Aby zapoznać się z najnowszym przeglądem danych dotyczących działań wojennych ze starożytnego Bliskiego Wschodu, zobacz Charlie Trimm, Fighting for the King and the Gods: a Survey of Warfare in the Ancient Near East, materiały do literatury biblijnej 88(Atlanta: Society of Biblical Literature, 2017).
William H., Propp, Exodus 1-18: A New Translation with Introduction and Commentary, AB 2 (New York: Doubleday, 1999), 621.
identyfikacja ust Aarona z ustami Mojżesza (2 Mjż 4,10-16; 7,1) sugeruje, że usta Mojżesza były również utożsamiane z ustami YHWH, gdy mówił za niego. Jest to dodatkowo potwierdzone, gdy zauważono, że słowa YHWH przyszły do Faraona albo z ust YHWH (2 Mjż 7,14-18, 26-29) albo Mojżesza (2 Mjż 10,3-6), ale nie oba. Kiedy Mojżesz mówi, to tak, jakby YHWH mówił.
Mojżesz był także pośrednikiem w usuwaniu kilku plag (WJ 8,4-8, 24-26; 9.,28-33; 10.17-18).
Zobacz laskę Judy (Rdz 38.18, 25) i laskę identyfikującą plemiona (4 Mojż 17.16-26)
co ciekawe, chociaż zwykle są one podobne, polecenia JHWH dorównywały wykonaniu dokładnie w zaledwie dwóch plagach (czyraki i ciemność), sugerując, że Mojżesz i Aaron musieli postępować zgodnie z ogólną ideą polecenia, aby wskazać, że nadchodzące wydarzenia były spowodowane przez JHWH.
Terence E. Fretheim, Exodus, Int (Louisville: John Knox Press, 1991), 192.
H. Y., Hamiel spekuluje, że Mojżesz nakazał Jozuemu wybrać wojowników, ponieważ chciał pozostać z ludźmi. Ludzie dowiedzieli się o ataku dopiero po zakończeniu bitwy, wyjaśniając, dlaczego nie narzekali. Zobacz H. Y. Hamiel, ” Pan ma wojnę z Amalekiem (hebr.),” Beit Mikra 35 (1989): 32-46. Jednak spekulacje te mają zbyt mało danych, aby je poprzeć.
Księga Wyjścia 17.16 podaje również, że Mojżesz miał rękę (w liczbie pojedynczej) na tronie JHWH.
Patrz Propp, Exodus 1-18, 614.
Fretheim, Exodus, 192; Douglas K., Stuart, Exodus, NAC 2 (Nashville: Broadman & Holman, 2006), 398.
Martin Noth, Exodus: a Commentary, OTL (Philadelphia: Westminster, 1962), 142.
jedną z możliwych równoległości jest Balaam, jak sugeruje Albertz, Exodus 1-18, 292., Jednak Balaam (i inni, którzy ściągają klątwy na swoich wrogów) wypowiada klątwy przeciwko swoim wrogom z dala od kontekstu bitwy (chociaż Balak zakłada, że Balaam może być bardziej skuteczny, jeśli zobaczy Izraelitów, Izraelici nie są w trakcie atakowania Moabitów) i nie mają tego rodzaju bezpośredniej i jednoczesnej korelacji działania z sukcesem bitwy.
na przykład lista różnych osób w asyryjskiej armii w Mazamua obejmowała uczonych, którzy spośród wielu innych zadań wykonywali wróżby. Zob. SAA 5.215 w Giovanni B., Lanfranchi i Simo Parpola, the Correspondence of Sargon II Part 2: Letters from the Northern and Northeastern Provinces, SAA 5 (Helsinki: Helsinki University Press, 1990), 154. Po sugestię, że czyn Mojżesza tutaj jest podobny do wróżbitów, zobacz Propp, Exodus 1-18, 617.
Aby zapoznać się z tymi przekleństwami, takimi jak cięcie przedmiotu, rozpuszczanie przedmiotu w wodzie, wylanie płynu na ziemię lub ubój zwierzęcia, zobacz Anne Marie Kitz, przeklęta jesteś! The Phenomenology of Cursing in Cuneiform and Hebrew Texts (Winona Lake: Eisenbrauns, 2014), 364-67, 427-71., Na liście aktów magicznych z Egiptu, patrz Robert Kriech Ritner, The Mechanics of Ancient Egyptian Magical Practice, Studies in Ancient Oriental Civilization 54 (Chicago: Oriental Institute of University of Chicago, 1993); Geraldine Pinch, Magic in Ancient Egypt (Austin: University of Texas Press, 1994), 76-89.
Jeffers, Magic and Divination in Ancient Palestine and Syria, 181-96.
J. K. Kuemmerlin-McLean, „Magic: Old Testament”, in ABD, 1992, 4: 468.
Jeffers, magia i wróżby w starożytnej Palestynie i Syrii, 3.,
Rüdiger Schmitt, Magie im Alten Testament, AOAT 313 (Münster: Ugarit-Verlag, 2004), 92-93.
Solomon Nigosian, Magic and Divination in the Old Testament (Brighton: Sussex, 2008), 17.
Dolanksy, teraz widzisz, teraz nie, 14.
Schmitt, Der „Heilige Krieg” im Pentateuch und im deuteronomistischen Geschichtswerk, 85-86.
wyciąganie oszczepu przez Jozuego podczas ataku na Ai jest podobną praktyką, której Jozue mógł nauczyć się od Mojżesza, ale w kontekście Księgi Jozuego, YHWH nakazał mu wykonać tę czynność (Joz 8.18).,
Propp, Exodus 1-18, 621-22; John B. Geyer, „krew i narody w rytuale i micie”, VT 57 (2007): 16.
Robert K. Ritner, „’and Each Staff turned into a Snake': the Serpent Wand in Ancient Egypt,” in Through a Glass Darkly: Magic, Dreams and Prophecy in Ancient Egypt, ed. Kasia Szpakowska
przykład takiego płaskorzeźby Aszurnasirpala II znajduje się w British Museum 124540 w Trimm, Fighting for the King and the Gods, 622.
lista tych komentatorów znajduje się w Propp, Exodus 1-18, 618.,
Othmar Keel, the Symbolism of the Biblical World: Ancient Near Eastern Iconography and The Book of Psalms, trans. Timothy J. Hallett (New York: Seabury, 1978), 308-23; Van Seters, The Life of Moses, 205; Mayer I. Gruber, Aspects of Nonverbal Communication in the Ancient Near East, Studia Pohl 12 (Rome: Biblical Institute Press, 1980), 22-89. Dla hebrajskich dowodów, patrz wykres poniżej.
Schmitt, „Die Geschichte vom Sieg über die Amalekiter Ex 17,8-16,” 340-41.
CAD 11: 106-107; Gruber, aspekty komunikacji niewerbalnej w starożytnym Bliskim Wschodzie, 60-84.,
Aby dowiedzieć się więcej na temat tła do Zakkur, zobacz H. Sader, Les états araméens de Syrie depuis leur fondation jusqu ' à leur transformation en provinces assyriennes (Beirut: F. Steiner, 1987), 185-230; K. Lawson Younger, Jr., A Political History of the Arameans: From Their Origins to the End of Their Polities, Archaeology and Biblical Studies 13 (Atlanta: Society of Biblical Literature, 2016), 476-86.
„The Inscription of Zakkur, King OF Hamath,” translated by Alan Millard (COS 2.35: 155); KAI #202; TSSI 2, 8., Język aramejski jest technicznie niejednoznaczny i można go przetłumaczyć jako” moja ręka”, a nie ” moje ręce.”Ponieważ kontekstem jest wyraźnie modlitwa, a idiomem gdzie indziej związanym z modlitwą jest „moje ręce”, czytanie” moje ręce ” byłoby oczekiwanym tłumaczeniem.
Scholars formerly sceded the relief to Ramses II, as argumented in ANEP, 288; Donald B. Redford, „The Aszkelon Relief at Karnak and The Israel Stela,” IEJ 36 (1986): 188-200. Jednak wielu teraz przypisuje to Mernepcie, w tym Frank J Yurco, „Kampania Kananejska Merenptaha”, JARCE 23 (1986): 189-215; Lawrence E., 18 (1985): 57-58; Peter J. Brand, „the Date of the War Scenes on the South Wall Of The Great Hypostyle Hall and the West Wall of the Cour de La Cachette at Karnak and the History of the Late Ninety Dynasty”, in Ramesside Studies in Honour of K. A. Kitchen, ed. Mark Collier i Steven Snape (Bolton: Rutherford, 2011), 51-84.
ANEP, nr 334.
ANEP, 288-290, 293; Gressmann, Altorientalische Bilder, 35, 45; Barnett and Falkner, 14-15, 24, 29.
ANEP, nos., 344-345, 369; Kil, „Kanaanäische Sühneriten”, nr 5, 15; Gressmann, Altorientalische Bilder, nr 105; Barnett i Falkner, nr 37, 62. Keel argumentuje, że ikonografia Religijna przedstawia obrońców miasta, zamiast ich lokalnych bóstw, egipskiego boga-człowieka Faraona. Podtrzymuje to innymi reliefami, które pokazują ludzi błagających Faraona z uniesionymi rękami, trzymających przed sobą dymiącą oprawę i ofiarujących mu dzieci. Zobacz Też: „Kanaanäische Sühneriten.”
Aaron A., Burke, „More Light on Old Reliefs: New Kingdom Egyptian Siege Tactics and Asiatic Resistance,” in Exploring the Longue Durée: Essays in honour of Lawrence E. Stamer, ed. J. David Schloen (Winona Lake: Eisenbrauns, 2009), 58, 61.
Ph. Derchain, „Les plus anciens témoignages de sacrifices d' enfants chez les sémites occidentaux, ” VT 20 (1970): 351-55; Anthony J. Spalinger, „a Canaanite Ritual Found in Egyptian Military Reliefs,” Journal of the Society for the Study of Egyptian Antiquities 8 (1978): 47-60. Wbrew temu poglądowi V. A., Donohue twierdzi, że ten rytuał ofiarowania dziecka został wykonany z faraonem jako zamierzonym przedmiotem; zob. Donohue, ” gest uległości.”Inną możliwą interpretacją opuszczanych ze ścian dzieci jest to, że pomagały im w ucieczce przed egipską armią; zob. Burke,” więcej światła na starych reliefach ” 60.
Spalinger, „a Canaanite Ritual Found in Egyptian Military Reliefs,” 51; Herbert Ricke, George R. Hughes, and Edward F., Wente, the Beit El-Wali Temple of Ramzes II, The University of Chicago Oriental Institute Nubian Expedition 1 (Chicago: University of Chicago Press, 1967), 13.
jednym z nielicznych, którzy w egipskich reliefach nawiązują związek między Mojżeszem a podniesionymi rękami oblężonych, jest Burke, „więcej światła na starych reliefach”, 61.
dla komentatora, który sugeruje, że obraz zawiera zarówno symbolikę modlitwy, jak i mocy Bożej, jak niedawno zademonstrowano w plagach, zobacz Stuart, Exodus, 398.
Noegel, Janus w Księdze Hioba, 50.,
Michał Carasik, „Janus paralelizm w Job 1: 20”, VT 66 (2016): 150.
to przejście może być również widoczne w innych częściach kontekstu Literackiego, gdy narracja przesuwa się od obecności Izraela w Egipcie do nadania prawa. Na przykład, przemówienie JHWH do Mojżesza na Mt. Synaj zarówno spogląda wstecz na dzieło JHWH w Exodusie, a następnie oczekuje odpowiedzialności Izraelitów za dotrzymanie Przymierza (2 Mjż 19,4-6).,
ta dynamika jest ładnie zilustrowana w scenie z filmu Avengers z 2012 roku, w której Kapitan Ameryka zleca kilku policjantom z Chicago ochronę cywilów w mieście. Odmawiają tego, pytając, co dało mu upoważnienie do wydawania takich rozkazów. W tym momencie na miejscu pojawiają się kosmici i Kapitan Ameryka zręcznie ich pokonuje, w tym momencie policjanci szybko wykonują jego rozkazy. Umiejętności Kapitana Ameryki w walce pokazały im, że muszą zrobić to, co powiedział.,
trzy poprzednie klauzule są bardzo krótkie (po dwa słowa) i nie oznaczają dwóch oczekiwanych zmian w temacie, co prowadzi do znacznie dłuższej klauzuli (ośmiu słów). Ta klauzula jest X-Qatal, ale ponieważ nie jest to ani działanie równoczesne (jak w 17.10), ani wprowadzenie do nowego tematu, najprawdopodobniej oznacza klauzulę jako szczyt w historii. Na podstawie teoretycznych podstaw tych obserwacji Randall Buth, „Functional Grammar, Hebrew, and Aramaic: An Integrated, Textlinguistic Approach to Syntax,” in Discourse Analysis of Biblical Literature: What It Is and What It Offers, ed., Walter R. Bodine, Semeia (Atlanta: Scholars Press, 1995), 77-102.
Aby zapoznać się z polityczną lekturą tego epizodu, w którym Mojżesz oznacza proroka lub Torę, a Aaron i Hur oznaczają przywódców obywatelskich, wojskowych i kultowych w okresie po Zesłaniu, zobacz Wolfgang Oswald, „pokonanie Amaleka, obrona Konstytucji: Teoria Polityczna WJ 17:8-16”, w recepcji biblijnego prawodawstwa wojennego w kontekstach narracyjnych: Proceedings of the EABS Research Group „Law and Narrative”, wyd. Christoph Berner i Harold Samuel, BZAW 460 (Berlin: de Gruyter, 2015), 61-72.,
podczas gdy potrzebne było widoczne Oświadczenie o zaufaniu do YHWH, przestrzeganie określonej procedury było mniej ważne. Jak pokazano w opowiadaniu o Exodusie, kiedy YHWH rozkazał Mojżeszowi wykonać serię czynności, ale Mojżesz nie zawsze wykonywał dokładnie polecenia (w pladze krwi YHWH rozkazał mu wziąć laskę i wyciągnąć rękę, ale podniósł laskę i uderzył w wodę), nie skupiał się na wykonywaniu metody dokładnie takiej, jak przepisana, aby przekonać bóstwo do działania.
Noegel, Janus, Księga Hioba, 148-50.