Lo! Przychodzi z piosenkami wolności, Jenny pochodzi z Morza.,”
przy każdym wersie Hutchinsonowie starali się śpiewać w ich sprawie. „To samo zrobiliby dla wielu osób publicznych” – mówi Gac. „Stworzyli piosenkę dla nich lub dla nich, aby starali się oprawić tę publiczną postawę.”Podczas gdy piosenka chwalebnie głosiła,” Jenny śpiewa dla wolności, ” Lind nie połknęła przynęty. Pochwaliła rodzinę za ich występ i zmieniła temat na jej tęsknotę za komfortem domu. W swojej książce Gac pisze: „ich wysiłek nie powiódł się.,”
przez kilka pierwszych przystanków swojej trasy Lind milczała na temat niewolnictwa. Jej pozorny brak zainteresowania w tej sprawie okazał się ogromnym rozczarowaniem dla abolicjonistów, biorąc pod uwagę, że jej trasa po północy nastąpiła, gdy protesty wybuchły w reakcji na natychmiastowe egzekwowanie ustawy o Fugitive Slave Act.,
pisarka Harriet Jacobs, niegdyś zniewolona kobieta mieszkająca w Nowym Jorku, opisując zestawienie tych wydarzeń, napisała: „hile fashionables słuchały porywającego głosu Jenny Lind w Metropolitan Hall, porywające głosy biednych ściganych ludzi podchodziły, w agonii błagania, do Pana, z Zion church. Wiele rodzin, które mieszkały w mieście przez dwadzieścia lat, uciekło z niego teraz.”Abolicjoniści, William i Ellen Craft, uciekli z Bostonu kilka dni po koncertach Lind, unikając łowców nagród z Georgii., Tłumy bostończyków wypędziły łowców nagród z miasta.
następnie, wieczorem debiutu Lind w Filadelfii, Afroamerykanie zebrali się w Independence Hall, aby zażądać uwolnienia Henry ' ego Garneta, człowieka, który od lat uczynił miasto swoim domem, a teraz bronił się przed oskarżeniami o Fugitive Slave Act w sali sądowej na piętrze nad dzwonem wolności (ikoną wśród abolicjonistów, którzy tak nazwali dzwon od napisu z Księgi kapłańskiej o wyzwoleniu niewolników).,
Jeśli Lind sympatyzowała z „uciskanymi wszystkich narodów”, abolicjoniści chcieli, aby zademonstrowała to, rozszerzając swoją popularną filantropię na organizacje antyslawistyczne. „Wyzwoliciel to miejsce, gdzie zabierają Jenny Lind do zadania, a Barnum najintensywniej” – mówi Jennifer Lynn Stoever, profesor angielskiego na Uniwersytecie Binghamton. „Nie ciągnęli ciosów w wyzwoliciela, w ogóle, o jej milczenie.,”
Kiedy rozeszła się plotka, że Lind wniosła wkład w wysokości 1000 dolarów do antyslawistycznej grupy, Barnum publicznie odrzuciła roszczenie z obawy, że zrażi publiczność na południu, gdzie planowana jest trasa koncertowa na kilka miesięcy. „jest niezwykle dostrojony do klimatu politycznego i kulturowego. Widzę Barnuma w 1850 r. jako stąpającego po ostrożnej linii ” – mówi uczony Bluford Adams, autor E Pluribus Barnum.
,W grudniu 1850 r. Barnum, Gazeta pro-niewolnicza oparta na C, zapytała:
„rozumiem, że w tajnym obiegu znajduje się podstępny raport, obliczony, jeśli nie zaprojektowany, aby zaszkodzić sukcesowi M' lle Lind w tym mieście i na południu. Insynuuje się, że poza licznymi aktami dobroczynności, które ofiarowała naszym Rodakom, i które czynią jej tak wielki zaszczyt, przedstawiła Stowarzyszenie abolicjonistów na północy z tysiącem dolarów, w celu promowania ich niepokojących i obrzydliwych projektów., Wyświadcz mi przysługę i powiedz, czy ten raport nie jest bez najmniejszych podstaw.”
Barnum odpowiedział:
„w odpowiedzi na twój list wczoraj, pytając, czy jest jakaś prawda w raporcie, że M' lle Jenny Lind przekazała darowiznę na rzecz Stowarzyszenia abolicjonistów, błagam dobitnie stwierdzić, że nie ma najmniejszych podstaw do takiego oświadczenia., Nie waham się powiedzieć, że ta pani nigdy nie dała ani grosza w takim celu, i że jej często wyrażała podziw dla naszego szlachetnego systemu rządów przekonuje mnie, że ceni zbyt drogo chwalebne instytucje naszego kraju, aby dać najmniejszą sankcję dla jakiegokolwiek ataku na Unię tych państw.”
wyzwoliciel nazwał wymianę” absurdalną i żałosną”, kolejny przykład odmowy Lind wypowiadania się na temat niewolnictwa.,
zamiast tego Lind przyjęła samych polityków, którzy pośredniczyli w amerykańskim kompromisie z niewolnictwem, kiedy wyjechała do Waszyngtonu w grudniu 1850 roku na dwa przedstawienia w Teatrze Narodowym. Prezydent Millard Fillmore wezwał Lind do hotelu Willard (który teraz oferuje Apartament Jenny Lind) rano po jej przyjeździe. House Speaker Howell Cobb z Georgii, opisał publiczność podczas drugiego występu Lind, ” najbardziej błyskotliwy … jaki kiedykolwiek zebrał się w tym mieście.,”
oprócz Cobba, wśród publiczności znaleźli się inni główni zwolennicy kompromisu z 1850 roku: prezydent Fillmore, Senator Henry Clay i sekretarz stanu Daniel Webster. Pod koniec przedstawienia, Lind, ze sceny, wymienił powtarzające się ukłony i ukłony z sekretarzem Websterem z Massachusetts, człowiekiem abolicjonistami oskarżonym o sprzedaż północy, kierując rządowym egzekwowaniem ustawy o zbiegłych niewolnikach. Lind odwiedzała Cobba w jego komnatach i patrzyła, jak Senator Clay z Kentucky argumentuje sprawę przed Sądem Najwyższym Stanów Zjednoczonych.,
profesor historii Uniwersytetu Georgii, pisząc w 1960 roku, uchwycił pogląd oficjalnego Waszyngtonu podczas wizyty Lind, co jest sprzeczne z antyslawistycznymi nastrojami, które panowały na północy: „Amerykanie właśnie uratowali Unię przed zakłóceniem kwestii niewolnictwa….Szwedzki artysta dotarł więc do Stanów Zjednoczonych w czasie, gdy jego mieszkańcy byli w uścisku bujnej radości bezkonkurencyjnej w ciągu trzydziestu lat.”
oczywiście, zwolennikom antyslawizmu należało pomyśleć, że Jenny Lind może nie wierzyć w ich sprawę., Judith Griffiths, Brytyjska abolicjonistka, która zamieszkała z rodziną Douglassa i zarządzała jego sprawami biznesowymi, zakończyła to, gdy spotkała się z Lind podczas swojego postoju w Rochester w Nowym Jorku w lipcu 1851 roku. W liście do Gerrita Smitha, kandydata na prezydenta z 1848 roku, Griffith napisał: „niversally benevolent as is decent, the colored people are perspected by her humanity – and too notworthy to be educated… „Griffiths kontynuowała,” wydawało się przerażone na kolorowych ludzi—teraz wiem dla siebie, że jest całkowicie za niewolnictwem-jestem tak zasmucony.,”
to, że Lind rzeczywiście patrzył na czarnych jest zgodne z obserwacjami Maunsell Field, partnera prawnego abolicjonisty Johna Jaya, który później służył w Departamencie Skarbu pod kierownictwem Abrahama Lincolna. W swoim pamiętniku field przedstawia siebie jako nieświadomego obserwatora wciągniętego do kręgu Lind, kiedy wezwała go do swojego nowojorskiego hotelu, aby sporządzić formalny kontrakt między Barnumem i Lind.
Field nagrał swoje doświadczenia z Lind w czasie pierwszego koncertu trasy, który odbył się w miejskim ogrodzie zamkowym., Barnum wszedł na scenę, aby ogłosić, że Lind przekazuje dochód z nocy na kilkanaście organizacji charytatywnych, w tym po 500 dolarów na dom dla kolorowych i starszych osób oraz kolorowy azyl dla sierot. Barnum dumnie oświadczył, że Lind, wraz z nim, wybrał organizacje charytatywne bez względu na rasę, wyznanie czy historię służebności. Jednak Field ujawnia w swoim pamiętniku, że on, a nie Lind, wybrał miejsce, w którym dochód zostanie przekazany. „Zapytałem ją do jakich instytucji mam ją przedstawić, a ona powiedziała mi, żebym sam je wybrał” – napisał. On i kilka innych stworzyli listę, którą ona zatwierdziła, ledwo ją czytając., Ogólnie Rzecz Biorąc, Field ocenił Lind jako ” spokojną, rozsądną, sumienną kobietę o wysokich zasadach, raczej wyrachowaną niż emocjonalną.”Ale kończy rozdział dwuzdaniowym akapitem:” miała wstręt do Murzynów, których nie mogła pokonać. – Są takie brzydkie-mawiała.'”
jednak chwilę przed wyjazdem Lind do Stanów Zjednoczonych w czerwcu 1852 roku, przekazała 100 dolarów na rzecz Harriet Beecher Stowe, aby pomóc w zakupie wolności Edmondsonów, rodziny zniewolonej w Waszyngtonie., Stowe poprosiła przyjaciółkę, aby pomogła jej zdobyć bilety na pożegnalny koncert Lind w Nowym Jorku. Przyjaciel, George C. Howard, odwiedził wcześniej box-office, aby kupić bilety tylko na spotkanie Otto Goldschmidta, pianistki Jenny Lind, którą Lind poślubiła wcześniej tego samego roku w Bostonie. „Pan Goldschmidt powiedział mu, że nie można zdobyć żadnych dobrych, ponieważ wszystkie zostały sprzedane.”
dowiedziawszy się, dla kogo są bilety, Goldschmidt zawołał: „Pani Stowe!… autor chaty wujka Toma? W rzeczy samej, ona będzie miała miejsce cokolwiek się stanie!,
” musisz poczuć i wiedzieć, jakie głębokie wrażenie wywarła Chatka wujka Toma na każdym sercu, które może odczuwać godność ludzkiej egzystencji…muszę ci podziękować za wielką radość, jaką odczułem nad tą książką… mam wrażenie, że Chatka wujka Toma nastąpi wielkie zmiany w przyszłości… i że autor tej książki może zasnąć dziś lub jutro z jasnym, słodkim sumieniem bycia silnym środkiem w ręce twórcy w działaniu niezbędnego dobra w jednym z najważniejszych pytań dla dobra ludzi.naszych czarnych braci. ,”
Lind również odpowiedział na apel Stowe do niej w imieniu Edmondsons: „to jest z przyjemnością również, że ja i mój mąż umieszczamy nasze skromne nazwiska na liście, którą wysłałeś … mając nadzieję, że przez długi czas możesz żyć świadkami rozwoju dobra, o które tak szlachetnie walczyłeś, moje najlepsze życzenia idą z Tobą.”
co tłumaczy zmianę nastawienia Lind nawet rok po tym, jak Julia Griffiths zauważyła, że Lind była „pro-niewolnicza” i zbuntowana przez czarnych? Naprawdę mogła się zmienić?,
„jednym z zagrożeń-ostrzega Gac, oceniając XIX-wieczne postaci historyczne-jest natychmiastowe dostosowanie pro-niewolnictwa i antyslawizmu do rasizmu i antyrasistowskości.”Joan Hedrick, badacz Stowe, mówi:” większość abolicjonistów nie wierzyła w równość społeczną z ludźmi koloru.”Tak więc nieufne poglądy, które Lind wyraziła Field i Griffiths, nie wykluczały ewolucji jej poglądów na temat niewolnictwa.
Hedrick sugeruje, że Chata wujka Toma mogła zmienić Serce Lind. „Najwyraźniej została dotknięta”, mówi Hedrick., „jest bardziej świadectwem mocy książki, aby biali ludzie zrozumieli subiektywność czarnych ludzi w sposób, jakiego nigdy wcześniej nie mieli… nie sądzę, że musisz szukać dalej.”
Stowe publikował w czasopiśmie „Uncle Tom' s Cabin ” w ciągu 40 tygodni, począwszy od czerwca 1851 roku. Tak więc, w ostatnim roku pobytu Lind w Stanach Zjednoczonych, historia zyskiwała czytelników, czego kulminacją była publikacja w formie powieści w czerwcu 1852 roku, kiedy Lind wyjeżdżała ze Stanów Zjednoczonych., W pierwszym roku wydania książka sprzedała się w nakładzie 300 000 egzemplarzy w Stanach Zjednoczonych i 1,5 miliona w Wielkiej Brytanii. Hedrick mówi: Nie mam powodu, by myśleć, że nie reagował tak, jak większość ludzi, którzy to czytali.”
21 miesięcy Jenny Lind w Ameryce zaczęło się, co najwyżej, od obojętności na los zniewolonych Afroamerykanów, a zakończyło się znaczącym publicznym poparciem dla antyslavii po jej odejściu; nazwisko soprano stało na czele listy tych, którzy przyczynili się do zakupu wolności Edmondsonów.,
może więc błędem jest stwierdzenie, że Hutchinson Family Singers „zawiodło” w staraniach o to, by Lind zaśpiewała dla wolności; nie była to bitwa do wygrania w jeden dzień. Gdy Hutchinsonowie zaczęli śpiewać, możliwe, że Lind pewnego dnia dołączy do chóru. Być może Hutchinsonowie w końcowych wierszach „zejdź z toru” przewidzieli, że w moralnym wszechświecie ludzie sumienia prędzej czy później nie mają wyboru, aby do nich dołączyć:
zobacz, jak ludzie biegają na spotkanie z nami;
na zajezdni wita nas tysiące.,
wszyscy zajmują miejsca z uniesieniem
w samochodzie emancypacja.
Huzza! Huzza!
emancypacja wkrótce pobłogosławi nasz szczęśliwy naród!
Huzza!… Huzza!… Huzza!…