można argumentować, że podejścia redukcjonistyczne nie pozwalają nam określić, dlaczego zdarzają się zachowania.
na przykład mogą wyjaśnić, że ucieczka przed dużym psem była możliwa dzięki naszym centrom strachu, powodując reakcję stresową, aby lepiej pozwolić nam szybko biegać, ale ten sam pogląd redukcjonistyczny nie może powiedzieć, dlaczego w ogóle baliśmy się psa.,
w efekcie, będąc redukcjonistą, możemy zadawać mniejsze, bardziej szczegółowe pytania, a zatem nie zajmować się większym problemem, dlaczego zachowujemy się tak, jak robimy.
sugerowano, że przydatność metod redukcjonistycznych zależy od celu, w jakim są one stosowane.
na przykład badanie reakcji mózgu na twarze może ujawnić wiele o tym, jak rozpoznajemy twarze, ale ten poziom opisu nie powinien być używany do wyjaśnienia ludzkiego przyciągania.,
podobnie, podczas gdy musimy zrozumieć biologię zaburzeń psychicznych, możemy nie w pełni zrozumieć zaburzenie bez uwzględnienia czynników społecznych, które na nie wpływają.
tak więc, chociaż redukcjonizm jest użyteczny, może prowadzić do niekompletnych wyjaśnień.
Interakcjonizm jest alternatywnym podejściem do redukcjonizmu, koncentrującym się na tym, jak różne poziomy analizy oddziałują ze sobą.,
różni się od reducjonizmu, ponieważ podejście interakcjonistyczne nie próbowałoby zrozumieć zachowania z wyjaśnień na jednym poziomie, ale jako interakcję między różnymi poziomami.
na przykład, możemy lepiej zrozumieć zaburzenia psychiczne, takie jak depresja, łącząc wyjaśnienia z poziomu fizjologicznego, poznawczego i społeczno-kulturowego.,
takie podejście może z pożytkiem wyjaśnić sukces terapii lekowych w leczeniu zaburzeń; dlaczego ludzie z depresją myślą inaczej o sobie i świecie; i dlaczego depresja występuje częściej w poszczególnych populacjach.