filozofia historii
ostatnie 20 paragrafów Filozofii Prawa (oraz ostatnie 5 paragrafów sekcji obiektywnego ducha encyklopedii) poświęcone jest historii świata(die Weltgeschichte) i zbiegają się one również z punktem przejścia od obiektywnego do absolutnego ducha., Dostrzegliśmy już dla Hegla znaczenie zagadnień historycznych wkontekście fenomenologii ducha, tak że można uchwycić szereg różnych form obiektywnego ducha w kategoriach stopnia, w jakim umożliwiają one rozwój uniwersalnej, własnej świadomości, zdolnej do racjonalności i wolności. Hegel po raz pierwszy zapoznał się z tymi ideami w serii wykładów wygłoszonych pięć razy w okresie jego Berlinu, a to dzięki tekstowi zebranemu na podstawie tych wykładów przez Jego Syna Karla, wielu czytelników zostało wprowadzonych do idei Hegla po jego śmierci.,
historia Ĺ „wiata skĹ' ada siÄ ™ z historii partykularnych, w ktĂłrych duch przyjmuje „szczegăłlnä … zasadÄ™, ktĂłrej musi przebiegaÄ ‡ przez rozwĂłj swojej Ĺ „wiadomoĹ” ci i jej AktualnoĹ ” ci ” (PM: §548). Można tu zaobserwować tę samą, jaką po raz pierwszy zaobserwowaliśmy wśród kształtów świadomości w fenomenologii i wśród kategorii Orto-determinacji w logice., Wspã3lnota historyczna działa na zasadzie, ktã3ra informuje o życiu społecznym, o doświadczeniu i pamięci tego działania oraz o konsekwencjach, ktã3re przynosi—pamięć zakodowana w opowieściach krążących we wspã3lnocie—skutkuje tym, że zasada ta staje się dostępna dla samoświadomości wspã3lnoty, przerywając w ten sposã3b bezpośredniość jej działania., Ta utrata natychmiastowości prowadzi do upadku tej wspólnoty, ale rodzi zasadę nowej wspólnoty:
czyniąc siebie obiektywnym i czyniąc z niej przedmiot myśli, z jednej strony niszczy określoną formę jej bytu, z drugiej zyskuje zrozumienie elementu uniwersalnego, który obejmuje, iw związku z tym tworzy nową formę swojej wrodzonej zasady … staje się inną, a w rzeczywistości wyższą.zasada., (PWH: 81)
to dialektyczne połączenie konkretnych wspólnot wrozwojową narrację, która pokazuje
ścieżkę wyzwolenia dla duchowej rzeczy, czynu, dzięki któremu urzeczywistnia się w nim absolutny ostateczny cel świata, a jedynie Ukryty umysł osiąga świadomość i samoświadomość. (PM: §549)
jest to dialektyka, która jednak przechodzi tylko przez niektóre społeczności. Hegla jest ewidentnie Eurocentrycznym opisem historii.,
jest tak, że „analiza kolejnych stopni w ich abstrakcyjnej formie należy do logiki”(PWH: 56), ale raz jeszcze należy podkreślić, że podobnie jak w filozofii przyrody, filozofia historii nie ma na celu jakimś magicznym wydedukować faktycznych empirycznych zjawisk historycznych, jak pióro druga; raczej przyjmuje wyniki rzeczywistej empirycznej historii jako jej materiał i próbuje znaleźć w niej przykładowe rodzaje kategorycznych progresji logiki. Tak więc działalność historyka filozoficznego zakłada działalność historyków „oryginalnych” i „refleksyjnych” (PWH, 1-8)., Rzeczywisty świat jest pełen nieprzewidzianych okoliczności, z których historycy empiryczni już wyabstrahują w konstruowaniu swoich narracji, np. pisząc z częściowych perspektyw narodowych. Filozoficznie pojąć histerię będzie jednak pojmować ją z perspektywy samej historii świata, a to umożliwia przejście do ducha absolutnego, jak historia świata będzie rozumiana w kategoriach manifestacji tego, co z religijnego punktu widzenia nazywa się „Bogiem”, lub z filozoficznego punktu widzenia – „rozumem”., Hegel wyraźnie uważa, że istnieje sposób poznawczego nawiązywania do historii w sposób wykraczający poza punkt świadomości irozrozumienia—punkt widzenia tego, co teraz myślimy orozpoznawaniu historii naukowej. Z perspektywy świadomościhistoria jest czymś, co stoi przeciwko mnie quasomething znane, ale z punktu widzenia samoświadomości pojmuję tę historię jako historię, która przyczynia się do mnie, qua racjonalne i wolne.
3.2.,3 Filozofia Ducha absolutnego
tematyka ostatnich 25 paragrafów Encyklopedii Filozofii Ducha, AbsoluteSpirit, została znacznie poszerzona o treść trzech różnych serii wykładów na temat filozofii sztuki, religii ihistorii filozofii, wygłaszanych wielokrotnie w ciągu dekady Hegla wberlinie. Zebrane i opublikowane w latach bezpośrednio po jego śmierci, były to prace, dzięki którym Hegel miał stać się znany jako najbardziej znaczący synoptyczny teoretyk tych kultur., Zamiast próbować uchwycić bogactwo jego myśli w kilku akapitach, które z pewnością byłyby daremne, spróbujemy po prostu nawiązać do tego, jak ten materiał ma sporządzać dotychczasowe zasoby koncepcyjne.
Sztuka
Hegel pisał w czasach intensywnego rozwoju idei o sztuce. Kant traktował doświadczenie estetyczne w dużej mierze w odniesieniu do doświadczenia piękna natury, ale dla Hegla estetyka dotyczy przede wszystkim sztuki., Powód tego jest prosty: sztuka jest obiektywnym medium, w którym Wspólnota kolektywnie odbija się na sobie, a sztuka ludów historycznych ma być rozumiana jako próba przedstawienia świadomości swoich członków teraźniejszości tego, co jest. To właśnie jako sztuka „świadomość Absolutu najpierw nabiera kształtu” (PM: §556). Specyfika sztuki tkwi w zmysłowości medium, w którym jego treść jest uprzedmiotowiona.,
w latach 90.XX wieku Friedrich Schiller i Friedrich Schlegel nadali estetyce wymiar historyczny, wyróżniając formy sztuki nowoczesnej i nowoczesnej pod względem kontrastu–sentymentalnego i klasyczno–romantycznego. Hegel przyjmuje terminologię Schlegela, aby odróżnić klasyczną sztukę, która rozwijała się w świecie greckim i rzymskim, od romantycznej sztuki czasów postklasycznych. Ponownie, romantyczny lub nowoczesny tutaj będzie charakteryzował sięodept formy indywidualnej subiektywnej świadomości, która w dużej mierze brakuje w starożytności., Jednak ci w starożytności greckiej, gdzie psychologiczne uwarunkowania były bliskie antropologicznym, żyli z komfortowym uczuciem między duchem a ciałem oraz między jednostką a społeczeństwem. Cechą charakterystyczną Greków był ich „heimatlichkeit” —ich zbiorowe poczucie bycia w domu na świecie, tak jak każdy z nich był w domu w swoich ciałach. Współczesna subiektywność jest więc nabywana jako koszt poczucia abstrakcji i wyobcowania ze świata rzeczywistego iz samego siebie—konsekwencją tego, jak współczesny podmiot w inny sposób przekształcił się w swoje ciało.,
Hegel, pod wpływem twórczości byłego współpracownika, Heidelbergfilologa Friedricha Creuzera, dodaje schlegelowi kategoryzację form sztuki poprzez postawienie kolejnej kategorii symbolikart, charakteryzującej Kultury materialne starożytnych cywilizacji wschodnich, takich jak Persja, Indie i Egipt. Sztuka symboliczna religii anteistycznych Wschodu wykorzystywała naturalne elementy dosymbolizacji bogów swoich kultur: Zoroastryzm przybrał światło,na przykład, aby symbolizować boskość (Aes i: 325), a kult zwierząt był spotykany u Egipcjan (Aes i: 357)., Jednak rzeczy takie trzeba było odróżnić od tego, co miały być przez nie symbolizowane, więc trzeba było dokonać przemocy wobec takich form naturalnych w próbach reprezentowania Absolutu—takie produkty kulturowe stają się „dziwaczne, groteskowe i pozbawione smaku”(Aes i, 77), co jednak podważyło ich pierwotną funkcję, a ludzie byli w stanie zaoferować dialektyczne rozwiązanie tego problemu., Wyrazili ideę absolutną lub ideę, przyjmując za jej materialną, specyficznie ludzką formę, ale tylko pod warunkiem, że będzie ona „zwolniona od wszelkich braków tego, co czysto zmysłowe i od warunkowej skończoności świata fenomenalnego”., Ale nawet tak, jak wyidealizowani w Greckiej rzeźbie, powiedzmy, przedstawiani greccy bogowie wciąż są przedmiotem „naiwnej intuicji i zmysłowej wyobraźni” (Aes I, 77-8), i jako tacy klasyczni bogowie utrzymywali zarodek własnego upadku, ponieważ nie mogli uniknąć
skończenia przypadkowe antropomorfizmowi wypaczają bogów w odwrotność tego, co stanowi istotę i boskość (Aes I, 77-8). i: 502-4)
aby rozwiązać te sprzeczności, potrzebna będzie nowa forma sztuki, którą zapewnia Sztuka romantyczna., Ale materiał do tegoformularz nie będzie pochodzić z samej sztuki. O ile Sztuka grecka może być jednocześnie przynależna dorealm estetycznych i religijnych, o tyle Sztuka romantyczna wynika z rozszczepienia w sferze symbolicznej tego, co w fenomenologii Hegel traktował jako jedną kategorię, sztukę-religię. Przejście od sztuki klasycznej do sztuki romantycznej reprezentuje zarówno wyzwolenie sztuki od religii, jak i religii od sztuki i zmysłowości., Tak więc chrześcijaństwo, którego rytuały koncentrowały się wokół mitu o tym, że Bóg staje się człowiekiem w osobie Jezusa, zawierało Typ polegania na pięknych produkcjach Sztuki, w jaki sposób charakteryzowały religie Greckie. Przejście od sztuki klasycznej do romantycznej stanowi zatem szersze przejście między kulturą, wktórej ostateczny autorytet był estetyczny, a kulturą, wktórej autorytet ten został przekazany religii, a tym samym stanowi zmianę autorytatywności różnych form poznawczych. Utrata autorytetu jest przyczyną często nieporozumień Hegla na temat śmierci sztuki.,
do dalszej dyskusji zapraszamy do wpisu O estetyce Hegla.
Religia
wiadomo, że po śmierci Hegla w 1831 roku, jego zwolennicy wkrótce podzielili się na lewicę, centrum i prawicę w kwestii religii. Spór o właściwe heglowskie filozoficzne nastawienie do religii poparł opublikowany w latach 1835-6 DavidStrauss ' s Life of Jesus krytycznie zbadany—konserwatywna prawica twierdziła, żeegelianizm odzwierciedla chrześcijańską ortodoksję, Lewica postrzega go jako humanistyczną doktrynę dotyczącą historycznej emancypacji ludzkości., W rzeczywistości implikacje filozofii Hegla dla wierzeń religijnych były sporne od czasu jego wyeksponowania w 1820 roku. chociaż oficjalnie deklarował, że filozofia i religia mają tę samą treść—Bóg—Hegel twierdził, że konceptualna forma filozofii zajmuje się tą koncepcją w sposób bardziej rozwinięty niż ten, który można było osiągnąć w imagistycznej formie reprezentacyjnej religii. Wielu przeciwników podejrzewało, że pojęcie Boga zostało opróżnione z jego szerszego znaczenia w procesie filozoficznych przekładów Hegla, a Hegel był podejrzewany przez część panteizmu orateizmu., Ostatecznie więc źródłem korozyjnego wpływu filozofii Hegla na religię mogłoby się wydawać, że treść wierzeń religijnych,jak Wszystko inne, opiera się raczej na racjonalnych, w rzeczywistości logicznych rozważaniach—logicznej spójności systemu filozofii—niż na czymś takim jak objawienie.,
w pismach, które wydał w latach 90. XX wieku, Hegel wykazywał wyraźne pociąganie do rodzaju sztuki ludowej-religii starożytnej Grecji w kontrastach z chrześcijaństwem, którego doktryny innych światów nie odzwierciedlały rodzaju Heimatlichkeit, które cenił wkróce starożytnym świecie, a późniejsze przyjęcie chrześcijaństwa przez Hegla, które określał jako „skończoną religię”, jest wyrazem kulturalnego ipolitycznego konserwatyzmu jego późnych lat. To jednak niedoszacowanie złożoności ewolucyjnych poglądów Hegla zarówno na filozofię, jak i religię., Ograniczenia dzikości w domu na świecie miały związek z niezdolnością życia greckiego i myśleniem o podtrzymaniu tego wymiaru ludzkiej egzystencji, co znajduje odzwierciedlenie w kategorii osobliwości obiektu. Los Sokratesa przedstawiał więc ostateczną zgodność z samą grecką formą życia, w rodzaju indywidualnej, refleksyjnej jednostki, która mogła odzwierciedlać każdą wiarę w wątpliwość i zająć stanowisko przeciwstawne. Podobne niezgodności można zobaczyć w greckich Traugeach, takich jak Antygona.,
wraz z upadkiem świata greckiego i powstaniem Rzymskiego,takie ruchy jak stoicyzm i chrześcijaństwo dałyby wyraz indywidualnemu punktowi widzenia, ale pod warunkami społecznymi Rzymu lub średniowiecza taki subiektywny punkt widzenia mógłby być tylko wyobcowanym, przyciągającym to, co w przeciwieństwie do Greckiejkonkreencji, byłoby postrzegane jako abstrakcje., Przed współczesnym światem nie byłoby realnego miejsca w życiu codziennym czy w kulturze filozoficznej dla żadnej niealienowanej wersji sytuacji obiektywnej czy subiektywnej, która po raz pierwszy pojawiła się wokrates-żadnej formy życia, wktórej ten indywidualny wymiar ludzkiej subiektywności mógłby znajdować sięw domu. Maschrystianizm oznaczał rodzaj postępu nad stoicyzmem w tym, że jego doktryny natury dobrego życia miały ten światopogląd. Tak więc opisując doktrynę mędrca, Hegel zdawał się lubić cytować dyktaturę Cycerona, że nikt nie może powiedzieć, kim jest ten mędrzec (LHP II,250-1, 256)., Na abstrakcyjność koncepcji dobrego człowieka stoickiego odpowiedział nowy kult religijny skupiony na życiu historycznego Chrystusa.
w tym sensie chrześcijaństwo charakteryzowało się zdecydowanym postępem nad bardziej intuicyjnie opartymi kultami religijnymi, do których Hegel był przyciągany w młodości, ale dopiero we współczesnym świecie treść podstawowych idei chrześcijaństwa mogłaby być odpowiednio wyrażona., W ten sposób Hegel traktuje średniowieczny katolicyzm jako wciąż ujęty w abstrakcjach sfery transcendentnej i wplątany w typliteralistycznej lekturze Vorstellungen—itspictures. Muszą one stać się konceptualizowane, a to następuje w ramach nowoczesnego protestantyzmu, a to, dla Hegla, wymaga pewnego rodzaju demitologizacji religijnego wątku wywodzącego się z przeszłości. Chrystus musi w jakiś sposób stać jako przykład rodzaju ludzkiego w ogóle, który jest ostatecznym nosicielem statusu Syna Bożego., Jeszcze raz jest to potwierdzona osobliwość kategorii Syn Boży, która musi zostać przywrócona do uniwersalności rodzaju ludzkiego. To właśnie charakter tego wyniku doprowadził do podziału zwolenników Hegla na ich prawicowe i lewicowe obozy. Z kolei rozumienie tego, co Hegel rozumie przez religię konceptualną, wiąże się ze zrozumieniem tego, co oznacza filozofia. Filozofia religii przechodzi więc w ostateczną formę Absolutspirit, filozofii-nauki, która jest „jednością sztuki i religii” (PM: §572)., Zaledwie sześć akapitów poświęconych tej nauce w Encyklopedii i zajmujących się niemal wyłącznie Związkiem filozofii z religią, miało zostać rozszerzone na masowo wydane pośmiertnie trzy tomy poświęcone(filozoficznej) historii filozofii w oparciu o różne źródła, w tym stenogramy studentów do serii wykładów wygłoszonych wberlinie.
Historia filozofii
w czasach Hegla dopiero niedawno pojawiła się idea rozwoju filozofii., Zarówno Fichte, jak i Schelling omawiali ideę historii filozofii po aluzji Kanta do tego pojęcia na kartach Krytyki czystego rozumu, a systematyczne podejście do historii filozofii pojawiło się podobnie jak ofW.G. Tennemann, który zakładał rodzaj kantowskiej struktury. Wyraźnie Historia filozofii egla byłaby skoncentrowana na teraźniejszości, wktórej narracja filozoficzna ujawniłaby rozwój aż do punktu reprezentowanego przez jego własną filozofię jako jej kulminację., Jest to zatem przewidywalne Eurocentryczne: filozofia „rozpoczyna się na Zachodzie”, ponieważ na Zachodzie pojawia się”ta wolność samoświadomości po raz pierwszy” (LHP I, 99). Jest tu jednak ważne zastrzeżenie. Filozofia jest często utożsamiana z zdolnością do myślenia abstrakcyjnego, a to nie ogranicza się do Europy ijej historii. Jest raczej typowy dla kultur wschodnich, takich jak Indie i Chiny., Jak widzieliśmy w kontekście sztuki, Hegel utożsamia kulturę grecką z rodzajem domostwa w świecie—co możemy uznać za przeciwieństwo tendencji do abstrakcji i jej typowego przyciągania do transcendentnego lub innego świata.
filozofia grecka, a więc sama filozofia, zaczyna się od filozofii naturalnej i jońskiej. Kiedy talizmany traktują wodę jako „zasadę i substancję wszystkiego, co jest” (LHP I: 175), wyciągają pojęcie wody z rzeczy, które natychmiast napotkano w kałużach i wkrótce., Kolejne próby określenia, co leży u podstaw wszystkiego, wykazują wpływy Wschodniej abstrakcji jako numerycyzmu pithagorasa, który jest statyczny i „pozbawiony procesu lub dialektyki” (LHP i, 212), ale późniejsi myśliciele, tacy jak Zeno iheraclitus, bardziej dynamicznie pojmują to, co jest sercem rzeczy. Tego typu myśl dialektyczna, która ujmuje jedność przeciwieństw, znaną z fenomenologii i logiki, urzeczywistnia się w dialogu Platona Parmenidesa (LHP i, 261)., To, czego jesteśmy świadkami, ma być oczywiście postępem, który w pewnym sensie powoduje postęp kategorii w logice Hegla, ale ten postęp treści obiektywnych połączył się z inną dynamiką wraz z pojawieniem się Sokratesa.
Sokrates był czymś więcej niż filozofem: był ” człowiekiem historyczno-światowym—-„punktem duchowym na samym sobie” przejawiającym się w swojej myśli filozoficznej (LHP I, 384)., Krótko mówiąc, Sokrates dodał subiektywny wymiar do innego naturalnego życia moralnego obywateli ateńskich, ponieważ wezwał ich do znalezienia zasad nie rzeczy doczesnych, ale ich własnych działań, i wyzwał ich, aby znaleźli te rzeczy w zasobach ich własnej indywidualnej świadomości.
widzimy w nim przede wszystkim wewnętrzną świadomość, która w antropologiczny sposób istniała w nim na początku, a później stała się czymś zwyczajnym., (LHP I: 391)
w ten sposób widzimy „moralną substancję przekształcającą się w moralność odblaskową „i”odbicie świadomości w siebie”. „Tu zaczyna się obracać świat, który później został doprowadzony do jego zakończenia” (LHP I, 407). To dopełnienie byłoby osiągalne tylko w nowoczesności, ponieważ, jak widzieliśmy, sokratesowskie obalanie konwencji w kategoriach zasobów zaczerpniętych z indywidualnej świadomości było niezgodne z bezpośredniością Greek Sittlichkeit.,
Platon, a zwłaszcza Arystoteles, reprezentują szczyt starożytnej filozofii, ale ta filozofia, bez względu na to,jak Wielka, reprezentuje swój czas, to jest czas Greckiej formy pisma, podniesionej do poziomu myśli. Ani Platon, ani Arystoteles nie mogą uwolnić się w myślach od sprzeczności między koncepcją autonomicznej podmiotowości reprezentowanej przez Sokratesa A niezbędną zbiorowością kultury greckiej., Klasyczna filozofia grecka ulegnie W ten sam sposób, w jaki grecka polis ulegnie własnym wewnętrznym sprzecznościom, a to, co ostatecznie ją zastąpi, będzie rodzajem filozofowania ograniczonego w ramach doktrynalnych ograniczeń nowej religii, chrześcijaństwa. Chrześcijaństwo,jak widzieliśmy, daje jednak rozwiązanie problemu podmiotowości w postaci Sokratesa.
Filozofia właściwa rozwija się tylko w Warunkach rodzimości świata, a takie warunki uzyskiwane są w świecie rzymskim i średniowiecznym., Hegel postrzega wówczas oba okresy filozofii jako skuteczne wyznaczanie czasu i dopiero we współczesnym świecie rozwija się ponownie. To, co będzie odzwierciedlać współczesna filozofia, to uniwersalizacja rodzaju podmiotowości, jaki widzimy w Greckiej polis, przedstawianego przez Sokratesa i Jezusa we Wspólnocie Chrześcijańsko-Religijnej. O dziwo, Hegel wymienia dwie bardzo antytetyczne koncepcje, które wyznaczają początek filozofii nowożytnej: Francisa Bacona i niemieckiego mistyka chrześcijańskiego, Jakuba Böhme (LHP III, 170-216)., W wykładach z lat 1825-6 Hegel wytycza drogę filozofii nowożytnej przez trzy fazy: pierwszą metafizykę obejmującą Kartezjusza, Spinozę i Malebranche 'a; drugą traktującą Locke' a, Leibniza i innych oraz filozofię Kanta, Fichte ' a, Jacobiego i Schellinga. Oczywiście perspektywa, zktórej ta narracja została napisana, jest nieobecnym etapem końcowym wtej równowadze—reprezentowanym przez samego Hegla., Hegel podsumowuje teorie twierdzeniem, że
starał się wykazać ich (tę serię duchowych konfiguracji) niezbędną procesję z jednej drugiej, tak że każda filozofia koniecznie zakłada jedną z nich. Naszym punktem zapatrywania jest poznanie ducha, znajomość idei jako ducha, jako ducha absolutnego, który jako absolutny przeciwstawia się innemu duchowi, skończonemu duchowi. Uznawanie, że Duch zupełny może być dla niego, jest zasadą i powołaniem tego skończonego ducha. (LHP 1825-6, III: 212)