Madame Lelica

Jonas Salk stał się bohaterem narodowym, gdy uśmierzył strach przed polio za pomocą swojej szczepionki, zatwierdzonej w 1955 roku. Chociaż była to pierwsza szczepionka przeciwko polio, nie miała być ostatnia; Albert Sabin wprowadził szczepionkę doustną w latach 60., która zastąpiła szczepionkę Salka.

sezon na Polio

w pierwszej połowie XX wieku lato było dla dzieci strasznym czasem. Chociaż mogli cieszyć się długimi dniami nieskrępowanej gry, lato było również znane jako ” sezon polio.,”Dzieci były jednymi z najbardziej podatnych na paralityczne zapalenie poliomyelitis( znane również jako porażenie dziecięce), chorobę, która wpływa na ośrodkowy układ nerwowy i może prowadzić do paraliżu. Po wystawieniu na działanie wirusa poliowirusa w pierwszych miesiącach życia, niemowlęta zwykle przejawiały tylko łagodne objawy, ponieważ były chronione przed paraliżem przez przeciwciała matczyne nadal obecne w ich ciałach., Jednak w miarę poprawy warunków higienicznych i mniej noworodków było narażonych na działanie wirusa (który jest obecny w ludzkich ściekach), paralityczne zapalenie poliomyelitis zaczęło pojawiać się u starszych dzieci i dorosłych, którzy nie mieli korzyści z odporności niemowlęcia. Prezydent Franklin Delano Roosevelt jest chyba najbardziej znaną ofiarą poliowirusa. W 1921 roku, w wieku 39 lat, zachorował na tę chorobę, jedną z tysięcy, które zostały dotknięte w tym roku.

szczepionki

na początku lat 50.XX wieku, co roku zdarzało się od 25 000 do 50 000 nowych przypadków polio., Jonas Salk (1914-1995) stał się bohaterem narodowym, gdy rozwiał strach przed przerażającą chorobą za pomocą szczepionki przeciwko polio, zatwierdzonej w 1955 roku. Chociaż była to pierwsza szczepionka przeciwko polio, nie miała być ostatnia; Albert Bruce Sabin (1906-1993) wprowadził szczepionkę doustną w Stanach Zjednoczonych w latach 60., która zastąpiła szczepionkę Salka. chociaż choroba została ostatecznie opanowana z powodu tych szczepionek, nauka stojąca za nimi wywołała debatę, która trwa do dziś.

salk-profil..jpg Jonas Salk, 1953-2005, UA.90.,F89, Archives Service Center, University of Pittsburgh Salk Edukacja i praca nad grypą

Jonas Salk urodził się w Nowym Jorku, jako najstarszy syn swoich rodziców. Jego matka była żydowską imigrantką z Rosji, a ojciec synem żydowskich imigrantów. Salk był zachęcany przez całą młodość do osiągania sukcesów naukowych. Ukończył szkołę średnią w wieku 15 lat, a następnie wstąpił do City College of New York. Mimo że początkowo zamierzał studiować prawo, zainteresował się medycyną i zmienił swoją ścieżkę kariery, kończąc ją z dyplomem naukowym w 1933 roku.,

w wieku 19 lat Jego intencją nie było jednak praktykowanie medycyny; chciał być naukowcem medycznym. Pod koniec edukacji medycznej rozpoczął współpracę z Thomasem Francisem Jr., który przez wiele lat miał być jego mentorem. Salk otrzymał tytuł doktora w 1939 roku, a po odbyciu stażu w Mt. Sinai Hospital, przyjął National Research Council fellowship do pracy na University of Michigan., Tam dołączył do Francisa (który od tego czasu przeniósł się do Michigan) i spędził sześć lat badając influenzavirus i opracowując szczepionkę przeciw grypie, prace w dużej mierze wspierane przez armię amerykańską. Szczepionka, którą ostatecznie opracowali w 1943 roku, była szczepionką zabitego wirusa: zawierała zabity formaliną szczep influenzavirus, który nie mógł wywołać choroby, ale indukował przeciwciała zdolne do odparcia przyszłych ataków wirusa. Francis i Salk byli jednymi z pionierów szczepionek przeciwko wirusom zabitym. Do tego czasu do produkcji szczepionek używano żywych atenuowanych (osłabionych) wirusów.,

the Virus Research Laboratory and Poliovirus

w 1947 roku Salk przyjął stanowisko w University of Pittsburgh School Of Medicine w celu utworzenia Laboratorium Badań nad wirusami. Swoje wysiłki poświęcił tworzeniu pierwszorzędnego środowiska badawczego i publikowaniu prac naukowych na różne tematy, w tym na poliowirusy. Jego praca zwróciła uwagę National Foundation for Infantile paraliż (obecnie Marsz Dimes), a on został zaproszony do udziału w programie badawczym sponsorowanym przez Fundację. Zgodził się i podjął się zadania typowania poliowirusów.,

zasada „Killed-Virus”

w 1951 roku National Foundation typing program potwierdziła istnienie trzech typów poliowirusów. W tym czasie Salk był przekonany, że ta sama zasada „zabitego wirusa”, której użył do opracowania szczepionki przeciw grypie, zadziała na polio. Wierzył również, że byłaby mniej niebezpieczna niż żywa szczepionka: jeśli szczepionka zawierała tylko martwy wirus, to nie mogłaby przypadkowo wywołać polio u zaszczepionych., Jedną z trudności było jednak to, że duże ilości poliowirusa były potrzebne do produkcji szczepionki zabitego wirusa, ponieważ zabity wirus nie będzie rosnąć w organizmie po podaniu tak, jak żywy wirus. W 1949 John Enders, Thomas Weller i Frederick Robbins odkryli, że poliowirus może być uprawiany w laboratoryjnych kulturach tkanek bez nerwów (zdobywając im nagrodę Nobla w dziedzinie fizjologii lub medycyny w 1954). Praca Endersa i jego współpracowników utorowała drogę dla Salka, ponieważ dostarczyła metody uprawy wirusa bez wstrzykiwania żywych małp.,

Salk opracował metody uprawy dużych ilości trzech rodzajów poliowirusów na hodowlach komórek nerki małpy. Następnie zabił wirusy formaldehydem. Po wstrzyknięciu małpom szczepionka chroniła je przed paralitycznym zapaleniem poliomyelitis. W 1952 roku Salk rozpoczął testowanie szczepionki u ludzi, zaczynając od dzieci, które zostały już zakażone wirusem. Zmierzył poziom przeciwciał przed szczepieniem, a następnie był podekscytowany, widząc, że poziom został znacznie podniesiony przez szczepionkę.

próby polowe

w 1954 roku rozpoczęto masową, kontrolowaną próbę polową, sponsorowaną przez National Foundation for Infantile paraliż. Wzięło w nim udział prawie dwa miliony amerykańskich dzieci w wieku od sześciu do dziewięciu lat. W niektórych rejonach kraju połowa z tych „pionierów Polio” otrzymała szczepionkę, a połowa placebo., W innych rejonach kraju dzieci, które nie otrzymały żadnej szczepionki, były uważnie obserwowane. 12 kwietnia 1955 roku Thomas Francis, mentor Salka i dyrektor badania, poinformował, że szczepionka jest Bezpieczna, silna i 90% skuteczna w ochronie przed paralitycznym zapaleniem poliomyelitis.

w celu przeprowadzenia tych masowych badań szczepionka Salka musiała być produkowana na dużą skalę. Osiągnięcie tego wymagało pomocy przemysłu farmaceutycznego, a znane firmy, takie jak Eli Lilly and Company, Wyeth Laboratories i Parke, Davis And Company zgodziły się na wyprodukowanie nowej szczepionki.,

Sabin ' s Path to Polio Research

W międzyczasie Albert Sabin opracował szczepionkę przeciwko polio z żywym wirusem. Sabin, podobnie jak wielu ówczesnych naukowców, wierzył, że tylko żywy wirus będzie w stanie zagwarantować odporność na dłuższy okres.

Sabin urodził się w 1906 roku w Białymstoku w Rosji (obecnie część Polski). W wieku 15 lat wyemigrował z rodziną do Stanów Zjednoczonych. Po ukończeniu szkoły średniej w Paterson w stanie New Jersey, jego wuj zgodził się sfinansować jego edukację w college ' u, pod warunkiem, że Sabin studiował stomatologię., Po dwóch latach przygotowań do stomatologii na New York University, Sabin przeszedł na medycynę, zainteresował się wirusologią. W ten sposób stracił wsparcie finansowe, ale praca dorywcza i stypendia umożliwiły mu kontynuowanie nauki. Sabin otrzymał licencjat w 1928 roku, a następnie zapisał się na New York University College Of Medicine.

będąc w Szkole Medycznej Sabin poświęcił czas na badania nad zapaleniem płuc, opracowując dokładną i skuteczną metodę określania jego przyczyny w poszczególnych przypadkach—zarówno pneumokoki, jak i wirusa., W 1931 roku otrzymał tytuł doktora medycyny, a po odbyciu stażu wyjechał do Lister Institute of Preventative Medicine w Londynie w celu prowadzenia badań. Rok później powrócił do Stanów Zjednoczonych, przyjmując stypendium w Rockefeller Institute for Medical Research. Tam Sabin zainteresował się poliowirusem. W 1936 roku wraz z kolegą udało mu się wyhodować poliowirus w tkance mózgowej z ludzkiego zarodka.

podczas II Wojny Światowej Sabin porzucił badania nad polio, aby służyć w korpusie medycznym armii USA., Tam badał inne choroby, takie jak owadobójcze zapalenie mózgu i denga, pracując nad szczepionkami dla obu.

szczepionka Sabina z żywym wirusem

Po wojnie Sabin przyjął posadę na University of Cincinnati College Of Medicine jako profesor pediatrii badawczej. Następnie powrócił do studiów nad polio. Aby dowiedzieć się jak najwięcej o chorobie, on i jego koledzy przeprowadzili autopsje na wszystkich w promieniu 400 mil od Cincinnati, którzy zmarli na polio., Autopsje wykazały, że poliowirus wpływa zarówno na przewód pokarmowy, jak i ośrodkowy układ nerwowy. Z tego odkrycia Sabin był w stanie udowodnić, że polio najpierw zaatakował przewód pokarmowy, zanim przeszedł do tkanki nerwowej. Odkrycie to sugerowało, że wirus może być uprawiany w tkankach bez nerwów, co później zostało osiągnięte w hodowli tkankowej przez laureatów Nagrody Nobla Endersa, Wellera i Robbinsa. Uprawa poliowirusa w hodowli tkanek bez nerwów była bardziej praktyczna niż poprzednie osiągnięcie Sabina, polegające na hodowaniu go w tkance mózgowej z embrionów.,

mniej więcej w tym samym czasie, gdy Salk rozpoczął pracę nad szczepionką przeciwko zabitemu wirusowi, Sabin rozpoczął pracę nad atenuowaną szczepionką przeciwko żywemu wirusowi. Sabin uważał, że szczepionka doustna będzie lepsza od zastrzyku, ponieważ będzie łatwiejsza do podania. Zaczął hodować i testować wiele szczepów wirusa na zwierzętach i kulturach tkankowych i ostatecznie znalazł trzy zmutowane szczepy wirusa, które wydawały się stymulować produkcję przeciwciał bez powodowania paraliżu., Następnie Sabin testował te szczepy na ludziach: jego poddanymi byli on sam i jego rodzina, współpracownicy badawczy i więźniowie z pobliskiego więzienia Chillicothe.

testowanie szczepionki z żywym wirusem

ponieważ szczepionka Salka była z powodzeniem stosowana w Stanach Zjednoczonych, Sabin nie był w stanie uzyskać wsparcia dla zakrojonego na szeroką skalę, kontrolowanego badania terenowego, takiego jak badanie szczepionki Salka. W 1957 roku Sabin przekonał Ministerstwo Zdrowia ZSRR do przeprowadzenia badań terenowych nad jego szczepionką. Po sukcesie procesu Sowieckiego w 1960 roku USA., Publiczna Służba Zdrowia zatwierdziła szczepionkę w 1961 roku do produkcji w Stanach Zjednoczonych, a Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) zaczęła stosować szczepionkę z żywym wirusem produkowaną w ZSRR.

sukces i eradykacja Polio

pod koniec lat 50.Sabin zawarł umowę z firmą farmaceutyczną Pfizer na produkcję szczepionki przeciwko żywemu wirusowi. Zaprezentował Pfizer główne szczepy wirusa, a firma zaczęła doskonalić technikę produkcji w swoich brytyjskich zakładach.,

doustna szczepionka Sabin przeciwko polio (podawana w kroplach lub na kostce cukru) wkrótce zastąpiła w wielu częściach świata szczepionkę przeciwko Zabitemu wirusowi Salka. W 1994 WHO ogłosiła, że naturalnie występujący poliowirus został wyeliminowany z półkuli zachodniej w wyniku wielokrotnych masowych kampanii szczepień szczepionką Sabin w Ameryce Środkowej i Południowej. Jedynymi wystąpieniami paralitycznego poliomyelitis na Zachodzie po tym czasie były nieliczne przypadki spowodowane samą szczepionką przeciwko żywemu wirusowi.,

kontrowersje związane z żywym wirusem a zabitym wirusem

podczas swojego życia Sabin stanowczo bronił swojej szczepionki z żywym wirusem, nie wierząc w żadne dowody, że może ona wywołać paralityczne zapalenie poliomyelitis. Salk ze swojej strony uważał, że szczepionka przeciwko wirusowi zabitego zapewnia równoważną ochronę u osób i społeczności bez ryzyka spowodowania paraliżu. Pomimo przekonania Sabina, ryzyko paraliżu po szczepionce z żywym wirusem istnieje, choć jest niewielkie., W 1999 roku Federalny panel doradczy zalecił USA powrót do szczepionki Salka, ponieważ nie może ona przypadkowo wywołać polio. Na podstawie dziesięciu dodatkowych dowodów zalecenie to zostało ponownie potwierdzone w 2009 r.

późniejsze badania

chociaż jako pierwszy wyprodukował szczepionkę przeciwko polio, Salk nie otrzymał Nagrody Nobla ani nie został członkiem National Academy of Sciences., Był obiektem publicznego uwielbienia ze względu na swoją pionierską pracę, całe życie starał się unikać światła reflektorów, ale mimo to znosił niechęć wielu swoich kolegów, którzy postrzegali go jako ” ogara reklamowego.”W 1962 założył Salk Institute for Biological Studies w La Jolla w Kalifornii, Przedsiębiorstwo początkowo finansowane przy wsparciu Marszu Dimesa. Badania własne salka były kontynuowane, przede wszystkim na stwardnienie rozsiane, raka i AIDS., Salk spędził ostatnie lata swojego życia, angażując się w opracowanie szczepionki przeciwko wirusowi zabitego, aby zapobiec rozwojowi AIDS u osób zakażonych ludzkim wirusem niedoboru odporności.

Sabin również kontynuował swoją pracę i zajmował szereg wpływowych stanowisk w takich organizacjach, jak Weizmann Institute of Science, U. S. National Cancer Institute i National Institutes of Health.

informacje zawarte w tej biografii zostały ostatnio zaktualizowane 8 stycznia 2017 roku.