Box 2.4
PTG: czy stresory pourazowe mogą powodować rozwój osobisty?
od wielu lat Osoby, które przeżyły traumę psychologiczną, opisują poczucie rozwoju psychicznego, emocjonalnego lub duchowego w wyniku znoszenia i przezwyciężania przeciwności, takich jak wojna, ludobójstwo, przemoc w rodzinie, znęcanie się nad dziećmi i zagrażające życiu wypadki, katastrofy lub choroby., Przeżyli traumę opisali uczucie, jakby otrzymali drugą szansę, a w rezultacie mają gorącą ocenę możliwości, które mają w swoim życiu i związkach. Doświadczenia, które wcześniej wydawały się przyziemne lub niezauważone w pośpiechu, aby dotrzymać terminów i przestrzegać nawykowych procedur, mogą wydawać się mieć nowe znaczenie. Ocalały może czuć się w stanie, a nawet wewnętrznie zmuszony, „zatrzymać się i powąchać róże” —to znaczy, zwracać uwagę i znaleźć wartość w każdym doświadczeniu., Niektórzy mówią, że czują poczucie jasności wizji i celu, lub zmieniony zestaw priorytetów, w których wcześniej stagnowali lub żyli odruchowo (Salter & Stallard, 2004). Klasycznym przykładem są obserwacje Dr Viktora Frankla (1946) dotyczące duchowej i egzystencjalnej inspiracji podczas Holokaustu w nazistowskich obozach koncentracyjnych., Lekarze pracujący z osobami, które przeżyły traumę psychologiczną, zostali głęboko dotknięci podobnymi osobistymi historiami odnowy osobistej i duchowej w obliczu traumy, co doprowadziło do wyzwania dominującego patologizującego poglądu na traumę psychologiczną (że stres traumatyczny uszkadza ciało, umysł i relacje): być może doświadczanie stresorów traumatycznych może prowadzić do osobistego PTG (Joseph & Linley, 2008; Tedeschi & > amp; Calhoun, 2004).,
badania nad PTG zaowocowały analizami czynnikowymi danych z szeregu kwestionariuszy samoraportowych, które zostały opracowane w celu oceny PTG (Patrz Joseph & Linley, 2008)., Badania te przyniosły podstawowy („wyższego rzędu”) czynnik odzwierciedlający szeroki zakres pozytywnych zmian po ekspozycji na stresory lub traumę psychologiczną, oraz trzy wtórne („niższego rzędu”) czynniki, które reprezentują pozytywne składniki adaptacji pourazowej: (i) wzmocnione relacje, (ii) nowe przekonania i zrozumienie siebie, oraz (iii) zmiany w filozofii życia (Joseph & Linley, 2008)., Dodatkowe analizy wyników z badań własnych PTG sugerują, że pozytywne adaptacje w następstwie traumy psychologicznej mogą reprezentować unikalny wymiar adaptacji pourazowej, który różni się od negatywnych zmian, takich jak objawy PTSD, a nie tylko przeciwny koniec pojedynczego dodatnio-ujemnego kontinuum adaptacji pourazowej (Joseph & Linley, 2008).
w wielu badaniach próbowano mierzyć dodatnie adaptacje pourazowe za pomocą kwestionariuszy PTG (np.,, 39 badań recenzowanych przez Josepha & Linley, 2008). Jednak niektóre istotne ograniczenia w metodologii tych badań ograniczają wnioski, które można wyciągnąć na temat wykorzystania PTG jako struktury organizacyjnej dla pozytywnej adaptacji pourazowej. Szczególne znaczenie mają trzy zagadnienia metodologiczne (Ford, Tennen, & Albert, 2008). Po pierwsze, każda miara PTG ma różne pytania i formaty odpowiedzi oraz wymagania, więc trudno jest porównać wyniki w różnych badaniach., Po drugie, PTG prawie zawsze jest oceniany przez raport własny, co oznacza, że to, co jest badane, to subiektywny pogląd ocalałego, a nie bardziej obiektywne dowody rzeczywistego rozwoju osobistego. Po trzecie, istnieje kilka badań, które mierzą PTG w kilku okresach w czasie (badania” podłużne”; patrz wpis badawczy, ten Tom) i które obejmują miary statusu zdarzenia przedraumatycznego jednostki w obszarach rzekomego ” wzrostu.”
Jeśli chodzi o pomiar PTG, większość (27/39) badań przeglądanych przez Linleya i Josepha (2004) nie używała dobrze zwalidowanych pomiarów PTG., Ponadto, z siedmiu opublikowanych instrumentów, które zostały wykorzystane do pomiaru PTG w tych badaniach, tylko dwa-zmiany w kwestionariuszu perspektywy i skorygowana skala wzrostu związanego ze stresem-pytają zarówno o zmiany negatywne, jak i pozytywne (Joseph & Linley, 2008). Tak więc respondenci mogą przesadzać z pozytywnymi zmianami po prostu dlatego, że są pytani tylko o pozytywne zmiany., Z drugiej strony ważnym postępem w dziedzinie stresu pourazowego jest poszerzenie zakresu pomiarów o pozytywne, jak również częściej oceniane negatywne następstwa doświadczeń traumatycznych. Jednak narzędzia oceny dla PTG powinny być zaprojektowane tak, aby obejmowały lub były współprezentowane z innymi miarami negatywnych zmian oraz aby oceniać zagrożenia dla ważności, takie jak ma to miejsce z „skalami ważności”, które są używane w wielu kwestionariuszach psychologicznych (Ford et al., 2008).,
kwestionariusze PTG również nie różnicują pozytywnych Stanów lub wyników, które są przedłużeniem lub kontynuacją wcześniejszego wzrostu lub rozwoju psychologicznego, w porównaniu ze zmianami, które reprezentują jakościowo odrębne nieciągłości w rozwoju osoby, które są niezbędne do wykazania, że PTG jest rzeczywiście związane z doświadczaniem traumy (Ford et al., 2008)., Frazier and Kaler (2006) zauważają, że retrospektywne pomiary samoregulacyjne PTG są podatne na błędy ze względu na dobrze udokumentowane trudności, że ludzie mają niedokładność przypominania przeszłych Stanów lub atrybutów, co czyni je mało prawdopodobnym, że mogą dokładnie porównać obecne Stany lub atrybuty do przeszłych przy szacowaniu charakteru lub zakresu „wzrostu.,”Środki PTG nie wykluczają również alternatywnych wyjaśnień dla wyników, które są rzekomo produktem narażenia na traumę psychologiczną: na przykład wzrost po traumie psychologicznej może być spowodowany otrzymywaniem niezwykłych kwot wsparcia społecznego od rodziny, przyjaciół, społeczności lub profesjonalnych pomocników, lub okazją (zrodzoną z konieczności) do czasowego zawieszenia ich zwykłych procedur życiowych i obowiązków w następstwie traumy psychologicznej (Ford et al., 2008)., Tak więc wzrost, który wydaje się być odpowiedzią na traumę psychologiczną, może być spowodowany innymi powiązanymi zmianami, które są co najwyżej pośrednio związane z doświadczaniem traumy per se.
ludzie również mogą mieć wpływ na myślenie życzeniowe i zaprzeczenie, szczególnie w następstwie stresujących wydarzeń (Frazier & Kaler, 2006)., McFarland and Alvaro (2000) odkryli, że osoby przeżywające traumę psychologiczną miały tendencję do oceniania ich funkcjonowania przedewentowego mniej korzystnie niż inni obserwatorzy, a zatem oceniali ich funkcjonowanie poewentowe jako bardziej poprawione po prostu dlatego, że patrzyli na siebie w mniej korzystnym świetle przed traumatycznym wydarzeniem. Smith and Cook (2004) sugerują, że to bagatelizowanie siły przed traumą psychologiczną i odpowiadający temu wzrost szacunków pozytywnych zmian doświadczanych w wyniku traumatycznych wydarzeń może być przykładem pojęcia ” pozytywnej iluzji.,”Taka iluzja—przekonanie, że PTG ma miejsce, gdy może być bardzo niewiele rzeczywistych zmian-może pomóc ocalałym poradzić sobie z negatywnym wpływem traumy psychologicznej. W szczególności, Zmiana własnej percepcji może zwiększyć poczucie kontroli po traumatycznym wydarzeniu. Może to być pozytywna adaptacja pourazowa, ale może nie odzwierciedlać „wzrostu” i może zapewnić wzrost skuteczności własnej, która może być przejściowa i podatna na załamanie, jeśli negatywne zmiany pourazowe staną się wyraźne lub jeśli napotkamy dalsze stresory w okresie rekonwalescencji (Ford et al.,, 2008).
niektóre opisy pozytywnych efektów po ekspozycji na traumę psychologiczną mogą odzwierciedlać ulgę ocalałych, a nie wzrost. Na przykład Salter and Stallard (2004) zinterpretowali wypowiedzi dzieci, które doświadczyły traumatycznego wypadku, tak że czuły się „szczęśliwe”, że żyją lub że ” cokolwiek chcesz, idź na to szybciej, jak nigdy nie zdajesz sobie sprawy, kiedy masz zamiar iść.”Stwierdzenia te mogą odzwierciedlać próbę radzenia sobie z podwyższonym uświadomieniem sobie śmiertelności, która jest charakterystycznym objawem PTSD (tj., 2008)., Ta postawa może również odzwierciedlać cechę osobowości, którą Rabe, Zollner, Maercker i Karl (2006) opisują jako „tendencje do podejścia związanego z celem” (S. 883). W badaniu z udziałem osób, które przeżyły zagrażające życiu wypadki samochodowe średnio 5 lat później, Rabe et al. (2006) stwierdził, że wyniki na Podskalach Posttraumatic Growth Inventory (PTGI), które reprezentowały tendencję do poszukiwania kontroli i znalezienia sensu, były związane z wzorcami aktywacji mózgu, które mogą być związane z trwałą cechą ustalania celów i poszukiwania osobistej kontroli i znaczenia. Tak więc Rabe et al.,”(2006) odkrycia sugerują, że „wzrost” może być wcześniej istniejącą cechą, a nie zmianą pourazową—adaptacją opartą przede wszystkim na istniejących zdolnościach, a nie odpowiedzią spowodowaną doświadczeniem traumy psychologicznej per se.
ostateczny dowód wzrostu po ekspozycji na traumy psychologiczne pochodzić z badań, w których ludzie, którzy doświadczają traumy psychologicznej zostały już ocenione przed doświadczeniami traumatycznych zdarzeń (patrz sekcja badań podłużnych, ten rozdział)., Optymalny scenariusz obejmowałby serię ocen w okresie miesięcy lub lat poprzedzających narażenie na uraz, a nie brak wyjściowego pomiaru stanu przed urazem lub tylko pojedynczy pomiar stanu przed urazem. Jest to ambitne podejście, które nie zostało jeszcze zgłoszone w opublikowanych badaniach dotyczących traumy psychologicznej., Dostarczyłoby to dowodów nie tylko na ich status przedraumy w jednym punkcie czasowym, ale także na to, czy istniały już dowody na „wzrost” (lub stabilność, lub spadek) wzdłuż potencjalnych ścieżek lub trajektorii adaptacji pourazowej, które obejmują wiele obszarów funkcjonowania psychologicznego, które są oceniane po traumatycznym wydarzeniu (- ach)., Następnie możliwe byłoby ponowne przetestowanie ocalałych przy użyciu tych samych lub podobnych środków w okresie po zdarzeniu traumatycznym w celu ustalenia, czy istnieją dowody na zmianę i czy istnieje wzrost wskaźnika pozytywnych zmian po zdarzeniach traumatycznych w porównaniu do ich tempa zmian przed narażeniem na traumatyczne. Jak dotąd nie zgłoszono takich badań.
Linley i Joseph (2004) zidentyfikowali trzy badania podłużne PTG, ale żadne z nich nie zmierzyło działania przedewentnego. Dwa inne badania wzdłużne obejmowały jednak podstawowe pomiary przedraumy., Davis, Nolen-Hoeksema i Larson (1998) oceniali osoby dorosłe w żałobie podczas programu hospicyjnego średnio 3 miesiące przed śmiercią bliskiej osoby, a następnie przez następne 18 miesięcy. Kontrolując poziom zagrożenia preloss, stwierdzili, że sens straty był związany z mniejszym problemem w pierwszym roku po utracie, a raportowanie korzystające z doświadczenia było związane z mniejszym problemem ponad rok po utracie., Jednak nie jest jasne, że” preloss ” poziom dystresu były prawdziwe wartości wyjściowe, ponieważ strata była nieuchronna, a stres opieki często już przedłużał się w momencie oceny wyjściowej (Ford et al., 2008). Nie jest również jasne, że „korzyść” była związana ze stratą per se, w przeciwieństwie do innych czynników, takich jak wsparcie społeczne lub istniejąca odporność (Ford et al., 2008).
w drugim badaniu wzdłużnym z początkową wartością przedraumy, Ickovics i in., (2006) uzyskał ocenę zaburzeń psychicznych od nastolatków z wewnątrz miasta, które były aktywne seksualnie (połowa z nich była w ciąży), i ponownie przeglądał je co 6 miesięcy, w sumie 18 miesięcy. Historia urazów i PTG zostały ocenione W 12-miesięcznej ocenie przez otwarte odpowiedzi na pytanie pytające o „najtrudniejszą rzecz, jaką kiedykolwiek miałem do czynienia” oraz przez podskale PTGI odzwierciedlające tendencję do poszukiwania pozytywnych doświadczeń w życiu. Kontrolując wyjściowy poziom dystresu, PTGI po 12 miesiącach przewidywał zmniejszenie dystresu emocjonalnego po 6 miesiącach., Jednak traumatyczne wydarzenia mogły mieć miejsce w dowolnym momencie życia dziewcząt, więc w rzeczywistości nie było podstawy przedraumy. Nie oceniano stabilności lub zmian w PTGI, ani innych czynników, takich jak stabilne cechy osobowości i wsparcie społeczne. Dlatego pozorny związek PTG z emocjonalnym niepokojem 6 miesięcy później może być spowodowany wieloma czynnikami, a to, czy wyniki PTGI rzeczywiście odzwierciedlały wzrost z powodu traumatycznych przeciwności, nie jest znane.,
Ogólnie rzecz biorąc, niedociągnięcia metodologiczne w tych badaniach sprawiają, że wszelkie wnioski są przedwczesne w odniesieniu do tego, czy PTG rzeczywiście występuje, jakie czynniki zwiększają lub zmniejszają prawdopodobieństwo PTG, jak PTG występuje psychologicznie i neurobiologicznie oraz jakie tymczasowe lub trwałe korzyści są związane z PTG. Niemniej jednak, PTG pozostaje wiarygodną formą adaptacji pourazowej, biorąc pod uwagę obfitość świadectw PTG w kulturze popularnej i przez klinicystów, którzy pracują z psychologicznymi przeżyciami traumy, i wiele badań próbujących zmierzyć PTG. Jako Ford i in., (2008) podsumowując, wzrost może nastąpić w wyniku przezwyciężenia przeciwności losu, ale dowody nie są rozstrzygające, czy ” PTG ” stanowi (i) rzeczywisty trwały wzrost; (ii) tymczasowe zmiany nastroju, oczekiwań i stylu życia; (iii) ponowna ocena w celu zrekompensowania cierpienia (np. pozytywne iluzje); (iv) przywrócenie wcześniejszych zdolności po adaptacyjnej zmianie od zwykłej do samoregulacji opartej na przetrwaniu (tj. odporność); lub (v) artefakt pomiarowy.,
To, czy pozytywna reinterpretacja i akceptacja radzenia sobie są przejawami rzeczywistego wzrostu, a nie trwałych cech osobowości, i zmiany, która została katalizowana przez doświadczanie stresorów traumatycznych (w przeciwieństwie do przejściowych prób utrzymania równowagi emocjonalnej i nadziei w następstwie traumy psychologicznej), pozostaje nieznane., Fakt, że niektórzy przeżyli traumę psychologiczną czują, że otrzymali drugą szansę lub nową szansę na życie, a w niektórych przypadkach są w stanie przekształcić to poczucie ulgi i Odnowy w pozytywne adaptacje w swoim życiu i relacjach, jest niezaprzeczalny i służy jako inspirujące przypomnienie o niezwykłej odporności, która umożliwiła niektóre z największych osiągnięć ludzkości pomimo—i być może po części ze względu na—przeciwności traumy psychologicznej.