Clements opisał sukcesywny rozwój społeczności ekologicznej porównywalny do rozwoju ontogenetycznego poszczególnych organizmów. Clements sugerował jedynie porównania do bardzo prostych organizmów. Później ekolodzy rozwinęli ideę, że społeczność ekologiczna jest „superorganizmem”, a nawet czasami twierdzili, że społeczności mogą być homologiczne dla złożonych organizmów i starali się zdefiniować jeden typ kulminacyjny dla każdego obszaru., Angielski botanik Arthur Tansley rozwinął ten pomysł z „polyclimax” —wieloma punktami końcowymi ustalonymi przez czynniki edaficzne w danej strefie klimatycznej. Clements nazwał te punkty końcowe innymi terminami, a nie kulminacjami i uważał, że nie są one stabilne, ponieważ z definicji roślinność kulminacyjna jest najlepiej dostosowana do klimatu danego obszaru. Wczesne wyzwania Henry ' ego Gleasona dla organizmu Clementsa i inne jego strategie opisywania roślinności zostały w dużej mierze pominięte przez kilka dekad, dopóki zasadniczo nie zostały potwierdzone badaniami w latach 50.i 60. (poniżej)., W międzyczasie teoria kulminacji została głęboko Włączona zarówno w ekologię teoretyczną, jak i w zarządzanie roślinnością. Terminy Clementsa, takie jak pre-climax, post-climax, plagioclimax i disclimax nadal były używane do opisu wielu społeczności, które utrzymują się w Stanach, które odbiegają od punktu kulminacyjnego idealnego dla danego obszaru.,
chociaż poglądy są mu czasem przypisywane, Clements nigdy nie twierdził, że społeczności kulminacyjne muszą zawsze występować, lub że różne gatunki w społeczności ekologicznej są ściśle zintegrowane fizjologicznie, lub że społeczności roślinne mają ostre granice w czasie lub przestrzeni. Jako konceptualny punkt wyjścia do opisania roślinności na danym obszarze zastosował raczej ideę społeczności kulminacyjnej – formy roślinności najlepiej dostosowanej do wyidealizowanych warunków środowiskowych., Istnieją uzasadnione powody, aby sądzić, że gatunek najlepiej przystosowany do niektórych warunków może pojawić się tam, gdy takie warunki występują. Jednak wiele prac Clementsa poświęcono scharakteryzowaniu tego, co się dzieje, gdy te idealne warunki nie występują. W takich okolicznościach często występuje roślinność inna niż idealna kulminacja. Ale te różne rodzaje roślinności nadal można opisać jako odchylenia od ideału kulminacyjnego., W związku z tym Clements opracował bardzo duży słownik terminów teoretycznych opisujących różne możliwe przyczyny wegetacji, a w konsekwencji przyjmuje się różne stany nie-kulminacyjne roślinności. Jego metoda radzenia sobie ze złożonością ekologiczną polegała na określeniu idealnej formy roślinności—społeczności kulminacyjnej – i opisaniu innych form roślinności jako odchyleń od tego ideału.