słowo ” kicz „powstało w XIX wieku, aby krytykować sztukę postrzeganą jako słabą w guście lub beznadziejnie kopiującą” sztukę wysoką”, ale pozostającą mierną lub pozbawioną wyrafinowania. W XX wieku, wraz z rozwojem produkcji przemysłowej, termin ten stał się bardziej ogólnie związany z masowymi towarami lub tanią rozrywką, uważaną za dekoracyjną lub przywodzącą na myśl niskobudżetowy smak., Kicz doznał najpoważniejszego intelektualnego ciosu w kręgach sztuki, gdy Clement Greenberg sprzeciwił się temu w słynnym eseju z 1939 r., w którym twierdził, że jest on anathemą dla postępowej, awangardowej sztuki, ponieważ była ona dla mas. Rozwój konsumpcjonizmu w Stanach Zjednoczonych i Europie w latach 50. i 60. wywołał artystyczne zainteresowanie kulturą popularną, jednak często z myślą o zlikwidowaniu przepaści między pozornie „sztuką piękną” a masową atrakcją; nigdzie nie było to bardziej zauważalne niż wraz z rozwojem Pop-artu w Stanach Zjednoczonych., Dziś idea, że coś może być „tak źle, że jest dobrze”, jest tak powszechna, że termin „kicz” nie zachowuje już negatywnych skojarzeń, które kiedyś tworzyły, a dziś artyści często tworzą dzieła, które obejmują zły gust i kwestionują wysoki i niski podział w sztuce. Co ważne, o ile kicz kojarzy się z kulturą europejską czy amerykańską, o tyle ma podobieństwa na całym świecie. Na przykład pojęcie kawaii – czyli słodkości – w kulturze japońskiej jest jakością przeciwną estetycznemu ideałowi wyrafinowania i odgrywa znaczącą rolę w kulturze popularnej i rozrywce.