Madame Lelica

prosimy o wsparcie misji nowego Adwentu i natychmiastowe pobranie pełnej zawartości tej strony internetowej. Zawiera encyklopedię katolicką, Ojców Kościoła, summę, Biblię i więcej-wszystko za jedyne $19.99…

włoski poeta i humanista, ur. w Arezzo, 20 lipca 1304; zm. w Arquá, 19 lipca 1374. , Jego ojciec, Petracco lub Petraccolo (imię, które syn przyjął jako jego cognomen, zmieniając go na Petrarca) pochodził z rodziny należącej pierwotnie do regionu Valdarno, ale już na jakiś czas osiedlił się we Florencji. Tam Ser Petracco pełnił funkcję urzędnika jednego z sądów, ale wraz z innymi białymi Gwelfami został wygnany w 1302 i udał się do Arezzo. Pierwsze lata życia Francesco spędził głównie w Incisa w rodowej dzielnicy Valdarno., W 1310 jego ojciec przeniósł siedzibę do Pizy, skąd rodzina udała się do Awinionu we Francji, który był przez około sześć lat rezydencją papieską. W latach 1315-1319 kształcił się w Carpentras pod okiem włoskiego Convenevole da Prato. Ojciec przeznaczył go do zawodu prawnika i wysłał na niezbędne studia do Montpellier (1319-23) i Bolonii (1323-5)., Francesco nie lubił wybranej dla niego kariery i poświęcił się jak najwięcej belles-lettres, tym samym wpajając ojcu, że pewnego razu ten ostatni spalił wielu jego ulubionych autorów starożytnych. Kiedy Ser Petracco zmarł w 1323 roku, Francesco powrócił do Awinionu i przyjął drobne zamówienia, które pozwoliły mu cieszyć się dobrodziejstwami kościelnymi i wiązały go jedynie z codziennym czytaniem jego urzędu., Wszedł dość swobodnie w modne i Gejowskie życie w Awinionie i tam w Wielki Piątek (1327) po raz pierwszy zobaczył Laurę, kobietę, która miała być inspiracją dla jego najsłynniejszego dzieła. Pomimo tego, co sam mówi o swoim pierwszym spotkaniu z Laurą, Wiele osób wątpiło w jej realne istnienie. Większość krytyków uważa jednak, że była prawdziwą damą w ciele, a niektórzy utożsamiają ją z pewną Laurą, żoną Huguesa de Sade (zm. 1348)., Wydaje się, że w takim przywiązaniu nie ma szans na romans, jednak waga autorytetu jest na korzyść uznania go za autentyczny i wzruszający w Petrarce, jakkolwiek platoniczny mógł pozostać.

około roku 1330 poeta rozpoczął okres niespokojnej wędrówki, a w roku 1333 odbył podróż po północnej Francji i Niemczech, zapisując swoje obserwacje i doświadczenia w swoich listach., Wrócił na jakiś czas do Awinionu, a teraz zainwestował w dobrodziejstwa kanoniczne, wyruszył do Włoch, w 1336 roku, w towarzystwie niektórych członków rodziny Colonna, z którymi był blisko związany przez pewien czas, a w styczniu 1337 roku, przybył po raz pierwszy do Rzymu. Pod koniec roku wydaje się, że osiadł w Vaucluse i tam znalazł spokój i inspirację, która stworzyła tak wiele jego najlepszych tekstów. Przyjmując zaproszenie do Rzymu w Niedzielę Wielkanocną 1341, został publicznie koronowany jako poeta i historyk na Kapitolu., Przez wiele lat wędrował od jednego włoskiego miasta do drugiego, szukając kodeksów, które zachowały bezcenne dzieła literackie starożytności (z pewnością odkrył dzieła Cycerona i części „Institutiones” Kwintyliana), a czasami zajmował stanowiska urzędnicze. Zaprzyjaźnił się z colą di Rienzi, a w 1347 salutował go w wierszu jako Odnowiciela zakonu starożytnej Republiki Rzymskiej. Większą wagę przywiązywał do przyjaźni z Boccaccio, który, podobnie jak on sam, pragnął promować humanistyczne studia i badania., Odrzucając propozycję objęcia Rektora florenckiej pracowni (lub Uniwersytetu), wznowił swoje peregrynacje, spędzając znaczną część czasu w Wenecji, gdzie towarzyszyli mu przez jakiś czas Boccaccio i Leo Pilatus, od których zarówno on, jak i Boccaccio mieli nadzieję zdobyć bezpośrednią wiedzę na temat greki i jej literatury. Przeniesienie dworu papieskiego z powrotem do Rzymu w 1367 roku napełniło go bezgraniczną radością.,

jako uczony Petrarka posiadał wiedzę encyklopedyczną, a wiele z tego zawarł w swoich łacińskich dziełach, które stanowią większą część jego twórczości zarówno w prozie, jak i wierszu., Należą do nich” Afryka „w heksametrach, traktująca o drugiej wojnie punickiej, a zwłaszcza o przygodach Scypiona Afrykańskiego, w pseudo-Epicki sposób i w sposób, który nie wzbudza naszego podziwu, choć autor uważał ją za swoje największe dzieło; „Carmen bucolicum” złożona z dwunastu eklogów; „Epistolæ metricæ” w trzech księgach heksametrów, interesujących z punktu widzenia autobiograficznej materii, którą zawierają; kilka traktatów moralnych, takich jak „De contemptu mundi”, która składa się z trzech dialogów między autorem a Św., Augustyn, obaj w obecności prawdy; „De vita solitaria”; „De Ocio religiosorum”, chwaląc życie monastyczne itp.,; niektóre „Psalmi poenitentiales” i niektóre modlitwy; szereg dzieł historycznych i geograficznych, wśród których znajdują się „rerum memorandarum libri quattuor” i „De viris illustribus”, traktujące znamienitych ludzi od Romulusa do Tytusa; niektóre inwektywy (zwłaszcza „Invectiva in Gallum”, atakujące Francuzów); kilka oracji; i wreszcie bardzo wiele listów, które obejmują cały bieg jego życia od 1325 do końca, a jednym z najciekawszych z nich jest „Epistola ad posteros”, napisaną po 1370 r.i stanowiącą znaczącą autobiografię., Komedia łacińska „Filologia” nie została jeszcze odkryta.

pomimo ogromu kompozycji Petrarki w języku łacińskim i nacisku, jaki sam na nią kładł, jego trwająca sława opiera się na jego włoskim wersie, a to tworzy dwie znaczące Kompilacje, „Trionfi” i „Canzoniere”. „Trionfi”, napisane w terza rima, w dużym stopniu wykorzystujące wizję już tak dobrą przez Dantego, ma charakter alegoryczny i moralny., W” Trionfi ” odbywa się procesja triumfalna, w której bierze udział sześć czołowych postaci alegorycznych: miłość, czystość, śmierć, Sława, czas i boskość. Czystość tryumfuje nad swoim poprzednikiem, a ostatecznie Boskość tryumfuje nad nimi wszystkimi i pozostaje najwyższa, jako symbol pokoju, życia wiecznego i wiecznego zjednoczenia poety z ukochaną Laurą. „Canzoniere”, arcydzieło poety i jeden z niezniszczalnych pomników światowej literatury, został po raz pierwszy ukształtowany przez autora i ogłoszony przez niego pod tytułem „rerum vulgarium fragmenta”., Składa się z sonetów (a te są liczniejsze) canzoni, sestine, ballate i madrigals. Motyw miłosny przeważa w większości z nich, ale uczucia polityczne i patriotyczne regulują niektóre z najbardziej znanych z nich, a jeszcze inne są nasycone uczuciami moralnymi i innymi. Niektóre teksty noszące pozorne związki z „Canzoniere”, ale wykluczone przez poetę z jej ostatecznego składu, zostały opublikowane pod tytułem”Extravaganti”., W ściśle miłosnej części „Canzoniere” Petrarka śpiewa o swojej pani żywej i martwej, a ożywiając w swój psychologiczny sposób metody wcześniejszej szkoły dolce stil nuovo, szczególnie odzwierciedla ducha Cino da Pistoia. Nie wszystko jednak jest naśladownictwem jego muzy; jego wewnętrzny człowiek wyraża się w jeszcze większym stopniu niż formalizm literacki, który zawdzięczał swoim poprzednikom z XIII i początków XIV wieku., Trzeba jednak przyznać, że samo wyrafinowanie jego formy wierszowej i ciągłe powtarzanie emocji, które różnią się, ale nieznacznie, od innych, mają tendencję do nieuchronnego uderzania w nas. „Canzoniere” i „Trionfi” spłodziły Legiony zwolenników Petrarki we Włoszech, a Petrarchizm, jak nazywano naśladownictwo jego manier, trwał aż do renesansu, coraz mniej w miarę, jak niezliczeni uczniowie zaczęli naśladować siebie nawzajem, a nie bezpośrednio mistrza, aż Bembo rozpoczął propagandę na rzecz kopiowania tylko oryginalnego modelu.,