ćwierć wieku temu Brytyjski skoczek narciarski Michael Edwards wyrobił sobie nazwisko-Eddie The Eagle-Nie jeżdżąc na nartach ani nie skacząc zbyt dobrze na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w Calgary. Nie miał żadnych złudzeń co do swoich zdolności, nie marzył o złocie, srebrze czy nawet brązie., Mrugając myopicznie za szklanką butelki swoich różowo-białych okularów, powiedział prasie: „w moim przypadku są tylko dwa rodzaje nadziei – Bob Hope I no hope.”
Ubrany w sześć par skarpet w butach narciarskich hand-me-down, wszedł na stoki, zepchnął ze stromej rampy i szmaciany w powietrzu. Kiedy wylądował, nadawcy krzyczeli: „Orzeł wylądował!”Wykonując ogromny skok wiary, Edwards uchwycił wyobraźnię świata i osiągnął sławę, która może nastąpić tylko z dnia na dzień.,
tego popołudnia tłum około trzech osób zgromadził się na podjeździe do duplex Edwards, gdzie Orzeł założył stare stroje narciarskie. Chroni oczy przed niskim, zaciekłym angielskim słońcem i trzyma się swojej błyskotliwej kariery.
„Kiedy zacząłem rywalizować, byłem tak spłukany, że musiałem związać kask kawałkiem sznurka”, mówi. „Podczas jednego skoku sznurek pękł, a mój hełm ciągnął się dalej niż ja. Być może byłem pierwszym skoczkiem narciarskim pokonanym przez jego sprzęt.,”
obserwator pyta: Eddie Edwards? Eddie Orzeł? Panie Eagle?”
” nie ma znaczenia ” – mówi Edwards, uśmiechając się pobłażliwie. „Przez ostatnie 25 lat nazywano mnie różnymi rzeczami.”
oto kilka: szybki Eddie. Powolny Eddie. Szalony Eddie. Niepewny Eddie. Latający Tynkarz. Pan Magoo na nartach. Inspektor Clouseau na nartach. Obrzydliwy Bałwan. Mistrz słabszych. Niepokonany Bohater. Kochanym Frajerem. Na wpół ślepy skrzep i cholernie dobry śmiech., Kwintesencja Brytyjskiego Sportowca.
Edwards w końcu zrobił to, co Anglicy robią ponadprzeciętnie dobrze—przybywając chwalebnie, bezpowrotnie i spektakularnie ostatni. Spośród 58 skoczków w biegu na 70 metrów zajął 59. miejsce. W biegu na 90 metrów wyprzedził również trzech skoczków, którzy zostali podrapani—jeden z nich, Francuz, nie pokazał się, ponieważ dzień wcześniej złamał nogę na treningu.
kariera orła nie była niczym nieskrępowanym wzniesieniem, czy choćby zejściem., Dorastał w robotniczej dzielnicy Cheltenham, gdzie jego matka pracowała w fabryce drzwi aluminiowych, a ojciec, ojciec ojca i ojciec ojca byli tynkarzami. Eddie miał zaledwie 13 lat, kiedy po raz pierwszy przypięty na nartach podczas szkolnej wycieczki do Włoch. W ciągu czterech lat ścigał się z brytyjską drużyną narodową. Nie mogąc sobie pozwolić na bilety na wyciąg, przeszedł na tańszy sport-Skoki narciarskie. Latem 1986 roku, osiemnaście miesięcy przed Olimpiadą, 22-latek postanowił wziąć wolne od tynkowania i spróbować szczęścia i oskubać najlepszych skoczków świata.,
nie miał pieniędzy, trenera, sprzętu i żadnej drużyny-Anglia nigdy nie brała udziału w imprezie. Kierowany tylko determinacją, spał w Kawalerze swojej mamy, wykarczował jedzenie z pojemników na śmieci, a raz nawet obozował w fińskim szpitalu psychiatrycznym. Od odśnieżania śniegu po szorowanie podłóg, nie było nic, czego nie zrobiłby, aby skakać więcej., Nie było też nic, co mogłoby go powstrzymać przed skokiem: po jednym nieudanym lądowaniu, kontynuował z głową związaną w poszewce na poduszkę.
jego odległości poprawiły się. Trochę. Chociaż pobił nieoficjalny Brytyjski rekord na 70 metrów, zauważono, że stary znak, ustanowiony w latach 20., mógł być obliczony za pomocą standardowej taśmy krawieckiej, a sam krawiec mógł go przeskoczyć.,
zanim Edwards przybył do Calgary—gdzie włoska ekipa dała mu nowy kask, a Austriacy dostarczyli narty—był legendarnym skoczkiem, który sprawiał wrażenie trudnego. Inni latali. Tylko Orzeł mógł wystartować z góry i spadać jak martwa papuga. „Byłem prawdziwym amatorem i ucieleśnieniem tego, o co chodzi w duchu Olimpijskim” – mówi. „Dla mnie liczy się tylko rywalizacja. Amerykanie są bardzo ” wygrać! Wygraj! Wygraj! W Anglii nie obchodzi nas, czy wygrasz. To świetnie, ale doceniamy tych, którzy tego nie robią., Porażkami są ludzie, którzy nigdy nie wychodzą ze swoich tyłków. Każdy, kto ma szansę, jest sukcesem.”
Orzeł, teraz 50 lat, nie wzbił się daleko od gniazda. Mieszka spokojnie w wiosce South Cotswolds w Woodchester—14 mil, w linii prostej, od swojego rodzinnego Cheltenham. Dzieli skromny, wypełniony gruzami dom ze swoją żoną Samanthą i ich córkami Ottilie i Honey. „Ludzie, którzy dostrajali się do Zimowych Igrzysk Olimpijskich' 88 widzieli mnie uśmiechającego się i żartującego ” – ćwierkał z kanapy w salonie. „Myśleli, że się śmieje, jest człowiekiem.,”Kiedy Edwards się śmieje, co często robi, wciąga przez nos. Goofy uśmieszek nadal rozświetla jego bukoliczną twarz, ale jego okulary Guinnessa zostały zastąpione przez studious specs, a jego wielkie nachylenie podbródka zostało przesunięte. Londyński Daily Mail napisał, że Edwards ” miał więcej operacji plastycznych niż nazistowski zbrodniarz wojenny.”
Po Calgary Edwards nie wypadł źle. Był występ w The Tonight Show, wielka parada bez zwycięstwa w Cheltenham i umowa sponsorska Z Eagle Airlines. Były tam Koszulki Eddie The Eagle, czapki, szpilki i breloczki., Monster Raving Loony Party, poza-fringe grupa polityczna, Edwards został ministrem maślanych Gór. „Góry masła” to angielskie określenie stosów nadwyżek masła przechowywanych w krajach europejskich w celu utrzymania sztucznych podpór cenowych. „Wariaci zaproponowali przekształcenie masywu butter mountains w Stoki narciarskie”, wyjaśnia Edwards. Jego jedyna inicjatywa: zwolnienie skoczków narciarskich z płacenia podatków.
rzucał się w różnego rodzaju dziwaczne prace z taką samą rezygnacją, że rzucał się z 350-metrowych peronów., Chociaż nie był zbyt dobrym skoczkiem narciarskim, był bezkonkurencyjny w otwieraniu centrów handlowych, ocenianiu konkursów piękności i strzelaniu z armat cyrkowych. Biuro turystyczne Devon zapłaciło mu, by pojawił się w stroju orła. Niestety, nie udało się go znaleźć, więc Edwards łaskawie zgodził się założyć garnitur z kurczakiem. Darling of the Calgary slopes spędził popołudnie gdakanie i drapanie na parkingu.
dokonał łatwego przejścia z drobiu do gwiazdy popu, nagrywając dwie ballady, które świętowały jego Olimpijskie wyczyny., Pierwszy, „Fly Eddie Fly”, został napisany przez” Viva Las Vegas ” Liryka Mort Shuman: The East Germans they got angry / They said I was a clown / But all they want is winning / and they do it with a marrown.
kolejny singiel, „Mun Nimeni On Eetu” („My Name Is Eddie”), został skomponowany w języku fińskim przez protestującego piosenkarza Anttiego Yrjo Hammarberga, lepiej znanego jako Irwin Goodman. Orzeł poleciał do Finlandii, aby towarzyszyć Goodmanowi na scenie. – W chwili, gdy weszłam do pokoju hotelowego, zadzwonił telefon-wspomina. „Niestety, Irwin zmarł tego popołudnia na atak serca., Jako hołd, jego wytwórnia chciała, żebym zaśpiewała solo „Mun Nimeni On Eetu”. Więc nauczyłem się tej piosenki, fonetycznie, i kilka godzin później pojawił się w telewizji na żywo, warbling w języku fińskim, mimo że nie rozumiem ani słowa z języka.”Wciąż nie ma pojęcia, o czym jest piosenka.
„Mun Nimeni On Eetu” dotarł do drugiego miejsca fińskiej listy przebojów pop, A Edwards wyruszył w trasę koncertową. Na szczycie Eaglemanii zaśpiewał przed 70 tys. na festiwalu rockowym w pobliżu Helsinek. „Byłem wspierany przez heavy metalowy zespół The Raggers” – relacjonuje. „Każdy członek wyglądał jak seryjny morderca.,”
sława przyniosła ze sobą nie tylko fortunę, ale całą świtę menedżerów, oblubieńców i niedoszłych żon. Zalotnicy przychodzili i odchodzili – głównie z nagłówkami tabloidów: „dlaczego Eddie mnie rzucił” i ” Eddie i ja robiliśmy to 16 razy w nocy.”
pieniądze—ponad milion dolarów—też przyszły i zniknęły. Opłaty za występy Edwardsa zostały ukryte w funduszu powierniczym utworzonym w celu ochrony jego statusu amatora. Kiedy trust upadł w 1991 roku, Edwards ogłosił bankructwo i pozwał powierników za niegospodarność. Ostatecznie wygrał ugodę i zgarnął około 100 000 funtów. – No cóż-wzdycha., „To lepsze niż szturchnięcie w oko ostrym kijem!”
spotkanie prawne zainspirowało Edwardsa do zostania prawnikiem. Zastanawiając się nad możliwościami kariery z jego drewnianej sofy, mówi: „mogę rozważyć prawo sportowe. Jaki sportowiec nie chciałby zatrudnić legalnego orła?”Śmieje się z tego głośno i radośnie, obejmując kolana i kołysając się w tę i z powrotem.
Edwards regularnie podróżuje na statkach wycieczkowych, zabawiając pasażerów motywacyjnymi przemówieniami i swoją niepowtarzalną zimową opowieścią., Ostatnio na nowo wcielił się w rolę uczestnika w reality TV, docierając do finału „Let' s Dance for Sport Relief” w BBC One, a właściwie wygrywając konkurs sportów wodnych celebrytów. „Wreszcie coś, w czym jestem dobry!”pęknie.
mimo że w sztafecie przedolimpijskiej na igrzyskach w Vancouver w 2010 roku niesiemy pochodnię, Edwards jest czymś w rodzaju pariasu w świecie skoków narciarskich. W 1990 roku Międzynarodowy Komitet Olimpijski wprowadził minimalną odległość kwalifikacyjną dla wszystkich skoczków narciarskich Pucharu Świata i Olimpijczyków. „Zasadniczo zostałem zbanowany”, mówi Edwards. „Mieli pretensje, jak bardzo byłem popularny.,”
jego popularność nie rozciągała się na innych skoczków. Niektórzy wysyłali mu listy nienawiści. „Ty draniu”, zaczął się jeden list. „Trenowałem 20 lat, żeby dostać się na Olimpiadę. Przyjechałeś i ukradłeś cały świat. Idź i giń.”Edwards wzrusza ramionami krytyki. „Wielu uważało, że wyśmiewam ten sport”, mówi Edwards. „Nie zrobiłem tego. byłem najlepszym—choć jedynym—skoczkiem, jakiego miał mój kraj. Miałem prawo tam być.”
Edwards po raz ostatni startował na Mistrzostwach Świata w 1989 roku.w zeszłym miesiącu skakał—dla czystej radości—na zawodach juniorów” Beat The Eagle ” w Bawarii., Inni brytyjscy birdbrains próbowali podążać jego ścieżką lotu: Brian Budgie, Simon the Seagull, Vinnie the Vulture… „Nikt nie przetrwał dłużej niż sześć miesięcy” – mówi Orzeł. „Nie zdawali sobie sprawy, ile wysiłku pociąga za sobą skoki narciarskie.”
Brytyjska publiczność pozostaje w niewoli Edwardsa. „Na ulicy usłyszę:” zrobiłeś dla mnie Olimpiadę ” lub ” kocham to, co reprezentowałeś.”Tylko okazjonalnie,” byłeś flopem, również biegaczem, nieudacznikiem.””
„Chcę, żeby moje życie ruszyło dalej., Z drugiej strony, nie mogę odmówić ofertom, Nie kiedy dostaję 50,000 funtów rocznie za bycie Eddiem Orłem.”Znowu kołysze się tam i z powrotem, przytulając się do kolan-i śmieje się, śmieje się i śmieje.